VU Magazine 1975 - pagina 410

I/ZJ magazine 12

„Sinds '55 is de vakbond niet meer uit het Argentijnse leven weg te denken"

toneros(een peronistischegroep)en de ERP (een trotskistisch geïnspireerde groep).

Begin van 't eind Het is allemaal verbijsterend snel gegaan. Eind mei was de hegemonie van de groep rondom López Rega nog buiten discussie: 19 juli verlaat hij het land. De aanleiding is evident en voor marxistische analytici: een kolfje naar hun land: het zijn de economische factoren! Argentië was de laatste jaren het goedkoopste land van de wereld: een kilo rundvlees kostte een dollar! Dat was het gevolg van een duidelijke peronistische invloed op de gang van zaken: de prijzen moesten populair worden gehouden. De consumptiegoederen werden dus voor kunstmatige prijzen aan de man gebracht. Dit op zich zelf is natuurlijk een goede zaak. Maar het kan niet lang worden volgehouden wanneer de productiviteit niet toeneemt en een bepaalde politiek van in- en uitvoer wordt toegestaan, die moet uitlopen op een verslechtering van de betalingsbalans. In dit opzicht is Argentinië, zoals zo veel landen van de derde wereld, een kwetsbaar land. De uitvoer bestaat vooral in agrarische producten en door allerlei oorzaken zijn bepaalde belangrijke internationale markten voor de Argentijnse export gesloten (de EEG wil geen vlees uit Argentinië meer om de Fransen boeren te beschermen b.v.!). Door de technologische en economische afhankelijkheid van de Verenigde Staten deelt Argentinië in het wel en wee van de dollar: de crisis wordt ook veroorzaakt door de internationale omstandigheden van het moment.

regeringsperioden van twintig jaar geleden gedaan heeft; de vorming van een sterke syndicale structuur, vanaf 1955 kan men uit 't Argentijnse leven het bestaan van de vakbond {in zijn geconcentreerde vorm CGT geheten) niet meer wegdenken. Vanaf dat moment is de Argentijnse arbeider een sociaal bewuste persoon, die niet gemakkelijk manipuleerbaar is. Laten we het scherper zeggen: er is een duidelijke mogelijkheid van ideologische manipuleerbaarheid en die is dan ook altijd behendig uitgebuit. Maar ten aanzien van zijn salaris en de handhaving van de koopkrachtervan is de Argentijnse arbeider sociaal bewust. Als de lonen omlaag moeten of wanneer de koopkracht aanzienlijk lijdt, zal het eerste wat hij zegt neerkomen op de vraag, of de arbeiders de enigen zijn, die de gevolgen van een ongunstige economische conjunctuur moeten verdragen. Deze vakbonden weigeren dus de genomen maatregelen te aanvaarden. Op 7 en 8 juli vindt een historisch feit plaats: de vakbonden kondigen een algemene staking af, die voor 100% succes heeft: de peronistische arbeiders staken omdat ze het niet eens zijn met hun peronistische presidente. Maar, wordt beweerd, de presidente is te goeder trouw: het is het lopezregime dat haar misleid heeft. Tijdens de demonstraties knallen dan ook de anti-López-Rega leuzen door het winterse Buenos Aires. De invoering van het fascistische Lopez-Rega model strandt op de onwil van de arbeiders: die onwil komt vooral tot uiting in de protesten tegen de lagere lonen, die de economische gevolgen van dit model zullen uitmaken.

Vakbonden

Leger

1 n een land, dat afhankelijk is, komen dergelijke dingen altijd harder aan dan daar waar menbeschikt over meer ressources van allerlei aard. Hieraan moet men toevoegen wat al werd opgemerkt over de corruptie binnenslands. Dit alles resulteert in de beroemde maatregelen van begin juni: de peso wordt met 100% gedevalueerd, de prijzen stijgen met 100 tot 300%. Het gaat er op lijken, dat Argentinië een herhaling wordt van Chili! Maar er is één belangrijk verschil ten aanzien van wat in andere landen als Chili en Bolivia gebeurt. Dat heeft te maken met het belangrijkste wat Perón zelf in zijn twee

Het is interessant op te merken, dat 't leger duidelijk ,,^roen licht" aan de vakbonden heeft gegeven. López Rega probeert het leger te mobiliseren om de staking gewelddadig te onderdrukken, hetgeen door de generaals geweigerd wordt. Enerzijds heeft dat te maken met het feit, dat de strijdkrachten handenwrijvend toezien, hoe het peronisme zich volkomen onmogelijk maakt: stonden enkele jaren geleden de peronisten niet vol leedvermaak toe te zien, hoe het militaire bewind niet in staat was de tegenstellingen op te lossen? Maar het leger ziet vooral — en dat is de andere kant — dat brutale geweld-

dadige voortzetting van het lopezreguisme als het ware spontaan het alternatief van 'n socialistisch model zal oproepen; juist omdat het peronisme ideologisch niet duidelijk is, zal het niet moeilijk zijn, als de economische toestand erg slecht is, Perón in de richting van een socialistisch model uit te leggen. Welnu, het Argentijnse leger is beslist niet ,,links"; het zou waarschijnlijk niet eens de nodige hornogeniteit opbrengen om een nationalistisch ,, Peruaans" model te bewerkstelligen. De Argentijnse officieren komen allemaal uit de middenklasse en zijn wat hun opvoedingspatroon betreft er alleen maar op uit de status quo te handhaven; daar komt nog bij, dat de groep van officieren aan constante zuiveringen onderhevig is en dan ook altijd een duidelijke ideologische coherentie blijft vertonen.

Hartzeer Isabel moet dus zwichten voor de eisen van de vakbonden. De looneisen worden ingewilligd. Een grondige kabinetswijziging drukt uit, dat het niet alleen maar om een probleem van lonen en prijzen gaat: het is de groep López Rega zelf, die het veld moet gaan ruimen. Allerlei oude vormen van hartzeer worden ineens openbaar (dat kon voor die tijd ook niet vanwege de harde acties van de AAA): de volkomen conservatieve universiteitspolitiek, de schaarse vertegenwoordiging in de regering van vakbondsleiders, de neutralisatie van de constitutionele organismen door vriendjespolitiek (om maar enkele te noemen) roepen om verwijdering van de magiër. Hij probeert korte tijd een tussentoestand: ontslag nemen maar toch in de presidentiële residentie blijven wonen. Het is het leger, dat door middel van de lijfwacht van de presidente doordrukt en hem er uit zet. Nogmaals, voordat men dit interpreteert als gezonde en prijzenswaardige mentaliteit van het leger, het was in de eerste plaats bedoeld om elk opdoemen van een socialistische mogelijkheid af te grendelen.

Complete crisis De laatste stuiptrekkingen van het lopezreguisme vragen nog enige aandacht. Zijn schoonzoon, de president van de tweede kamer, doet er lang over, maar treedt uiteindelijk ook af. De crisis in de justicialistische partij is compleet. Er ontbrandt een strijd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen