VU Magazine 1973 - pagina 246

wel eens door mij gestelde vraag wat de zin is van het leeuwebestaan? Mogen wij ook wel eens zeggen dat wij het antwoord niet of nog niet weten? Hoe het ook zij, het Wereld Natuur Fonds wolven, lynxen, wilde katten, marters, vos- (WWF) heeft deze 'test-case' aangedurfd sen, dassen, otters, bunzings en hermelijnen door het lanceren van een groot project: is nog veel tragischer. Vooral ook omdat er 'Operation Tiger'. Van alle grote wilde katten ongetwijfeld veel mensen (ook lezers van dit van de wereld is het voortbestaan van de tijger verhaal!) zullen zijn die het gevoel hebben het meest in direct gevaar. In China, Korea, dat al deze dieren uitgeroeid behoren te wor- Siberië, Turkestan, Iran en Java is het aantal den: alsof de Schepper ze ten onrechte zou zó gering geworden, dat de mogelijkheden van hun voortbestaan ernstig moeten worden hebben geschapen! betwijfeld. In India, Nepal en Bangladesh leven naar Het 'nut' van de natuur schatting nog rond 2.000 tijgers. Waarschijn'Hebben zij nut', is een vraag die af en toe lijk in minder dan een halve eeuw is het aanwordt gehoord. Deze vraag was de vorige tal tijgers in India en Bangladesh met ca 95% eeuw, ook in de eerste kringen van prille na- achteruitgegaan. Roofdieren, ook de grote, tuurbeschermers, gemeengoed. Maar wie be- zoals tijgers, leeuwen en luipaarden, hebben paalt het 'nut' van de schepping en om wiens hun eigen, belangrijke plaats in de natuurlijke nut gaat het? Mag er voor het levende dier omstandigheden die wij hierboven als 'oecoook iets nuttig zijn, of alleen maar voor de systemen' hebben leren kennen. mens? Het is opvallend dat de vraag naar het Waarom moeten deze dieren door de mens 'nut' (d.w.z. nut voor de mens) thans nog worden uitgeroeid? Vanwege de schoonheid vooral in Oosteuropese, Russische en Chi- van hun pels? Of omdat men hen geen plaats nese publikaties over de natuur wordt ont- op aarde gunt? Of misschien zelfs omdat men moet, Hoe kan het ook anders: alles gaat daar er van overtuigd is, dat deze dieren op aarde om het materiële menselijke bestaan. Maar geen recht hebben om te leven? Bij de regedenken wij er in de grond van de zaak vaak ringen van India en Bangladesh is de Operatie Tijger goed ontvangen en langzamerhand anders over? Het behoorde zo te zijn. Van de natuur is in Nederland weinig meer komt een stroom van financiële bijdragen over. Wat er nog van rest moet zuinig worden voor dit doel op gang. Hopelijk komt de hulp bewaard. Dat zegt men tenminste en men zou niet te laat. het, op grond van veel uitspraken, ook van de verschillende ministeries verwachten. Maar Reilchalzend verlangen als er een beslissing dienaangaande genomen moet worden, zijn deze uitspraken vergeten: Naast de directe bedreiging van de bevolkingsin 'Trouw' van 9 maart 1973 kan men lezen: explosie van de mens, die behalve zichzelf 'Minister Langman is van mening dat het aard- ook de wilde planten en wilde dieren dreigt te gas onder Ameland zo spoedig mogelijk be- • verdringen, speelt de ethische benadering schikbaar moet komen om een te verwachten tekort te kunnen opvullen'. In andere woor- Van alle grote wilde katten van de wereld is het voortden: Amelands natuur en de omringende bestaan van de tijger het meest direct in gevaar. Waddenzee dienen (voorgoed!) te worden opgegeven en dienen te wijken voor andere directe of tijdelijke belangen. Is deze houding van velen onzer evenwel anders dan die op grond waarvan in Yakutië in NoordoostSiberië tussen 1961 en 1963 bijna 100.000 stukken vergiftigd aas per vliegtuig werden uitgestrooid om wolven te doden (omdat wolven met menselijke belangen interfereren)? Wie zich een beeld kan vormen van de kettingreactie van gif in de natuur, ziet het drama in Noordoost-Siberië voor zich! magazine

Operatie Tijger De beoordeling van het bestaan van wolven, beren, leeuwen en tijgers, maar ook van kleinere roofdieren en de roofvogels is in de grond van de zaak een 'test-case' voor de houding van de mens tegenover de wilde dieren en planten die in de natuur, of zo men wil aan de zelfkant van het menselijke milieu leven. Moeten wij per se het antwoord weten op de 34

van natuurbehoud een grote rol. Is het werkelijk de opdracht van de mens om de aarde en zijn bewoners met dodelijke wapens tegemoet te treden? Of zou men onder het van God opgedragen rentmeesterschap wat anders moeten verstaan? Als men de houding van mens tot mens, of van volk tot volk als maatstaf neemt, zou men ook voor de natuur weinig goeds kunnen verwachten. Zelfs zou men al spoedig tot de overtuiging kunnen komen dat ook het voortbestaan van de mens een verloren zaak is. Toch is dit evenmin een bijbelse houding als de hovaardige houding van de vernietigende mens. Ds. Hans Bouma beschrijft daarom terecht een boodschap voor de kerk in een tijd van milieuverwoesting, onder de titel 'Met reikhalzend verlangen' (Theologische Etherleergang, 16 en 23 okt. 1972; gepubliceerd in 'Ter Sprake' 10, 1973). Hij tracht daarin duidelijk te maken dat volgens het bijbelse woord niet alleen de mens, maar ook het dier, namelijk de gehele schepping, met reikhalzend verlangen wachten 'op het openbaar worden der zonen Gods' (Rom. 8:19), En wat betekent dat anders, dan dat de schepping uitziet naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, waarop gerechtigheid wonen zal? Het voortbestaan van mens, dier en plant staat op het spel. De mens heeft het verstand om zijn eigen bevolkingstoename te willen en te kunnen regelen. Hij heeft ook de vrijheid en de middelen om de hem omringende natuur uit te roeien; daarmede vernietigt hij gelijktijdig zijn eigen milieu. Is het onwetenschappelijk, of getuigt het van gebrek aan geloof of Godsvertrouwen, wanneer men stelt in dit ogenblik van gevaar geen oplossing te weten? Want moeten wij de nieuwe hemel en de nieuwe aarde hier, in deze materialistische wereld verwachten? Ik geloof het niet, maar weet het uiteraard niet zeker en maak mij daarover ook geen zorgen, want de aarde en al haar bewoners (mens en dier en plant) zijn niet van ons, maar van God. Alleen wordt van ons verwacht om goede rentmeesters te zijn: wij zijn niet de enige gerechtigden op aarde. De wilde planten en dieren (ook de zeldzaamste en de door ons minst gewenste) leven niet aan de zelfkant van het menselijke milieu. Het menselijke milieu is een deel van de natuur, een deel van de aarde, niet de gehele natuur, noch alle uithoeken van de aarde! Als men bij wijze van definitie, menselijk milieu en natuur geheel aan elkaar gelijk wil stellen, dan dienen wij ons ervan bewust te zijn, dat hier en daar eerder wij zelf aan de buitenste grenzen van de natuur leven, dan dat de wolf of de tijger, of de zwartvoet-bunzing en het Bachmans zangertje uit de inleiding, aan de zelfkant van het menselijke milieu hun waardevol bestaan met moeite rekken. God gaf toch niet voor niets aan Noach de opdracht alle diersoorten te redden van de ramp die door 's mensen overmoed over de mensenwereld moest komen?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen