VU Magazine 1975 - pagina 297

problematiek gelijke kenmerken vertoont, zouden samen kunnen trachten uit te maken hoe de problematiek er uitziet. De Christian Council of Asia en de All African Council of Churches werken in deze richting. Tijdens de conferentie in Koeala Loempoer van de Christian Council of Asia werden in het rapport van de oecumenische raad de belemmeringen voor ontwikkeling gesignaleerd en werd aangegeven langs welke weg de ontwikkeling zich zou moeten voltrekken. De conferentie pleitte voor een ontwikkelingspatroon, waarbij groei en sociale gerechtigheid samen zouden gaan en waarbij het accent zou moeten komen te liggen op die sectoren van de economie, waarvan de armen het meest direct hulp te verwachten hadden. Dit houdt ook in, dat de machtsstructuren die sociale gerechtigheid in de weg staan, zoals het monopolie-kapitalisme, feodale structuren, financiële en militaire elites kenbaar worden gemaakt, voordat steun wordt geboden aan bewegingen die zich inzetten voor vergroting van de deelneming in de strijd voor sociale en economische gerechtigheid. Maar de landen in Azië, zo gaat het rapport verder, moeten ook een einde maken aan de uitbuiting van de armen door de rijken binnen hun eigen grenzen door een beleid te voeren dat is gericht op een meer gelijke verdeling. De landen in Azië moeten het wederzijds vertrouwen en de vrede (noodzakelijke voorwaarden voor hun ontwikkeling en selfreliance) verder ontwikkelen. 'Het doel van ontwikkeling moet ten diepste', aldus het rapport, 'menselijk zijn met de nadruk op menselijke waardigheid, vrijheid en integriteit. Het feit dat men in Azië een ontwikkeling met nadruk op materiële doelstellingen afwees, betekende geen vlucht in uitzichtloos moralisme, maar veeleer een positieve klemtoon op menselijker opvattingen over de kwaliteit van het leven.'

erkenning van de hopeloze situatie, waarin de armen zich bevinden, moeten ertoe leiden dat deze regionale groepen zelf vaststellen wat hun ontwikkeling in de weg staat en zelf uitstippelen welke maatregelen ze in de toekomst geschikt achten om deze obstakels uit de weg te ruimen. Het zal duidelijk zijn dat een benadering van de ontwikkeling, die niet is gebaseerd op een reële vertegenwoordiging van het volk, onaanvaardbaar is. De gedachte de wereld op te delen in 'ontwikkelde landen' en 'ontwikkelingslanden' is gebaseerd op de simplistische veronderstelling dat de 'onderontwikkelde landen' eigenlijk inefficiënte versies zouden zijn van de meer ontwikkelde en zouden worden bewoond door mensen die er op de een of andere manier niet in zijn geslaagd iets beters tot stand te brengen. Er behoeft geen twijfel aan te bestaan dat alle landen in ontwikkeling zijn. Er staat er niet één stil. Sommige ontwikkelen zich langzaam, andere sneller, weer andere raken wellicht in verval, maar in ontwikkeling zijn ze allemaal. Zeylstra (zie VU-magazine februari 1975) opperde

dat de scheiding vooral werd bedacht om de hulpverlening op gang te brengen. De maatstaf, waarnaar de scheiding werd afgemeten, bestond uit goederen, goederen en nog eens goederen. Wanneer andere maatstaven zouden worden aangelegd, zoals bijvoorbeeld frisse lucht, zuiver water, fraaie landschappen, duurzaamheid, dan zou de gehele structuur in elkaar zakken. Elders heb ik gesuggereerd dat de industriële samenlevingen een stadium hebben bereikt, waarin men ze 'gewelddadige economieën' zou kunnen noemen, en de zogenaamde ontwikkelingslanden 'pregewelddadige economieën'. Het zou natuurlijk beter zijn'geweest, wanneer we deze tweede groep de naam 'geweldloze economieën' hadden kunnen geven, maar aangezien het streven in de meeste van deze landen gericht is geweest op het 'inhalen' van de groeiers, is er geen reden om aan te nemen dat de sociale ziekte die dit geweld heeft opgeroepen aan de tweede groep landen voorbij zal gaan. De ervaring heeft reeds anders geleerd.

Geen overvloed De conferentie verwierp het type techniek dat is gericht op overvloed en pleitte voor techniek die overeenkomt met Aziatische opvattingen over de kwaliteit van het leven en die past bij hun eigen culturele, menselijke en natuurlijke omgeving en die tevens overeenkomt met hun opvattingen over de relaties tussen mens en natuur. De All African Council of Churches legde in dezelfde geest nadruk op deelneming en op de menselijke factor bij ontwikkeling. 'Wij (Afrikanen) behoeven onze criteria voor ontwikkeling slechts in verband te brengen met de communalistische gerichtheid van onze traditionele samenlevingen . . . de techniek kan in zichzelf het geestelijk peil van het leven niet omhoogbrengen. We moeten daarom serieuze aandacht geven aan de relatie tussen de moderne techniek en onze eigen culturele waarden met betrekkinng tot de natuur en de bestemming van de mens. . . Onze traditionele oriëntering op de natuur stelt ons nog altijd in de gelegenheid een aantal creatieve alternatieven aan te bieden voor de bandeloze uitbuiting van het milieu in de naam van de vooruitgang. ' Het parallel lopen van de belangen, het besef van gemeenschappelijke bestemming, de 31

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen