GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Vrije Universiteitsblad 1940-41 - pagina 104

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Vrije Universiteitsblad 1940-41 - pagina 104

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

1534

zegd dat mannen wel eens tijd en kracht verdoen om elkaar in de haren te zitten, ook als het misschien niet zoo heel erg noodig is. De vrouwen hebben dat ook op dit punt niet gedaan. Zij zijn niet gaan debatteeren, hebben geen gewichtig vraagstuk van de kwestie gemaakt, maar zijn in stille rust en met volle toewijding aan het werk gegaan. Met die emancipatiezucht is het trouwens wel meegevallen ook. De vrouwen hebben eigen aard niet verloochend. Integendeel. Heel de actie spreekt van vrouwenwerk, in alle deelen. Zoo sterk was de drang om als een vrouwenlegtr op te trekken voor dé verdediging van de Stichting die in haar bestaan bedreigd werd, dat zij — nu nog — soms een der bij de actie betrokken mannen betitelden als „Geachte Mejuffrouw" of zelfs „Zeergeachte Mevrouw". Een stichting, die in haar bestaan bedreigd werd, schreef ik. Daarmee zijn we vanzelf gekomen aan het doel van de busjesactie, waarover iets gezegd moet worden. Werd de Vrije Universiteit in haar bestaan bedreigd ? Was het zoover gekomen? Of, anders gezegd, kon de Vrije Universiteit niet buiten de busjesactie? Er is meer dan eens gevraagd, waarvoor zoo'n spaaractie eigenlijk noodig was. Een vraag waarmee men practisch bedoelde: „Ze is niet noodig". Daar wil ik nu graag met den meesten klem tegenover stellen, dat onze Universiteit niet meer buiten de vrouwen-busjesactie kan. In de eerste plaats al niet, omdat zij niet meer missen kan die breede kring van actieve medewerksters, die zich in deze negen jaren gevormd heeft. Maar ook, omdat zij niet missen kan al die wel stille maar toch niet stomme propagandisten, de busjes, die in de gezinnen dagelijks herinneren aan het bestaan en den nood der Vrije Universiteit. De waarde daarvan is niet gemakkelijk te schatten. Ik hoorde van een gezin, waar eiken Zaterdagavond al de kinderen, groot en klein, door den vader werden opgeroepen en aangespoord, iets in het V.U.busje tedeponeeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1940

VU-Blad | 225 Pagina's

Vrije Universiteitsblad 1940-41 - pagina 104

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1940

VU-Blad | 225 Pagina's