GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1986 - pagina 359

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1986 - pagina 359

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

allereenvoudigste soort. Kleine ramen met strakke vitrages en nergens een bloem. Peter Drinkwater staat in een piepklein formica keukentje en wast net een smakeloos, grotendeels plastic servies af. Hij woont samen met zijn ouders in het huisje en, zo legt hij uit, zijn moeder houdt van keurig netjes. Alleen op de kleine benauwde zolderkamer komt zijn schilderachtigheid volkomen tot zijn recht. Nadat de vaat aan kant is, gaat hij mij voor naar zijn domein. In de kleine kamer is de warmte van de dag blijven hangen en deze wordt aangevuld door een zeer sterke knoflookgeur. Precies boven de stoel die voor visite bedoeld is, heeft de lokale historicus een kwekerij van deze plant opgezet. Het is de beste knoflook van de buurt, vermeldt hij trots. Ik geloof het meteen. De uitgeverij is een vrijetijdsbesteding. Geld verdienen doet Drinkwater bij het plaatselijke electriciteitsbedrijf. Gelukkig heeft hij momenteel arbeidstijdverkorting, zodat hij veel tijd kan besteden aan zijn nieuwe uitgave, een kookboek vol recepten van mensen uit de streek. Het begon in 1976. Drinkwater die zichzelf genoeg Latijn had geleerd en voldoende geduld had om de grotendeels versleten grafstenen in de kerken en kapellen in de omgeving te kunnen lezen, maakte een klein boek van deze opschriften. De stenen in de streek geven over het algemeen niet alleen namen en data, maar worden regelmatig gesierd met een spreuk die niet uit de bijbel afkomstig is. Vaak zijn het zinsneden die wel terug te voeren zijn op een bijbelse tekst, maar soms verraden zij de meer alledaagse wijsheden die men ook terugvindt in spreekwoorden en gezegden.

D

ie wijsheid van mensen die met twee voeten op de grond staan sprak Peter Drinkwater aan. Aan het begin van zijn boekje schreef hij daarom een rijmpje in de stijl van de teksten op, grotendeels zeventiende en achttiende-eeuwse, grafstenen. Het versje van Drinkwater luidt: Aan de plegers van plagiaat: De epithafia in dit boek zijn hier door mijn naarstig speuren; Als u zelf geen nieuwe zoekt verhaspel deze dan niet, dat zou ik betreuren. Krijgt dit boek voor na-apers een functie Alsjeblieft, rommel dan niet met de interpunctie. De grafschriften zijn soms wijs, soms grappig. 'Leer om goed te leven. Dan zul je op dezelfde wijze sterven. Leven en sterven is alles wat wij moeten doen', staat er op een steen uit de jaren negentig van de zeventiende eeuw. 'Wat hij was, deze ruimte is te klein om je dat te vertellen. Zeg wat een

VU-MAGAZINE — SEPTEMBER 1986

vriend zou moeten zijn, hij was het' staat er op het graf van Nathaniel Appletree, die bijna een eeuw later stierf. Fraai uitgegeven en gedistribueerd over alle grote boekwinkels van het land, zou dit boekje ongetwijfeld een bestseller onder de kleine geschenkboeken zijn geworden, die men tegenwoordig overal op de toonbanken van boekwinkels aantreft. Daar voelt Peter Drinkwater echter niets voor. Zijn boekje is sober uitgegeven. Een professionele uitgever zou hem waarschijnlijk verbieden om zijn werken met de hand in lood te laten zetten, en zeker om daarvoor oude letters te gebruiken die niet altijd helemaal rechte regels geven. De prachtige, oude kopergravures die hij ter versieringen gebruikt zouden, als er een moderne fotoprint van werd gemaakt, vlak en recht zijn en een gerenommeerde uitgever zou Peter Drinkwater zeker verbieden om zinnetjes te gebruiken als 'Gedrukt in het jaar van de Heer God 1976' of, zoals hij elders schrijft, 'Uitgegeven door de auteur vanuit zijn haardstede'. Peter Drinkwater doet de dingen op zijn eigen manier en zo is hij er tevreden mee. Bereidwillig laat hij in zijn overvolle kamer zijn administratie zien. Uit een hoek worden enkele verfomfaaide notitieboekjes opgediept waarin de inkomsten en uitgaven met potlood en in een niet te ontcijferen handschrift worden bijgehouden. "Hij is zo eerlijk als goud. Misschien raakt hij in de chaos wel eens iets kwijt, maar globaal gezien kloppen zijn afrekeningen," vertelt mij later een van zijn auteurs. Ook bestellingen, zo is mijn ervaring, worden prompt bezorgd. Zonder een spoor van snobisme, zegt de man die zijn neus ophaalt voor steden die verder dan vier uur lopen van zijn huis liggen, dat hij niet verbaasd was toen mijn bestelling uit Nederland kwam. Er komen er wel eens meer uit Nederland, soms ook uit Duitsland of Ameri'|^ * ka. Het maakt niets uit. Hij pakt alles netjes Olive Renter: Engelse conversatielessen voor Gerbrandy

^^ 1

in en brengt de pakjes naar het postkantoor als hij naar zijn werk gaat. Bij buitenlandse bestellingen moet hij nog wel eens lang wachten tot hij zijn geld krijgt, maar ook dat maakt hem niet zoveel uit. Commercieel inzicht speelt bij hem geen rol.

N

a het boekje met grafschriften kwam er vraag naar meer. Drinkwater schreef over de middeleeuwse kapellen in de vallei van de Stour, over de wegen en mijlpalen in het landschap. Aan de hand van dit laatste boek organiseert hij ook wandelingen voor belangstellenden. De trektochten gaan vaak dwars door weilanden en over ongebaande paden in het bos. Want niet overal waar eens een weg liep, is er nu nog een te vinden. Geen boer hoeft echter bezwaar te maken tegen het bezoek van Drinkwater. Die weet hem rap te vertellen dat met het opheffen van de weg, al is dat eeuwen geleden, de eigenaar niet het recht heeft gekregen om passanten de doorgang te versperren. En in een land waar zelfs de grondwet ongeschreven is en op traditie berust, is een passagerecht op grond van het gewoonterecht onaantastbaar. Naarmate Drinkwater meer boekjes uitgaf die hij zelf geschreven had, kwamen steeds vaker mensen bij hem met ideeën voor boeken of met vragen over de geschiedenis van de streek. Sommige mensen hadden gouden tips, zoals degene die kwam met het receptenboekje van Mary Butler, een huisvrouw uit de vorige eeuw. Deze vrouw had een reputatie op het gebied van koken en haar familieleden bezaten nog steeds een boekje waarin zij maten en gewichten van ingrediënten van pies, limonades en cakes had neergeschreven. Dit receptenboekje bleek voor uitgave geschikt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1986

VU-Magazine | 496 Pagina's

VU Magazine 1986 - pagina 359

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1986

VU-Magazine | 496 Pagina's