VU Magazine 1997 - pagina 24

thalamus te meten. Je moet een markeringsvloeistof gebruiken. De bedoeling is dat een kerntje met een unieke functie ook een uniek kleurtje krijgt. Er zijn drie populaire methoden. Je kunt een kleurstof gebruiken die zich bindt aan de ribosomen (de moleculen die betrokken zijn bij de eiwitproduktie), of aan bepaalde neurotransmitters (de chemische stoffen die de communicatie tussen de hersencellen verzorgen) of aan antilichamen die uitsluitend worden opgenomen door hersencellen met de juiste receptoren. LeVay gebruikte de eerste methode en claimde dat hij een structureel verschil tussen de grootte van het kerntje bij heteroseksuele mannen enerzijds en heteroseksuele vrouwen en homoseksuele mannen anderzijds had gevonden. Maar zijn markeringsstof wordt waarschijnlijk vooral opgenomen door cellen die zeer actief waren ten tijde van het overlijden van de proefpersoon. De grens van het gebied dat een kleur krijgt hoeft niet per se overeen te komen met de grens van een groep hersencellen met een unieke structuur. Burrs boek maakt duidelijk dat er tussen sommige onderzoekers een grote rivaliteit bestaat en dat ze er als de kippen

bij zijn om, af en toe op unfaire wijze, eikaars bevindingen als onjuist of irrelevant af te schilderen. Een gesprek met de onderzoeker zelf leidt er doorgaans toe dat een paar bladzijden verderop een en ander wordt rechtgezet. Burr heeft niet met Swaab gepraat en die komt er dan ook bekaaid van af. Het bestaan van Swaabs seksueel dimorfe kern wordt achteloos ter zijde geschoven omdat Laura Allen en Simon LeVay zijn ontdekking met konden repliceren. Er wordt niet bij verteld dat Allen en LeVay onvoldoende rekening hadden gehouden met de leeftijd van de breinen die ze onderzochten: het sekseverschil is afwezig bij baby's, is het grootst bij jong-volwassenen, waarna de kern bij zowel oudere mannen als vrouwen begint te degenereren. Je moet dus leeftijdgenoten met elkaar vergelijken, anders vind je geen sekseverschil. Ook Swaabs bevinding dat de suprachiasmatische kern bij homoseksuele mannen tweemaal zo groot is als bij hetero's kan geen genade vinden in de ogen van Burrs inforinanten. Zij vinden haar irrelevant omdat dit hersengedeelte alleen onze biologische klok zou regelen. Echter, uit onderzoek bij ratten is bekend dat deze kern wel degelijk betrokken is bij seksueel gedrag. Als je de hormoonhuishouding van jonge mannelijke ratten verstoort in de periode dat hun hersens zich ontwikkelen, dan wordt hun suprachiasmatische kern twee inaal groter dan normaal en gedragen ze zich biseksueel. Daarentegen weet niemand wat LeVays kern precies doet en is zij tot nu toe alleen bij mensen aangetroffen.

Schijnhetero's Burr stelt met alleen de kwaliteit van het onderzoek naar de biologische basis van homoseksualiteit ter discussie maar ook de interpretatie ervan in het publieke debat. In de populaire pers wordt het vaak voorgesteld alsof homoseksualiteit een kwestie zou zijn van biologie of van vrije keuze. Dit is een valse tegenstelling: wij zullen nooit een taal zo goed leren spreken als onze moedertaal, maar welke taal onze moedertaal is, is geen kwestie van biologie of vrije keuze. Daarentegen bestaat er waarschijnlijk

24

wcs

JANUARI/FEBRUARI

1997

een biologische aanleg die de kans vergroot dat iemand alcoholist wordt, maar dat wil nog niet zeggen dat zo'n persoon niet de vrije keuze zou kunnen maken van de drank af te blijven. Voorzover vrije keuze bestaat is zij een onderdeel van de nrenselijke natuur en dus van onze biologie. Het bewijs dat homoseksualiteit is aangeboren mag dan nog wel zo zwak zijn dat het niet iedereen kan overtuigen, er bestaat wel een consensus onder wetenschappers dat homoseksualiteit niet een kwestie is van vrije keuze. Burrs boek bevat een kenmerkend citaat van een homoseksueel die ervoor 'gekozen' heeft voortaan hetero te zijn. Hij zegt dat hij nooit meer over inannen fantaseert, behalve wanneer hij masturbeert. Onderzoekers naar homoseksualiteit, zoals Angela Pattatucci , rekenen dergelijke gevallen tot de 'schijnhetero's' die in werkelijkheid homoseksueel zijn. Van de mannen die zichzelf biseksueel noemen en vaak een vaste relatie met een vrouw hebben is volgens Pattatucci een groot deel homoseksueel; hun seksuele gedachten gaan voornamelijk over mannen. Bij mannen tref je zelden 'schijnhomo's' aan, maar veel vrouwen die zich lesbisch noemen zijn volgens Pattatucci 'politieke lesbiennes' (zelf is ze een echte). Politieke lesbiennes noemen zich lesbisch om ideologische redenen of uit rancune tegenover het mannelijk geslacht maar voelen zich erotisch niet uitsluitend tot vrouwen aangetrokken. Zij zijn een van de factoren die het onderzoek naar een biologische basis van vrouwelijke homoseksualiteit compliceren. Een andere is dat er relatief veel vrouwen zijn die ergens tussen heteroen homoseksualiteit inzitten. Er zijn maar weinig 'echte' biseksuele mannen maar wel vrij veel biseksuele vrouwen. De seksuele voorkeur van mannen is net zo bimodaal als links- of rechtshandigheid en inmiddels is men ook de genen op het spoor die bij de vorming ervan een rol spelen. Dat roept de vraag op hoe een gen voor homoseksualiteit heeft kunnen overleven in het proces van natuurlijke selectie. Burr gaat daar nogal onhandig mee om. Allereerst betwijfelt hij de zin

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen