VU Magazine 1976 - pagina 410

yil magame 12

„Loonexplosies" waren eerder verlate bijsturingen

„Een CAO is het produkt van onderhandelingen en derhalve een compromis". Op de foto om en om werkgevers- en werknemersvertegenwoordigers: de heren De Wit van de Nederlandse Christelijke Werkgevers, Lanser van het Christelijk Nationaal Vakverbond, Van Veen van de Vereniging van Nederlandse Ondernemers en Kok van de Federatie van Nederlandse Vakverenigingen

ander verhaal) werden 28 cao's onverbindend (zeg maar: ongeldig) verklaard: in '63 twee, in '66 vijf, in '68 acht en in '69 dertien.

„Algemeen" belang Maar wat zijn nu ,, minder gewenste ontwikkelingen"? Wat is de kapstok waaraan de overheid haar maatregelen ophangt, of, officiëler uitgedrukt: op welke rechtsgronden kan de overheid ingrijpen in cao's? Mr. Van Veen was er een aantal in wetsteksten en overige literatuur tegengekomen. Ze varieerden van ,,het algemeen belang" tot „een dreigende verstoring van de nationale economie". Vooral dat eerste, het algemeen belang, kreeg in het proefschrift aandacht. Wat moet daaronder worden verstaan in een land als Nederland, waar allerlei socialistische en christelijke-sociale beginselen zijn aanvaard, naast het credo van de vrije ondernemingswijze productie? Bestaat het wel in samenhang met loonvorming? Bij het tot stand komen van een cao plegen er tal van belangen over de onderhandelingstafel te gaan alleen: het zijn allerminst „algemene" belangen, eerder tegenstrijdige belangen: de belangen namelijk van werkgevers tegenover die van de werknemers. Een ingrijpende overheid zal altijd het belang van de ene partij dienen; dat van de andere benadelen.

Het zijn de werknemers, die steevast door een ingrijpen van de overheid worden benadeeld, tenminste waar het de lonen betreft (er staan ook nog andere arbeidsvoorwaarden in een cao). „Er zal werkelijk geen caobepaling onverbindend worden verklaard op grond van hetfeit dat de lonen te laag zijn en met het doel die lonen in positieve zin te

Arbeidsonrust

A. Kloos: „Nimmer ingrijpen in individuele CAO's"

In een gesprek met VU-magazine zegt hij, zich te kunnen indenken, dat het op een bepaald moment nodig kan zijn dat de lonen worden bevroren. Maar even goed kan het op een ander moment geboden zijn dat lonen die te laag zijn, worden bijgesteld. Een voorbeeld. Laten we aannemen dat het volgende gebeurt: werkgevers en werknemers in bedrijfstak A konfien een cao overeen. De regering echter, vindt dat de lonen in de overeenkomst zo hoog zijn, dat ze nadelig kunnen zijn voor de economie van het land. Ze is daarbij vooral beducht voor de zo gevreesde „olievlekwerking": wanneer cao-A voorziet in een loonstijging van 6 procent dan zullen de cao's B, C, D, enz. daarbij niet achter willen blijven. Derhalve wordt cao-A onverbinderd verklaard. Werkgevers en werknemers in bedrijfstak A heropenen de onderhandelingen. Komen ze wederom tot overeenstemming, dan is er formeel gesproken, weinig aan de hand. Wel kunnen de verhoudingen tussen onderhandelaars en in de bedrijven

doen aanpassen" schreef mr. Van Veen en: „ De ingreep (mag) dan wel in een algemeen belang geacht (...) worden te zijn genomen, maar het is wel zo, dat de onverbindendverklaring niet spoedig van onmiddelijk voordeel zal zijn voor de arbeiders".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen