VU Magazine 1971 - pagina 99

krachten in hun omgeving waren vastgelopen in het 'normale' bestaan. Hij zag ze als mensen die zich toch willen handhaven en dat dan doen op de manier van een gek, want normaal leven kunnen ze niet.

Ziek? In het boek wordt in dit verband nog een ander thema verwerkt: de opvatting dat geesteszieke mensen ziek zijn in medische zin, d.w.z. op het lichamelijke vlak moet ergens een oorzaak te vinden zijn voor hun afwijkend gedrag. Foudraine en met hem vele anderen keren zich tegen deze opvatting. Niet alle geesteszieken zijn ziek omdat er iets in hun hersenen niet goed zou zijn of omdat er een ziekte zou zijn in de hormonale huishouding. Er zrjn geesteszieken die helemaal niet ziek zijn in lichamelijke zin. Die moet je ook geen medicijnen geven die op die lichamelijke afwijking gericht zijn, als b.v. electro-shockbehandeling of een insulinekuur, immers hier passen andere maatregelen, met name psychotherapie in een menselijke ontmoeting van patiënt en hulpverlener.

Resultaten Foudraines pogingen op zijn amerikaanse paviljoen hadden duidelijke resultaten, de patiënten lieten een totaal ander gedrag zien, je zou bijna zeggen, ze werden hoe langer hoe menselijker en aanspreekbaar, ze werden op deze wijze klaar gemaakt voor een mogelijke terugkeer naar de dagelijkse maatschappij. Hierop aansluitend komt Foudraine in het slot van zijn boek met een aantal raadgevingen hoe 't dan wel zou moeten. Vreemd genoeg moet hij toch ook kritiek hebben op de 'goede' inrichtingen waar de patiënten maxirtnaal actief zijn en veel of alle verantwoordelijkheid dragen. Wat is namelijk het probleem? In dergelijke inrichtingen is de situatie zo fijn, zo menselijk, dat je zou kunnen spreken van een oase in die kille, vijandige maatschappij, waardoor de mensen er nooit meer uit weg willen en dat is natuurlijk het tegengestelde van de doelstelling van de inrichting. We moeten radikaal veranderen in ons beleid ten aanzien van de vorm en de inhoud van onze inrichtingen, meent Foudraine. Alles moet anders. Het enige wat we moeten behouden is het gebouw, de stenen entourage, meer niet. Maar in die gebouwen moeten we alleen mensen behandelen die werkelijk ziek zijn in medische zin, b.v. mensen met een hersentumor en ernstige gedragsafwijkingen, de echte epilepsie, de diepe debiel, de stofwisselingsstoornissen, het alcohol-delier, dat zijn de ziekte-

beelden die in dergelijke thuis horen.

inrichtingen

'Zielszorger' Voor de mensen die op een andere wijze vastgelopen zijn moeten andere oplossingen komen. Probeer ze, zo meent Foudraine, zo lang mogelijk in hun natuurlijke leefmilieu te houden, d.w.z. hou ze zo lang mogelijk in hun gezin en in hun werk, laat ze in de maatschappij, en schep diensten waar ze een zo goed mogelijke 'zielszorg' kunnen krijgen. Hij spreekt in dit verband van sociale interventiecentra. Veel meer mensen zouden we op die manier sneller kunnen helpen, die moeten we niet in kunstmatige oases onderbrengen en dan proberen ze weer terug te brengen in de maatschappij, nee, hou ze in die maatschappij maar geef ze die hulp die noodzakelijk is. Dat kan b.v. betekenen dat ze enkele nachten per week in een of ander centrum slapen en gesprekken voeren met therapeuten, waarbij de rest van de tijd normaal in de werk- en gezinssfeer wordt doorgebracht. Dit betekent dat we een heel nieuw type 'zielszorger' nodig zullen hebben, in aantal veel meer dan het huidige bestand, maar ook met een andere mentaliteit. Er moet, zo meent Foudraine, een aparte opleiding komen voor de hulpverlener. Ik citeer: 'Ik zie hem als iemand die na een soort candidaatsopleiding te hebben afgelegd (ofwel in psychologie, medicijnen, sociologie, sociale psychologie, pedagogiek, andragogie, culturele antropologie) een aparte studie doorloopt. Deze studie omvat in de eerste plaats grondprincipes van de sociologie en de sociale psychologie'.

r Kpenvoudigjelegd gten pok weef op t© nemen). |^Tarkett-lameparket-v)oeren • TyrietAmrh dikke toqtaag (geen fineer). '; Eenminimym aan onderhoud., *'' Xfiunsti§,;lD prijs. ,; *••-, | # m a t eerl-(Tietisefjtè^eri meel'

Goed boek In dit boek is uiteraard veel meer dan ik hier kan noemen. Ik acht het een belangrijk boek. Niet omdat hij de eerste of de enige is die aandringt op wezenlijke veranderingen in onze systemen rond de geesteszieke of de mens met grote problemen. Maar omdat er weer iemand bij is in de rij van mensen die zeggen dat het zo niet langer kan en dit doet op grond van een persoonlijk leerproces in zijn gang door de psychiatrie. Hij geeft een stuk getuigenis en informatie over zichzelf en over de door hem behandelde mensen, waar velen veel van kunnen leren en waarbij vaktechnische kritiek in dit verband onterecht is. Voor sommigen is dit boek te laat, voor anderen net op tijd, voor velen een aansporing om in het moeilijke en vaak deprimerende werkterrein van de zorg voor mensen met leefproblemen, verder te gaan in het verbeteren van onze menselijke wereld. Een goed boek. 45

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen