Studentenalmanak 1934 - pagina 193

ALS HET LEVEN NOG NIET ROEPT 17

„'t Ging ongeveer zoo", zei hij dan,

„Met een lach en een traan

ben ik, weenend en lachend,

door het leven gegaan.

Met een lach en een traan

heb ik vaak voor een meisje,

dat ik liefhad, gestaan.

En vaak, met een kus,

ben ik heengegaan —

met een lach en een traan en een kus!"

Ik was getroffen. „En had je heusch nooit 'n vriendin-

netje gehad?" vroeg ik.

Hij bloosde. „Nee, nooit..."

Ik kon niet zeggen, dat ik 't niet geloofde, omdat ik wist,

dat 't waar was. Om m'n sympathie te toonen erkende ik;

„Ik ook niet!"

Rogier knikte droefgeestig en stak 'n nieuwe sigaret op.

„En nu . . .!" Er lag een wereld van eenzaamheid in z'n

stem. Ik keek achterom. Bertie liet de biljard-ballen wat

rollen. Dirk had 'n brochure op 't lessenaartje gezet en

speelde Grieg met z'n oogen dicht.

„Och," troostte ik Rogier, „als je eenmaal afgestudeerd

bent en je hebt 'n baan . . . "

„Ja, ja", stemde hij moedeloos toe, „als het leven gaat

roepen..."

„En nu heb je toch ons, je vrienden!"

„Ja, dat bedoel ik juist!" Hij knikte heftig.

„Wat?" vroeg ik.

„Nu, dat 't me veel beter bevalt, nu, mèt vriendjes, dan

vroeger, zónder vriendinnetjes...!"

„0-oh!" meer kon ik niet zeggen. Maar ik voelde toch

sterk hoeveel dichter deze avond ons bij elkaar had ge-

bracht.

Toen ging Ase dood en wou Dirk naar huis,

12

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen