VU Magazine 1972 - pagina 73

jfvf^fiJlim/a^^

Reacties op TV-uitzending 'Een milde dood' Honderden reacties bereikten de NCRV na de twee tv-uitzendingen, die eind vorig jaar onder de titel 'Een milde dood' werden uitgezonden. Uit de correspondentie kwam hetzelfde beeld naar voren als bleek uit het kijkersonderzoek van de NOS: 'Samengevat kan gezegd worden, dat de waardering voor "Een milde dood" voor een zuiver informatief programma over de gehele linie zeer hoog was.' Slechts een enkele briefschrijver meende dat de problematiek niet aan de orde had mogen worden gesteld. De opvattingen over het al of niet toelaatbare van euthanasie lopen zeer uiteen. Het is de bedoeling over de tv-serie 'Een milde dood' en de reacties daarop een boekje te laten verschijnen. Wat beweegt Henk Mochel deze documentaires te maken? Wil hij de geesten rijp maken voor euthanasie? 'O nee, ik loop ook met grote vraagtekens rond. Dit is echter een onderwerp, dat niet alleen artsen aangaat.'

beslissing waren daarvan overtuigd.

Moeilijk Een 70-jarige vrouw schreef via de NCRV de onbekend gebleven dokter: 'Ik geloof vast en naar mijn overtuiging had u dit niet mogen doen. Ik heb gezien dat u het vreselijk moeilijk had om dat allemaal te vertellen. Ik ben er nog niet zo zeker van dat u denkt goed gehandeld te hebben. Uiteindelijk is het God, die het leven geeft en neemt. We weten dat Hij een ieder gadeslaat ook die vrouw in haar vreselijk lijden. Maar God is toch bij machte om de pijn te verlichten en ook haar leven te verkorten.' Maar ook kwamen veel reacties binnen als deze: 'Geachte, naamloze dokter. Heb dank voor uw moed waarop u dit probleem op beheerste wijze hebt weergegeven. Dank, dank, dank.'

Verlenging sterven Spuitje In de eerste uitzending op 15 oktober vertelde een 35-jarige huisarts (11 jaar praktijk) hoe hij eens een ongeneselijk zieke vrouw (pl.m. 57 jaar) een spuitje had gegeven, dat haar leven verkortte. Dat gebeurde op verzoek van de patiënte, haar man en haar vier kinderen. 'De vrouw zei op een gegeven moment: "Alles is gezegd. Alles wat nu nog komt is alleen een stuk zinloos lijden geworden. Waarom? Er kan niets meer gebeuren. Mijn leven - dat vond ik wel goed - is voltooid. Te vroeg voltooid. Dat kun je wel zeggen, maar het is voltooid. Wat er nu komt is, ja, alleen maar leed, pijn, narigheid." ' Het was een aangrijpend gesprek, dat die avond door de NCRV werd uitgezonden, waarnaar velen ademloos hebben zitten kijken, vooral zij die zelf de aftakeling en het aan het sterven voorafgaande lijden hadden meebeleefd van mensen van wie zij hielden. De documentaire maakte diepe indruk, omdat voelbaar werd hoeveel moeite het de arts had gekost ten slotte aan het verzoek te voldoen. Ook kijkers, die het niet eens waren met de genomen

En uit een andere brief: 'Ik vrees dat er veel negatieve reacties zullen komen. "Men" is er zo bang voor. Maar als door een arts met groot verantwoordelijkheidsgevoel de beslissing met de betreffende patiënt en de familie genomen wordt, wat is er dan nog te zeggen? Prof. S., een goede vriend van ons, zei een jaar of vijf geleden over het in leven houden van een onherstelbare zieke, die heel veel pijn had: "Dat is geen verlenging van het leven, maar een verlenging van het sterven." '

Afschuw Over het algemeen waren de brieven kwalitatief van hoog niveau en weinig scherp gesteld. Dat was o.a. wel het geval met een schrijven van een rooms-katholieke verpleegster: 'Met verbazing en toenemende afschuw heb ik uw programma met de schone titel "Een milde dood" gehoord. Deze huisarts die de eervolle titel draagt van geneesheer en daarbij beweert een godsdienstige inslag te hebben, althans een God erkent, de

Henk Mochel tijdens een uitzending van 'Een milde dood'.

enige die beslist over leven en dood, meent zelf voor God te moeten spelen. Iemand die lijden, in welke vorm ook, zinloos noemt, heeft de zware zin van het leven nooit begrepen, daar voor een gelovig mens het lijden zo uiterst zinvol is. Ik ben zelf katholiek verpleegster en heb ruim 15 jaar mensen zien lijden en sterven. Ik heb mogen zien hoe elk mens dit op zijn eigen manier beleeft, van uiterst tragisch (nooit zinloos) tot in en in rijk en stichtend voor zichzelf en zijn omgeving, niettegenstaande zéér veel pijn en verdriet ook voor familie. Heeft deze arts nooit meegemaakt dat volkomen opgegeven patiënten op voor ons mensen onverklaarbare wijzen in leven blijven, soms zelfs herstellen? Dat kan God en God alleen. Deze arts heeft deze vrouw de waardevolste maanden van haar leven ontnomen. De stap naar de volgende moord is uiterst klein.'

Ziekenoppasser Geheel anders was de reactie van een ziekenoppasser. 'Dat deze huisarts en zware en hevige strijd in zijn geweten heeft gehad, daarvan ben ik ten volle overtuigd en dat kan ik mij zeer goed indenken. Ten eerste is deze dokter Ned. Hervormd. Ten tweede uit medisch oogpunt, omdat een arts onder ede verplicht is het leven zolang mogelijk te rekken, een wet uit 1865 welke zo vlug mogelijk moet veranderen. Het leven van een patiënt als deze, die ongeneselijk was, is een marteling. Mag men iemand martelen? Zoals deze dokter de zaak heeft behandeld en benaderd, daarvoor heb ik enkel grote achting. In zulke gevallen ben ik voor euthanasie. Er moeten veel meer doktoren dat voorbeeld volgen. Als ziekenoppas-

amm

19

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen