VU Magazine 1988 - pagina 267

}'S}Mêié->JSisif<0-

Het kan een kwestie van geheugen zijn. De narigheid vergeet je zo snel mogelijk en het vingerhoedje geluk wordt gekoesterd en dat is maar goed ook. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog maakte Naeff met haar echtgenoot een reis naar Indië. In haar herinneringen rept ze met geen woord over het ware motief tot het maken ervan (ze wilde een tijdje bij Royaards uit de buurt zijn) en evenmin over de gevoelens die van de reis een lijdensweg maakten (ze miste hem). Wat ze wel opschrijft is het vingerhoedje geluk, een mooie passage over een koelie die een roos voor haar opraapt: et was in den vroegen ochtend, in de door een . scheefgezakt gasgloeikousje flauw verlichte hal van het station te Soerabaya. Een reus van een koelie droeg voor een Amerikaan een ijzeren koffer op zijn rug van niet te schatten gewicht. Het zweet dat van zijn voorhoofd gutste,

'Hi

VU-MAGAZINE—JUNI 1988

spatte in dikke druppels op den stenen vloer. Ik had den avond tevoren een mand met rozen gekregen - iets zeldzaams in Indië - en droeg daarvan zoveel mogelijk mee in mijn handen en tussen mijn ceintuur. Toen er op een ogenblik een viel, schoot bijna tot mijn ontsteltenis die koelie toe, zwaaide verderlicht den koffer van zijn nek op den grond, en bood mij aan de uiterste punt van den langen steel de gevallen roos met een diepe buiging weder aan. Ik boog, hem bedankend, terug, in mijn verlegenheid als voor een vorst. En op dat moment was hij dat dan ook; ongetwijfeld." Na het lezen van zo'n passage denk je even: mevrouw Naeff, mijn applaus heeft u, en als u op uw oude dag wilt denken dat uw opa uw grootste liefde was en niet Willem Royaards, dan is dat geheel uw eigen zaak. Maar je blijft je afvragen: is het niet gewoon uit burgerfatsoen, dat ze haar laatste kans om zonder voorbehoud de waarheid over haar leven te vertellen voorbij heeft laten

gaan? Rooyaards was immers niet Willem Royaards een nare ervaring, die door het ge- (boven)in 1901: in de memoires heugen weggemoffeld moest wor- geruisloos wegden, maar haar grote liefde. gemoffeld. En ze was hem ook niet vergeten! Het jaar na de verschijning van Zo De heer en mevrouw Van Rhijn op de was het ongeveer stuurt ze de brievenboot naar Engeland, die ze ooit van Royaards had gekre- 1934. gen aan een vriendin op, met een begeleidend briefje; "Lieve Kitty, There are more things in heaven and earth than are dreamt of in our philosofy, je weet er alles van! en daarom zal je ook wel niet zo erg verrast zijn wanneer ik je bij deze de lieve vriendendienst vraag inliggende brieven voor mij te willen vernietigen na mijn overlijden. Ik heb er niet van kunnen scheiden en nu ik ze in vertrouwde handen kan achterlaten, hoeft dat ook niet. (..) Inliggend gouden beursje is voor jou, ik kreeg het op een gelukkig moment in mijn leven, en het is mij dierbaar. In gedachten een innige kus ten afscheid en de vurige wens dat er, hoe ook, nog veel mooie jaren voor je zijn weggelegd. Je Top." Het verzoek werd na haar dood gehonoreerd. D

Top Naeff, Zo was het ongeveer, Contouren van een schrijfstersleven. Met een nawoord en aantekeningen van Gé Vaartjes. HES, Utreclit, 1988. f. 29,75. Johan de Koning is neerlandicus en journalist.

33

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen