VU Magazine 1980 - pagina 404

MAGAZTMEIS

i

voorgaande U wellicht met meer waardering zal doen denken over de Islamitische minderheid in ons land". Het slot van de brief verdient in zijn geheel te w o r d e n afgedrukt. „In het licht van de belangrijke bijdrage, die het Islamitische Centrum Amsterdam zou kunnen leveren aan de onontkenbare problemen die het verblijf van meer dan 300.000 Moslims in dit land met zich meebrengen, lijkt het ons toe dat ook de Nederlandse overheden het zouden moeten betreuren indien dit voortvarende project door onbuigzame grondpolitiek in het zicht van de haven zou moeten stranden. Dat het project, waarin reeds een half miljoen gulden is geïnvesteerd, een positieve invloed zou hebben op de Nederlandse Betrekkingen met de Islamitische wereld, en een jaar werkgelegenheid zou betekenen voor een flink aantal mensen in de Bouwsector zijn ook niet onbelangrijke bijverschijnselen. Laten wij niet om de zaak heendraaien. Wij vragen u. Excellentie, om met ons in discussie te treden om te bezien, of de tijd er niet rijp voor is om meer dan voorheen de Islamitische Organisaties te betrekken in de aanpak van de problemen rond de Moslims in Nederland, en o m U ervoor In te zetten dat Nederland het betreffende stuk bouwgrond in de Venserpolder aan de Islamitische Gemeenschap in Nederland zal schenken als een tastbaar bewijs van goede wil jegens henzelf en hun Miljoenen Broeders en Zusters in de islam buiten de Nederlandse landsgrenzen. Dat wij Moslims Nederland en het Nederlandse volk een warm hart toedragen menen wij te hebben getoond. De liefde zal, Insha 'allah, niet van één kant komen. Moge God U kracht en wijsheid schenken bij het vervullen van U w zware taak".

Goede adres?

^ ^ n l m

UJl Ë ^

Deze wijsheid gewerd Wiegel niet aanstonds. Begin september hadden de Moslims nog steeds geen a n t w o o r d , met als gevolg dat overwogen werd in een volgend n u m m e r van de Voice of islam een tweede, krachtiger schrijven aan de bewindsman te publiceren. Of men daarmee aan het goede adres is, moet overigens w o r d e n betwijfeld. Volgens VU-hoogieraar mr. P. de Haan kan Amsterdam desgewenst de grond voor de moskee wel degelijk in eigend o m uitgeven wanneer de gemeenteraad dat zou willen en voor gebouwen voor sociaalculturele doeleinden leek hem dat niet eens zo gek. De erfpachtregeling typeerde hij als een soort zelfopgelegde pseudo-wetgeving. De ,,Haagse M a c h t " gaat niet verder dan dat de Kroon een eventueel Amsterdams besluit tot uitgifte zou eveni kunnen vernietigen wanneer daarvoor termen kunn aanwezig geacht w o r d e n . aanw Maar Maar of de gemeente A m s t e r d a m bereid zal zijn o m de grond in eigendom overte dragen? Het is in omd ieder ieder geval tegen de ,,Amsterdamse zede".

VU-hoogleraar P. L. Dijk, notaris te A m s t e r d a m , kenschetst de erfpachtpraktijk in Amsterdam als een „ijzeren regel", een „verhard principe" ontstaan eind jaren t w i n t i g , begin jaren dertig waarvan nooit w o r d t afgeweken. Hij is het eens met prof. De Haan dat Amsterdam het wel zou kunnen, maar „men doet het nu eenmaal niet". Zozeer hield Amsterdam voet bij stuk dat men zelfs heel belangrijke objecten daarom heeft laten lopen. Het is een soort „socialistisch principe" en waartoe dat kan leiden op grondgebied bewees de nodeloze val van het kabinet-Den Uyl (zie VU-magazine mei 1977). Zijn er nooit uitzonderingen gemaakt o p de „ijzeren regel"? De enige uitzondering schijnt te zijn dat gronden waarop Rijksgebouwen staan, zoals b.v. het Kantongerecht, in eigendom aan het Rijk zijn overgedragen. Overigens zó onzakelijk is het erfpachtprincipe bepaald niet. Wat A m s t e r d a m eenmaal verkocht heeft, is het kwijt. Het erfpachtsysteem waarbij in feite o m de vijf jaar de huur van de grond w o r d t vastgesteld, maakt dat de gemeenschap blijft meeprofiteren van stijgende grondprijzen. Maar is het niet wat overdreven dit principe ook hardnekkig vast te houden wanneer het g r o n d betreft onder gebouwen voor sociaalculturele doeleinden? Een bepaling in de overdrachtsakte dat de grond n i m m e r verkocht mag w o r d e n , doch alleen teruggeschonken aan de gemeente A m s t e r d a m is eenvoudig te vervaardigen. Maar B. en W. mogen inderdaad niet op eigen houtje afwijken van de „ijzeren regel", een besluit van de gemeenteraad (niet van Wiegel) is daarvoor nodig. Begrip heeft prof. Dijk w e l voor de vrees van precedentwerking van een dergelijk raadsbesluit. W a a r o m de Moslimstoegestaan wat aan anderen w e r d geweigerd? Ook de Geref. Kerk in de Bijlmer staat b.v. op erfpachtgrond. Wie eenmaal van zijn principes afwijkt, staat bij de volgende verzoeking minder stevig in z'n schoenen. Omgekeerd is het niet onbegrijpelijk dat de Islamitische landen er niet zoveel voor voelen kapitalen te steken in een moskee op grond die van de gemeente w o r d t gehuurd. Wanneer eens niet w o r d t voldaan aan de verplichtingen (geldgebrek, balorigheid, interne verdeeldheid bij Islamieten, 'n internationale olieruzie of spanningen rond Israel) valt de grond met de moskee erop in handen van Publieke Werken in Amsterdam en dat perspectief zal de Islamitische Staten weinig aantrekkelijk v o o r k o m e n . Verstandiger is het dan ook een oplossing te zoeken, die de moskee buiten dit soort gevarenzones houdt. De volgende mogelijke oplossing tekent zich bijvoorbeeld af: de Amsterdamse gemeenteraad draagt de grond in eigendom over aan de Staat der Nederlanden (onder voorwaarde dat Den Haag A m s t e r d a m nooit meer voor de voeten zal lopen bij de bestrijding van grond- en woningspeculatie) en het Rijk schenkt de grond in het kader

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen