VU Magazine 1989 - pagina 391

auteurs van een dubbel generatieconflict dat van de studenten een tweeledige afrekening vergde: eerst met hun godsdienstige achtergrond, vervolgens met een universitair systeem dat eveneens gegrondvest bleek op reformatorische ideeën over gezag, macht en orde. Tegelijkertijd constateren de drie auteurs echter, dat de actiebereidheid onder de VU-studenten pas begon te ontwaken toen de Vrije Universiteit aan het eind van de jaren zestig bevolkt raakte met steeds

meer studenten uit anders- en nietgelovige milieus. Dat lijkt niet erg met elkaar te rijmen. En bovendien: als aan de Vrije Universiteit het studentenprotest in het teken stond van een dubbel generatieconflict, hoe wil men dan de felheid verklaren waarmee acties van studenten aan andere, niet- gereformeerde universiteiten in diezelfde periode werden gevoerd? Was aan de Universiteit van Amsterdam, in Tilburg of te Groningen dan géén sprake van autoritaire machtsstructuren en gezagsverhoudingen? Zou daar dan

géén dubbel generatieconflict zijn opgetreden? De auteurs weten niet echt aannemeiijk te maken dat de 'gereformeerde geest', waarmee de Vrije Universiteit in die jaren nog doordesemd was, remmend heeft gewerkt op de studentenbeweging. Het omgekeerde lijkt waarschijnlijker. Dat meent bijvoorbeeld ook voormalig actieleider Marius Ernsting. Tijdens een forumdiscussie ter gelegenheid van het verschijnen van 'Bijzondere studenten' memoreerde hij dat juist aan de Vrije Universiteit de

Marius Ernsting """<• ""= strijdpunten p^"^ Bram'dT"' Hollander

De zaak bloedde dood, en - net als elders - wilde men alleen voor centenkwesties en studieduur in het vervolg de straat nog op. strijdpunten voor het grijpen lagen: naast de autoritaire bestuursstructuur bijvoorbeeld ook het van hogerhand en met behulp van de doelstelling weren van CPN-ers uit de universiteitsraad, en de zo omstreden VU-contacten met Zuid-Afrika. Het beeld van de Vrije Universiteit als actiebelemmerend instituut klopt dus niet; het was veeleer een lusthof voor de ware activist. Pas toen de studentenbeweging aan de Vrije Universiteit haar 'bijzondere' eisen - CPN-ers in de raad, de VU uit Zuid-Afrika bijvoorbeeld kreeg ingewilligd, verging het haar als alle andere verzetshaarden aan de Nederlandse universiteiten, zo toont het boek: de zaak bloedde dood, en - net als elders - wilde men alleen voor centenkwesties en studieduur in het vervolg de straat nog op. Bijzondere studenten telt de Vrije Universiteit nu niet meer; wél bijzonder gewone. D René van den Berg, Ineke Deurwaarder en Mans Kuipers: Bijzondere studenten; 40 jaar studentenbeweging aan de Vrije Universiteit, VU Uitgeverij, f 24,95.

VU-MAGAZINE—OKTOBER 1989

37

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen