VU Magazine 1979 - pagina 103

l ^ magazine 13

TERZIJDE over Jamaica door prof. dr. D. C. Mulder Van 1 tot en met 11 januari heeft het Centrale Comité van de handhaven in een niet zelden vijandige Wereldraad van Kerken vergaderd in Kingston, Jamaica. Het is de omgeving. Interessant was overigens het bericht dat de kerken in Birma in gewoonte bij de Wereldraad van Kerken dat gedurende de zeven jaar die tijd van isolement, zonder enige die vallen tussen een vorige en een volgende volledige vergadering hulp van buiten, krachtig in aantal le(assemblee) de zaken besproken worden door het kleinere Centrale den gegroeid zijn. Comité. Dat Comité bestaat overigens nog altijd uit 125 leden en samen met de staf uit Geneve, de adviseurs, de waarnemers, de Theologie in de Wereldraad gasten, de mensen van pers, radio en T. V. waren er in Kingston ruim Na enkele plenaire zittingen werd het 500 deelnemers aan de conferentie aanwezig. Centrale Comité in Jamaica opgeWe vergaderden op de campus van de Universiteit van West-Indië. Die lag wat geïsoleerd en bovendien was het buiten de campus nogal onveilig. Veel contact met de maatschappij van Jamaica hadden we niet, maar dat gaf wel het voordeel dat de onderlinge contacten erg intensief waren. Over de vergadering van het Centrale Comité is al erg veel in dag- en weekbladen geschreven en het heeft geen zin om hier in herhalingen te vervallen. Daarom haal ik in dit artikel wat terzijde - enkele elementen naar voren die weinig aandacht kregen of die me persoonlijk opvielen. Dat lijkt me daarom ook nuttig, omdat veel verslaggevers niet hebben kunnen vermijden om zich te werpen op het zogenaamde hete nieuws. Ik las na terugkeer een aantal dagblad verslagen en dan zou je de indruk krijgen dat er in Jamaica een geweldige spanning heeft geheerst en dat alles cirkelde om twee punten: de kritiek op het P.C.R. (programma ter bestrijding van het racisme) en de benoeming, respectievelijk het ontslag van enkele stafleden. Niets is minder waar. Er waren wel enige spanningen, die overigens in de loop van de vergadering tot een zekere oplossing kwamen, maar er is heel wat meer in Jamaica gebeurd dan wat door verslaggevers is gemeld.

Waarom bij de Wereldraad Toen we op een avond in een lange rij stonden om de hand te drukken van de gouverneur-generaal van Jamaica, die een receptie voor ons hield, kwam ik

in gesprek met Dr. Paul Schrotenboer, de secretaris van de Gereformeerde Oecumentische Synode. Hij is als waarnemer al op menige vergadering van de Wereldraad aanwezig geweest. Ik vroeg hem: blijven jullie nog altijd de Wereldraad afwijzen? Hij antwoordde met een tegenvraag: Waarom zijn jullie lid van de Wereldraad? en met jullie bedoelde hij kennelijk de Gereformeerde Kerken in Nederland, die zowel van de Gereformeerde Oecumenische Synode als van de Wereldraad van Kerken lid zijn. Het antwoord dat me te binnen schoot, was: vanwege de ,,worship". Dat woord is wat moeilijk in het Nederlands te vértalen, maar ik bedoelde dit: waar mensen zo bezielend en bezield met elkaar kunnen zingen en bidden, daar hoort geen christen en geen kerk weg te blijven. Voor mij is die ,,worship" altijd weer het hoogtepunt van de vergaderingen van de Wereldraad. Ik had ook een ander antwoord kunnen geven. Voor mij was een aangrijpend moment in Jamaica de aianwezigheid en de toespraak van afgevaardigden van de kerken van Birma. Vijftien, jaar lang is die kerk geïsoleerd geweest, omdat de Birmese regering aan vertegenwoordigers van de kerk geen toestemming gaf om het land te verlaten. Nu konden ze weer tegenwoordig zijn. Ze waren daar dankbaar voor en vertelden dat ze ook in de jaren van isolement zich met de wereldkerk verbonden hadden gevoeld. Dan besefje hoe belangrijk de Wereldraad van Kerken is voor lidkerken die als kleine minderheden zich moeten

splitst in vier groepen en pas daar, in kleinere kring, konden de echte discussies beginnen. Zelfwas ik als adviseur ingedeeld bij de groep die de zaken van geloof en getuigenis behandelde. We kregen er bijzonder weinig bezoek van journalisten en toch durf ik te zeggen dat we de meest boeiende onderwerpen aan de orde hadden. In de afdeling voor geloof en getuigenis klopt toch wel het hart van de Wereldraad. Daar zijn de zaken aanhangig van leer en kerkorde, van zending en dialoog, van kerk en maatschappij. Daar wordt het grondiger theologische werk gedaan. In Jamaica ging het ondermeer over het verwerken van de resultaten van de conferentie van Bangalore (1978) over ,.rekenschap van de hoop die in ons leeft". Het ging over de komende grote conferentie in Boston (1979) over , .wetenschap en de toekomst der mensheid". Plannen werden besproken voor de conferentie in Melbourne (1980) over zending in deze tijd onder het thema ,.Uw Koninkrijk kome". Er werd op hoog peil gediscussieerd. Wat mij vooral opviel was de groeiende bijdrage van de (oosters-)orthodoxen. Ze leggen steeds meer gewicht in de schaal. Het is in de eerste plaats het gewicht van de traditie. Voor hen is beslissend wat geformuleerd is in de eerste zeven oecumenische concilies, van de vierde tot de achtste eeuw. En hun theologisch denken cirkelt rondom de liturgie, waarin leven, sterven en opstanding van Jezus Christus gevierd wordt. Orthodoxe theologen stelden dat het Koninkrijk Gods in principe in de liturgie hier op aarde aanwezig is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen