VU Magazine 1989 - pagina 411

tiënten. Het is ons inziens onverantwoord iemand in een doktersjas op mensen 'los te laten' die patiënten beschrijft als figuren die leuk afsteken tegen het behang, als blubbertroep op de onderzoekbank, als tropische verrassing uit Suriname en dergelijke." Ook de redactie van Medisch Contact kreeg het zwaar te verduren: "Uitdrukkelijk wens ik mij te distantiëren van een zo onrespectvol en onwaardig spreken over patiënten. In deze acht ik ook de redactie van Medisch Contact schuldig aan verlaging van het beroep van arts, omdat zij zonder commentaar ruimte geeft aan zulke schrijverij... Het zou een redactie kunnen sieren, ondanks ook ontvangen waardering, toch een serie te beëindigen als blijkt dat col-

legae worden gekwetst in hun diepste opvattingen over het officium nobile en de medemens...". Meermalen werd de zorg uitgesproken, dat de inhoud van Medisch Contact wel eens zou kunnen 'uitlekken' naar de buitenwereld, wat overigens mede als gevolg van het grote aantal ingezonden brieven gebeurde: "Realiseert de redactie zich bovendien niet dat Medisch Contact op talrijke plaatsen buiten de medische wereld wekelijks zorgvuldig wordt doorgesnuffeld... Het aanzien van de medische stand wordt (door het dagboek) geschaad". De felle kritiek prikkelde ook weer tot positieve reacties. Uiteindelijk leek de artsenwereld gesplitst in voor- en tegenstanders van Alexander van Es. In een brief werd dan

zichtbare plek op het plafond, alsof hij in rechtstreeks contact met 'daarboven' staat. Eigenlijk is dat ergens ook wel zo, want voordat de mensen zich bij Petrus melden komen ze eerst bij Van Vels. Met zijn arsenaal aan medische wapens kan hij een en ander nog wat uitstellen. Hij is ook de man van de literatuur; hij heeft nog geen uitspraak gedaan of er volgt een literatuurlijst. Dat maakt hem tot een boeiend object. Hij is ergens het middelpunt omdat zowel artsen als patiënten op hem hun laatste hoop gevestigd houden. Ik geloof, dat het in feite niet veel uitmaakt of deze heren het over kankerpatiënten hebben dan wel over nieuw verschenen postzegels in Zuid-Amerika of over nieuwe kleurencombinaties van toiletmatjes. Het gesprek zou dankzij Dr. Eluard even geanimeerd zijn geweest; Joop was zijn brief rustig door blijven lezen, terwijl Van Vels een of ander artikel uit het maandelijkse periodiek voor de plattelandsvrouwen uit Noord-Oost Groningen zou zijn gaan citeren. En onze vriend Dr. Casperman zou even stug doorgaan met het masseren van zijn grijzende lokken; iedere vijf minuten zou hij zijn blik weer pijnigen aan onze aanwezigheid, om bij de nodige belangstelling onzerzijds weer een vraag te stellen, die als een tang op een varken zou slaan. De 'O' van 'Onzin', denk ik dan maar. D

ook voorgesteld hiervan nuttig gebruik te maken bij personeelswerving: "Vraag aan een solliciterende collega ronduit naar zijn mening over dat dagboek en bij een eerlijk antwoord weet u meteen waar u aan toe bent. Het kan diepe teleurstelHng voorkomen..."

U

it de verkoopcijfers blijkt, dat na tien jaar nog altijd een grote belangstelling bestaat voor Anatomie van het Gevoel. Vijfjaar nadat het feuilleton in Medisch Contact was beëindigd, kwam de laatste negatieve reactie binnen. Sindsdien heeft geen ander dagboek of artikel in dit tijdschrift zozeer de gemoederen beroerd. De vraag, waarom de medische stand in Nederland zich zo kwaad maakte, lijkt eenvoudig te beantwoorden. Een arts behoort niet negatief te denken over patiënten en collegae, en behoort dit zéker niet op schrift te stellen en te publiceren. Door het medisch bolwerk op deze wijze te belichten wordt - aldus de meest geuite kritiek - het vertrouwen in de medische stand ondermijnd. Men kan hiervoor zelfs tuchtrechtelijk vervolgd worden (een aanklacht is wel overwogen maar nooit ingediend).

'Deze irritante stoerdoenerij zal er niet toe bijdragen het publiek vertrouwen te doen stellen in de aankomende generatie artsen.'

Eén van de omstreden dagboekfragmenten uit 'Anatomie van het gevoel'.

Opmerkelijk is vooral dat - ofschoon het dagboek uiteraard een subjectief verslag is - men de inhoud nooit als irreëel heeft aangevochten. Welke negatieve eigenschappen men de auteur ook heeft toegedicht, zijn integriteit bleef overeind en ook de beschreven feiten zijn nooit weerlegd. In de positieve reacties stond de herkenbaarheid centraal. Het lijdt dan ook geen twijfel of bijna iedere beginnende co-assistent moet iets van de ervaringen van de auteur bij zichzelf hebben herkend. De wrijving tussen de dagelijkse realiteit van de medische praktijk en de beeldvorming hierover is een uitermate intrigerend onderwerp, waarVU-MAGAZINE—NOVEMBER 1989

13

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen