Studentenalmanak 1928 - pagina 197

ERBARMELIKE ONTMOETINGEN.

L

De onbewuste drang van eendere verlangens voerde ons

te samen onder 't kalk-wit licht der booglampen in de

verlaten wijde straat.

Uw donker-grote ogen waren in de dunne wand van uw

gelaat troebel van hunkering en trots: hunkering van het

gejaagde dier, dat zich kromt en geen uitweg weet, en trots

van wie nog niet geziwioht heeft voor 't eigen duister be-

geren. En scherp, als was het een fyzieke pijn, voelde ik

één fel moment dat wij geheel en desolaat alléén waren:

twee eenzaam uitgetogen stervelingen, alléén op Gods wijde

aarde, en zonder uitkomst aangewezen op elkaar.

Maar na de aarzeling van even-ingehouden voetstappen

vervaagde snel, als een gloei-lamp die uitdooft, het toe-

gespitst-zijn op idit éne weten.

Twee mensen droegen hun ontroering weg door de ver-

laten, wijde straat. En, ontredderd, wist ik ook dit weer

vruchteloos, en onherroepelik voorbij.

II.

Een pijnlik wachten in de kale, sleoht-verlichte kamer.

Maar de felle vlagen tegen de ruiten dreven naar ver-

trouwelikheid. En wij wisten beiden niets dan frazen, afmat-

tend en verkillend. Tot ook dit kontakt verdween.

En de stilte groeide tot een beklemming, waartegen we

vruchteloos ons verzetten.

O, die worsteling zonder ontkomen, tussen begeerte en

onmacht: het willen, maar niet kunnen naderen tot elkan-

der, en de pareling van het angstzweet.

Toen gingt gij heen, en voelde ik, alleen-gebleven, mijn

eenzaamheid niet meer,

H, S,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen