VU Magazine 1989 - pagina 461

tot dusver in gebreke gebleven. In tegenstelling tot andere hulporganisaties, timmert zij nauwelijks aan de weg met resultaten. Cijfers of inzamelingsacties; je hoort er weinig van. Dit jaar is daarin enige verandering gekomen. Via het kinderprogramma Dinges heeft de NCRV onlangs geld ingezameld. Ook verschijnen nu regelmatig t.v.-spotjes van Socutera. De organisatie kiest ervoor zo veel mogelijk middelen rechtstreeks te steken in de dorpen zelf. Er blijft weinig aan de spreekwoordelijke strijkstok hangen. Aangetoond is dat zes procent van het totale budget besteed wordt binnen de eigen organisatie. Geen andere hulporganisatie zit onder dat percentage. Het bedrijfsleven, met name in West-Duitsland, is geldschieter nummer één. Wat vlak na 1945 begon als Wiedergutmachung heeft zich voortgezet in structurele bijdragen. De administratiekosten van de organisatie zijn nihil en het meeste werk wordt verzet door vrijwilligers. SOS-Kinderdorpen profileert zich verder nauwelijks. Meijer: "Wij laten weinig cijfers en resultaten zien, maar die zijn er natuurlijk wel. Zeker in Oostenrijk en Duitsland waar de eerste dorpen

werden opgezet. Vergeet niet dat in sommige landen de dorpen pas een paar jaar bestaan, dus op die resultaten moeten we wachten. In een aantal landen zien we al wel dat volwassen geworden kinderen de nieuwe dorpsleiders zijn geworden. Zo is ook oprichter en president van SOS-Kinderdorpen, Herman Gmeiner, na zijn dood opgevolgd door een van de eerste dorpskinderen." Opvallend is, aldus Meijer, dat de kinderen die dokter, computerprogrammeur of verpleegkundige zijn geworden vaak bij de dorpen betrokken blijven of zelf nieuwe dorpen opzetten. "Dat zijn directe resultaten van onze eigen investeringen." Resultaten in een wat andere vorm ziet zij bijvoorbeeld in Korea, Een aantal steden en dorpen is daar inmiddels omgevormd naar het model van een SOS- Kinderdorp. Maar ook Meijer beseft dat dit concreet genomen nog wat mager lijkt. "Tot nu toe lagen onze prioriteiten niet op het gebied van onderzoek", zegt zij ter verontschuldiging. "Maar het is niet ondenkbaar dat dat gaat veranderen." D

IN ONTWIKKELING De kunst van het helpen

^

Als ontwikkelingshulp niet helpt, of zelfs schaadt, dan moet er een eind aan komen. Maar wie bepaalt dat? Sommige projecten hebben meer resultaat dan op het eerste gezicht valt vast te stellen. Geslaagd of niet geslaagd? Een kwestie van bekijken. ROGIER VAN 'T ROOD EN PETER VIJVERBERG Het departement voor ontwikkelingssamenwerking ligt zwaar onder vuur. Een enkele scribent, bijvoorbeeld de filosoof Hans Achterhuis, heeft al een 'stop van de hulp' bepleit. Naar zijn oordeel brengt ontwikkelingshulp de doelgroepen slechts van de wal in de sloot. Hoewel veel waarheid schuilt in de stelling dat het grootste deel van de door het Directoraat Generaal Internationale Samenwerking (DGIS) gefinancierde projecten achteraf niet aan de doelstellingen voldoet, soms zelfs averechts werkt, verdient het probleem een meer genuanceerde benadering. VU-MAGAZINE—DECEMBER 1989

A

llereerst blijken veel kleinschalige projecten, meestal begeleid door kleine en minder bureaucratische instellingen in samenwerking met lokale organisaties, wél tot wederzijdse tevredenheid te stemmen. Zo is, mede begeleid door het Centrum voor de Studie van het Onderwijs in Ontwikkelingslanden (CESO), in enkeleZuidoostaziatische landen metsuccesde De/s/7/fe-methode beproefd. Eerst geven onderzoekers, afkomstig uit de eigen cultuur, onderricht in het onder woorden brengen van sociaaleconomische behoeften. Als de behoeften zijn 19

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen