VU Magazine 1975 - pagina 382

1 ^ magazine 28 schreven zo iets in de trant van: Excellentie, u kent ons immers van de tijd toen wij nog samenwerkten. Wij w i l den u alleen zeggen dat w e hebben horen zeggen dat er belangstelling bestaat voor een Duitse atoombewapening. Wij vinden dit onjuist en w e zijn ook bereid dit in het openbaar te zeggen. Dit gaf toen aanleiding tot interne gesprekken. Het eind van het liedje was dan dat w e een openbare verklaring hierover opgesteld hebben, waarin w e ondermeer zeiden dat w e hieraan absoluut niet onze medewerking zouden verlenen, al zou het onze betrekking kosten! Aan deze gebeurtenis had ik dus als natuurkundige deelgenomen. Enkele jaren later was ik mede-ondertekenaar van het Tübinger Memorandum. Hieraan had ik echter niet als natuurkundige deelgenomen maar als belijdend lid van de protestantse kerk. Dit is op de volgé/ide wijze tot stand gekomen. Nu was er een vertegenwoordiger van de evangelische kerk in Bonn, waar de bondsregering zetelt, namelijk bisschop Kunst. Hij is er nog steeds. Kunst vond dat men in de regering en in de oppositie een reeks hete hangijzers niet durfde aan te pakken. Hij wenste dat de gedachten die hierover in kerkelijke kringen bestonden aan het parlement kenbaar gemaakt zouden worden. Hij voelde zich namelijk als zielszorger van de Bondsdag. Wij, dat wil zeggen een kleine kring van mensen, — uit-

eindelijk waren het slechts de acht ondertekenaars van het Memorandum — wisselden hierover van gedachten met hem. Het kenmerk van deze groep was, dat w e evangelische personen waren, die geen politiek ambt bekleedden. Wij zagen toen in dat er een reeks van problemen bestonden, waarover een politicus moeilijk openhartig kon spreken, omdat hij erop uit is verkiezingen te winnen. Wij hebben het Memorandum toentertijd echter niet voor publicatie in het openbaar geschreven, maar hebben het voor het parlement geschreven. Het was namelijk bisschop Kunst die het de parlementsleden overhandigde. Hij heeft daarna met ieder van de drie partijen in de Bondsdag een samenkomst georganiseerd, waarbij w i j , de ondertekenaars van het Memorandum, aanwezig w a ren te zamen met zo ongeveer twintig vertegenwoordigers van elk der partijen. Op deze wijze hebben w e dan over onze gedachten gesproken. Toen is het door een indiscretie in de openbaarheid gekomen, waarop w i j tot 't besluit zijn gekomen, het gehele Memorandum te publigesprek werd voortgezet bij het schijnsel van twee flakkerende kaarsen totdat mevrouw Von Weizsacker ons ceren. Reeds daarin hebben w e verklaard dat een actieve Ostpolitik noodzakelijk was. Deze Ostpolitik die wij toen voor ogen hadden, komt zo ongeveer overeen met wat naderhand onder de regering-Brandt gestalte gekregen heeix. Daardoor waren w i j toen zeer onpopulair, misschien niet onder het publiek, maar in Bonn w e r d deze Ostpolitik, zoals die ongeveer door Brandt is verwezenlijkt, met name erkenning van de Oder-Neisse grens en een vreedzame regeling van de problemen met Polen en met de Sovjet Unie, toentertijd zelfs ook door de SPD afgewezen. Wij waren eigenlijk buitenbeentjes. Van 1 961 tot 1966 is de sfeer al heel gauw veranderd. Toen kwam de grote coalitie met Brandt als minister van Buitenlandse Zaken. Brandt wilde toen al een dergelijke politiek bedrijven maar werd gelijk bekend gedwarsboomd door Kissinger. Nog veel onderwerpen komen ter sprake. De „Kopenhaagse school" in de natuurkunde, Von Weizsackers kijk op de onderwijspolitiek, z'n denkbeelden over de OostWest-verhouding en de rol van Europa. Een derde w e reldoorlog acht Von Weizsacker onvermijdelijk, maar dat is voor hem geen reden om tot fatalisme te vervallen. In hetvolgendenummervan VU-magazinehoopikdaarover iets te vertellen. Omdat het inmiddels buiten koud en donker was geworden, waren w i j de berghut binnen gegaan, waar het gesprek werd voortgezet bij het schijnsel van twee flakkerende kaarsen tot dat mevrouw Von Weizsacker ons vroeg of wij aan tafel wilden gaan voor het avondmaal. Daar zaten wij buiten ons drieën met drie logees. Onder het eten vertelde Von Weizsacker de geschiedenis van Tirol vanaf de tijd der volksverhuizing en de geschiedenis van de mensen daar beneden in het dal. Mevrouw Von Weizsacker beschreef daarna de flora en fauna van de omgeving. Op tafel prijkte naast de zelfgemaakte marmelade een boeket met alpenrozen en edelweiss. Ik vroeg of ik een lantaarn kon lenen om de berg af te dalen. Nadat mevrouw Von Weizsacker mij deze met de „bemoedigend e " woorden: nou, dit zal ook niet eeuwig blijven branden, had gegeven, verzamelde ik mijn bezittingen en vooral mijn moed en begon de bange weg naar beneden.

Koeien op de weg

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen