VU Magazine 1978 - pagina 322

1^ magame 12 gramma's die op zichzelf al vervreemdend zijn. Even er tussen door. als we toch eens wat meer tijd hadden, pas heb ik weer eens iemand een tentamen afgenomen dat 5 kwartier duurde, goh, wat was dat geweldig mieters. Zo kun je nog eens wat overdragen aan mensen die in een groei naar volwassenheid zitten. Het gegeven dat de meeste studenten nog niet volwassen zijn, betekent niet, dat ik ze niet voor vol neem, het gaat wel om mensen. Daar stel ik me niet boven. Die studenten zouden tenminste moeten weten dat ze om hulp ergens terecht kunnen. En ik kom nog eens terug op die grondslag, studenten hebben er ook recht op te weten hoe hun docenten nou eigenlijk staan ten opzichte van die grondslag. In dit verband heb ik in de grondslagcommissie van onze subfaculteit voorgesteld dat elke docent eenmaal per jaar zou moeten vertellen hoe die grondslag nou in zijn leven functioneert, heel concreet en dat houdt ook in dat ze dus ook zouden kunnen vertellen hoe de grondslag soms helemaal niet functioneert, het hoeft niet allemaal zo goed te zijn, als het maar duidelijk werd hoe de zaken liggen op dit gebied. Ik geloof dat dit heel zinnige informatie zou opleveren. Helaas moet je dat soort zaken wel binnen de kleine leefgemeenschap van de vakgroepen houden, dat is niet meer haalbaar voor de universiteit als geheel, je moet aan de universiteit toch werken in heel kleine verbanden waarin je elkaar nog in redelijke mate kent. De mens heeft toch ook het brein niet om die grote gehelen emotioneel te kunnen vatten? En als je dan gaat praten over wat je eigenlijk drijft en motiveert in het leven, dan moetje dat niet met loze woorden doen, maar steeds gekoppeld aan de realiteit van onze daden, dat zal wel duidelijk zijn.

Elkaar kennen Dat nog kennen van elkaar, tussen student en docent, dat is een zeer belangrijk element, ik heb het als een emotioneel geweldig verlies ervaren toen ik een tijdje geleden op een examen een student moest toespreken die ik nauwelijks kende, dat was een heel onplezierig gevoel. In onze vakgroep door de intensieve praktika kennen we onze studenten vrij goed en dat lijkt een zeer goede zaak. Ik denk dat we daarom nooit echte problemen met studentenoppositie hebben gehad omdat we elkaar daarvoor te goed kenden, dan hebben studenten meer oog en begrip voor onze fouten en onmogelijkheden, merkbaar is dan dat geen

pure onwil maar pure onmacht vaak achter onze beslissingen staat. Aan studenten heb ik zo ontzettend veel te danken, ze vullen ons leven toch voor een groot stuk? Ze zetten je voor allerlei dingen, neem nou een mislukt college, als het goed is, voel je je daar niet lekker bij. Wat heb je niet veel aan hun kritiek? Ik ben nogal optimistisch over studenten, is die intelligentie nou werkelijk zoveel achteruitgegaan?, 't Kan wezen, maar ik neem het niet waar. Wel verlies aan stijl en veel meer taalfouten, ja, maar dat is geen kwestie van intelligentie, dat is een kwestie van niet geleerd hebben, dat moet je niet verwarren met intelligentie, dus die niveau-verlaging bij de studenten spreekt me niet zo aan, het is in deze tijd trouwens niet zo gemakkelijk te studeren met betrekkelijk weinig maatschappelijk vooruitzicht, de gedachte later geen baan te hebben zal wel niet bevorderlijk zijn voor het vinden van je identiteit, we zitten nu in een dal. er is ook een sfeer van downheid aan onze universiteit, veel mensen hebben het gevoel dat de problemen aan de universiteiten te groot worden, dat het vechten tegen de bierkaai is. Rationeel gezien ben ik blij dat ik dat knokken nu aan de jongeren kan overlaten, dat hoef ik nou niet meer te doen, daar mag ik nou van ontslagen zijn, heb ik genoeg gedaan in m'n leven.

Eeuwigheidswaarde Overigens, in dat vechten tegen de bierkaai moetje wel door blijven zetten, je moet er tegen kunnen dat het leven geen absolute overwinningen kent, het leven kent wel absolute overwinningen op jezelf, qua bewustwording en handelen, in een bepaald moment, maar dat geldt alleen voor dat moment, het volgende uur sta je

weer voor iets anders en moet je er weer tegenaan. Dat vind ik wel opvallend hoor, hoe veel mensen uit zijn op het bereiken van het uiteindelijke, dan is de spanning eruit en ben ik aan de dood toe. Ik kan me echt geen boeiende voorstelling maken van een leven waar het kwade in afwezig is, ik kan me ook geen voorstelling maken van het paradijs die niet doods is want daar ontbreekt de inspanning. De hemel is in dit opzicht helemaal weinig interessant. Elk doorzetten hier in deze wereld, elk piezeltje datje bijdraagt aan het koninkrijk gods op deze aarde, dat is de moeite waard, dat heeft eeuwigheidswaarde, dat zijn de tekenen hoe het zou kunnen zijn en dan is dat veel belangrijker dan de taaie stroop waar ze inzitten. Het gaat om het kleine beetje, net zoals in therapie, daar steekje ook ontzettend veel energie in een onderneming om mensen een klein beetje steviger op hun poten te laten staan en in dat streven vond ik altijd veel aardigheid. Het arbeidszaam zijn geeft veel voldoening, ook in het zoeken naar een goede omgang met de moeilijkheden die het leven nu eenmaal ons voorschotelt, daar steekt een stuk handwerksvreugde in, iets maken. Er zijn zaken waar je.bitter weinig aan kunt doen of soms helemaal niks en dat is het kwaad. En soms kun je wat doen.'' Ik zag hoe hij met een goed gevulde agenda olijk van zijn leerstoel wegwipte, een agenda waarin ,,uit met mijn vrouw Jopie, naar Dreefzicht, Haarlem" duidelijk meer ruimte kreeg dan voorheen. Ook staan er twee boeken op stapel. En veel afspraken met veel mensen. Wat een bijzonder aardige man, wat een druk kruispunt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen