VU Magazine 1972 - pagina 427

Na 'Munchen 1972'

- Sport kansen en problemen door drs. B. J. Crum

De Olympische traditie wil dat de Olympische Spelen, als een exhibitie van lichamelijk prestatievermogen, omringd worden door manifestaties van minder 'vleselijke' aard. In dat licht dient niet alleen de reeks concerten, opera's en toneelvoorsteUingen, die de afgelopen maanden in de schitterende theaters van München afgedraaid werd, gezien te worden, maar ook het 'wetenschappelijk congres' over het thema 'Sport in onze wereld - kansen en problemen'. Voor de realisatie van dit mammoet-congres - 1500 deel-

Dopingcontrole in München

nemers uit 80 landen - had het organisatiecomité van de Olympische Spelen zich verzekerd van de assistentie van de Duitse universiteiten, de vakwereld van lichamelijke opvoeding en sport en de kerken. Op uitnodiging van de Duitse evangelische kerk nam ik aan het congres deel, daartoe in staat gesteld door een subsidie van de VU.

Olympiade van de wetenschap Willi Daume - de grote baas van het Olym-

pisch spektakel in München - zal het wel positief bedoeld hebben toen hij in zijn openingsrede de wens uitsprak dat de ontmoeting van honderden wetenschapsbeoefenaren uit de hele wereld zou worden tot een 'Olympiade der Wissenschaften'. Het spijt mij achteraf te moeten vaststellen, dat de wens van Daume vrijwel volledig verwerkelijkt is. De gigantische opzet, de veelheid van onderwerpen en wetenschappelijke disciplines, de ontbrekende spontaneïteit, het tekort aan communicatiemogelijkheden in de werkgroepen en de dwangmatigheid waarmee steeds maar weer nieuwe referaten werden gepresenteerd, maakten het congres inderdaad tot een kopie van de Olympische Spelen. Ervaren congresgangers zullen zich, gezien de congres-opzet, over dit onderdeel niet verbazen. Vier thema's stonden centraal. Achtereenvolgens: 'Vervreemding en identiteit van de mens in de sport', 'sport en conflict', sport persoonlijkheid - opvoeding' en 'sport en leeftijd'. De drie uur durende ochtendzittingen waren steeds plenair en daarin werd het centrale dagthema belicht door drie hoofdreferenten. Wellicht was het de bedoeling dat 's middags in de werkgroepen - er waren er steeds meer dan twintig - een vruchtbare uitwisseling van inzichten zou plaatsvinden. Daartoe waren ernaar wetenschappelijke disciphne vier categorieën geformeerd. Werkgroepen met respectievelijk een theologischantropologische, een sociologische, een pedagogisch-psychologische en een medischbiologische vraagstelling. Op die manier was tenminste iets van de dreigende Babylonische spraakverwarring tegengegaan. Desondanks verzandden vele werkgroepen in monologen. Belangrijke oorzaken daarvan waren 1. de veelheid van 'kurzreferaten', in sommige groepen 15 van elk 10 minuten; 2. de zeer uiteenlopende wetenschapstheoretische posities; 3. de ideologische strijd tussen de DDR en de BDR. Het was opmerkelijk hoe systematisch, coherent en eensgezind de delegatie uit OostDuitsland de discussie steeds weer naar het politieke vlak bracht. Te vaak echter bleef de discussie beperkt tot een Duitse broedertwist.

Normatieve vraagstelling Over de resultaten van de medisch-biologische werkgroepen kan ik weinig meedelen. Uit de synopsis blijkt dat men zich daar weinig of niet gewaagd heeft aan discussies die het technische overstijgen. In de antropologisch-theologische en sociaal-wetenschappelijke secties daarentegen is steeds weer getracht naast de vragen naar het hoe en het wat ook de vragen naar het waarom, het waartoe en het voor wie te stellen. Waar dat gebeurde, kreeg het congres voor mij interessante aspecten. Die had het ook wanneer in de wandelgangen en de avonduren wel mogelijkheden tot uitwisseling van gegevens en opinies aanwezig bleken. Van mijn selectie geef ik graag enkele zaken door. In de eerste plaats viel op hoe zwaar, tijdens de behandeUng van het thema 'sport en conflict', de opvatting dat sport een katharsisfunctie heeft het te verduren kreeg. Ter verdediging van het hedendaagse sportspektakel wordt vaak aangevoerd dat sport als het ware een ventiel is in een samenleving die zoveel agressie oproept en zo weinig ruimte tot uiting daarvan biedt. Het zelf deelnemen aan sport en het aanschouwen van sportwedstrijden waarin niet zelden agressie een belangrijke rol speelt, zou een schoonmakende functie hebben. Sport als witmaker. Olympische Spelen, Europa-Cuptoestanden zouden de mensen afhouden van meer totale vormen van agressie als moord en oorlog. Met name door de Weense hoogleraar in de psychiatrie Frankl en door de Amerikaanse sociaal-psychologe Sherif werd beklemtoond dat de op de uitlaatklep-theorie gefundeerde verdediging van de sport moeilijk te handhaven is. Zij wezen er op dat sport juist agressie 11

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen