GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

VU Magazine 1996 - pagina 456

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

VU Magazine 1996 - pagina 456

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

B.E. Chabot, 'Sterven op drift: over doodsverlangen en onmacht', SUN, f 34,so.

Zelfmoordchantage B. E. Chabot

STERVEN OP DRIFT

Over doodsverlangen en onmacht

Pretentieus is B. E. Chabot zeker. Hij presenteert zich in 'Sterven op drift' met het air van een boven de partijen staande denker - diezelfde Chabot die niet lang geleden zo'n discussie ontketende over hulp bij zelfdoding doordat hij een vrouw de daartoe benodigde middelen verschafte. Er ontstond destijds hevige polarisatie over de toelaatbaarheid van een dergelijke vorm van hulpverlening, maar nu treedt de psychiater op als de grote verzoener; als degene die verschillende perspectieven tegen elkaar afweegt en een verstandige middenweg probeert te zoeken. Zowel op het standpunt van radicale voorstanders als dat van radicale tegenstanders valt iets af te dingen. "We willen er samen uit komen", dat behoort wat hem betreft de instelling van de verschillende partijen in het debat te zijn. Chabot als de Wim Kok van het euthanasie-debat.

44

WCS OKTOBER

1996

En hij staaft zijn onafhankelijkheid door op gezette tijden uit het pantheon der grote denkers een greep te doen; in de trant van: "Zoals Nietzsche reeds zei..." Het oogt allemaal knap parmantig en pedant. Zijn armzalig taalgebruik en onbeholpen vertoon van eruditie wekt beurtelings irritatie en lachlust op. Zeker ook omdat uit het overgrote deel van zijn boek blijkt dat Chabot helemaal niet zo onafhankelijk, boven de partijen staand is. Zijn boek is vooral een vorm van zelfrechtvaardiging. Het is een polemiek. Daar is niets op tegen, polemiseren is gezond, maar Chabot smokkelt een beetje. Hij is een polemicus die doet alsof hij neutrale, afstandelijke wetenschappelijke artikelen aan het schrijven is. Daarmee probeert hij zich gezag aan te meten voor zijn particuliere standpunt. Want Chabot wil graag gelijk hebben. Erg graag. Heeft hij ook gelijk? Dat valt moeilijk te zeggen. Mij kan hij in ieder geval absoluut niet overtuigen. Het belangrijkste argument dat Chabot heeft is dat je, door open te staan voor hulp bij zelfdoding, erger kunt voorkomen. Als een ongelukkige van de eigen arts of van de naasten weet dat die hulp bij zelfdoding afwijzen, zal die ongelukkige zich steeds verder van de omgeving afsluiten. Die persoon zal niet meer over de eigen doodsverlangens willen praten en daardoor zal de omgeving ook niet meer de gelegenheid krijgen die suïcidale persoon tot andere gedachten te brengen. En voor je het weet is die geliefde persoon er niet meer. Die heeft zich op een harde manier van het leven beroofd, in plaats

van op een zachte manier, zoals ook had gekund, met doktershulp. Daar valt heel wat tegen in te brengen. Met goede argumenten kan ook beredeneerd worden dat die open houding 'zelfmoordbevorderend' werkt. Met goede arumenten kan al evengoed gesteld worden dat zelfmoord nu eenmaal een treurige, tragische en eenzame gebeurtenis is, in plaats van het sociale fenomeen dat Chabot er bijna van wil maken, waarbij de dierbaren rond het sterfbed van de suïcidant zitten. Er valt niet zo veel te verzachten aan zelfmoord. Maar erger vind ik de hysterische toon die Chabot aanslaat jegens de tegenstanders van hulp bij zelfdoding. Je moet wat hem betreft meewerken, want anders springen mensen uit een flat of gooien ze zich voor een trein. Wie niet wil meewerken aan een zachte dood, is verantwoordelijk voor een harde dood. Daar komt het op neer. Voor het kleinere kwaad kiezen om het grotere kwaad te voorkomen; burgemeester in oorlogstijd zijn. Een dergelijk argument pleegt men chantage te noemen. Het is ook het inspelen op het schuldgevoel van mensen die niet hebben kunnen voorkomen dat iemand zich het leven benam: had het maar anders gedaan. Met dergelijke intimiderende argumenten is Chabot niet de grote verzoener die hij zichzelf waant. Hij stookt het vuurtje eerder nog wat hoger op. Maar misschien is dat wel een verdienste van zijn boek. Met goedkope verzoeningen is immers niemand gebaat, (KN)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1996

VU-Magazine | 568 Pagina's

VU Magazine 1996 - pagina 456

Bekijk de hele uitgave van maandag 1 januari 1996

VU-Magazine | 568 Pagina's