GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1988 - pagina 103

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1988 - pagina 103

3 minuten leestijd Arcering uitzetten

campagne tegen ondervoeding van primair belang is. Het eenzijdige voedsel in de kampen veroorzaakt gebrek aan vitaminen en vooral proteïne; stoffen die met name nodig zijn voor de normale ontwikkeling van het kind. Ondervoeding leidt tot lichamelijke gebreken en een slechte ontwikkeling van de hersenen." Dat Marion het pleit heeft gewonnen blijkt, als om elf uur grote kartonnen dozen worden binnengebracht met voedsel. De campagne tegen ondervoeding is in volle gang. In samenwerking met een psychiater heeft Marion nóg een programma opgezet, rond de sociale en psychische omstandigheden van jeugdige vluchtelingen. Uit gesprekken met honderden kinderen blijkt dat het monotone leven en de oorlogsherinneringen bij vooral de wat oudere kinderen problemen opleveren, die nog worden versterkt door het isolement en het ontbreken van onderwijs. Bovendien zien de kinderen zich dagelijks geconfronteerd met de dood van gezinsleden of buurkinderen. Ze horen de vaak gruwelijke oorlogsverhalen, en - het belangrijkste - ze moeten leven met de identiteitscrisis van hun ouders. Deze identiteitscrisis is weer het ge-

VU-MAGAZINE—MAART 1988

volg van de gedwongen emigratie en de gevolgen van het oorlogsgeweld. Vaak zijn traditionele hiërarchieën binnen de families volledig verdwenen, en om dit te compenseren hanteren veel ouders een ijzeren discipline en een autoritair gedrag in hun huishoudens. Kindermishandeling komt veel meer voor in de kampen dan in het vooroorlogse Afghanistan. De nadelige gevolgen van dit alles voor de kinderen, hebben al een naam: het vluchtelingenkamp-syndroom. Vijftig geselecteerde kinderen die aan dit syndroom lijden, krijgen nu een speciale behandeling in het Children O.P.D. of Afghan Health and Social Aid in Peshawar. Een druppel op een gloeiende plaat, maar voor Marion een belangrijk begin.

In een hoek van de achterste zaal ligt een jonge knaap. Als de dekens worden weggehaald steekt de beenwond fel af tegen het witte laken. Tijdens de vlucht vanuit een dorpje, dicht aan de Pakistaanse grens, werd zijn groepje onder vuur genomen door Russische gunships (helicopters). Zijn ouders, ook gewond, liggen in een ander ziekenhuis. Het jongste broertje ligt nu begraven in de bergen van de Khyber. Anderhalve week heeft het geduurd voordat ze Peshawar bereikten en er hulp vonden. Gewond en wel zijn ze vervoerd op hobbelende ezels. De behandelende chirurg zegt hoofdschuddend dat er weinig hoop is. Hij zal zijn verdere leven met krukken moeten lopen. Te trots om zijn tranen te tonen staat de jongen op en pakt zijn eschreeuw khnkt overal op krukken. Dan huilt hij, niet van pijn in de gangen van het Afghan of zelfmedelijden, maar uit onbegrip Surgical Hospital. De Ame- en om het gemis van zijn ouders. rikaanse chirurgen die er werkzaam Een kreet van pijn trekt onze aanzijn, hebben een contract van twee dacht. In een bed ligt een jonge Mujaar, maar worden vaak al na drie jahedin. De verplegers verwisselen maanden met verlof gestuurd. In de het verband om een gruwelijke regel komen ze dan niet meer terug. wond: een granaat heeft een enorm In deze 'zaagfabriek' liggen de recent gat geslagen in zijn heup. Ook uit Afghanistan gearriveerde gewon- brandwonden worden zichtbaar als den; vaak kinderen, met een nietszeg- hij zijn shirt iets optrekt. Hij lacht en zegt: "De verplegers trokken iets te gende blik in de ogen.

G

13

Linksboven: Tienduizenden, vooral kinderen,sterven in de onverwarmde, vochtige leemhutten of tochtige tenten. Foto Heide Haberbusch. Linksonder: Kinderen spelen blootvoets in open riolen; kleine wonden worden zwerende ledematen. Foto Heide Haberbusch. Rechts: Voor de foto moet je lachen; desondanks stralen angst en pijn van de gezichten. Foto Heide Haberbusch.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1988

VU-Magazine | 496 Pagina's

VU Magazine 1988 - pagina 103

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 1 januari 1988

VU-Magazine | 496 Pagina's