VU Magazine 1997 - pagina 321
We zijn de slaapkamer nog niet uit of Jo is
aan de eerste traptree zullen lopen en daar tot
epilepsie te maken heeft. Wanneer we Jo weer in
alweer veranderd in een bang, verdrietig jongetje
tien zullen tellen voordat we terugkomen, ook
bed leggen, gooit hij zich een paar keer van links
dat ten einde raad is omdat hij niet weet wat
al gilt Jo nog zo hard van angst. Met de vingers in
naar rechts, waarna hij een uur lang begint te
hem overkomt. Dus gaan we terug naar onze
de oren nemen we de volgende dagen de tweede
kreunen: 'Euuuuu'. Daar liggen we dan naar te
vaste plaats in de stoel t o t zijn ogen dichtvallen.
tree. Zo gaat het door tot we na een paar maan-
luisteren tot hij uiteindelijk in slaap valt.
Dat hebben we een paar weken volgehouden.
den onderaan de trap beland zijn. Ik denk dat we
W e gaan steeds weg en zodra Jo begint te huilen,
die avond wel twintig keer de trap op en af zijn
'Gestrand op een eiland van eenzaamheid', door
gaat een van ons in de stoel zitten. We besluiten
gelopen voordat hij in slaap is gevallen,
Marcel Daens en Irene van Elzakker, is in België
steeds een beetje langer weg te blijven. De eerste
's Nachts moeten we er meestal een paar keer
keren lopen we alleen maar zijn slaapkamer uit
uit. Vaak treffen we Jo dan staand in zijn kamer
om onmiddellijk weer terug te keren zodra hij
of zittend in bed aan met een verdwaasde, wazige
WCS-lezers betalen voor dit boek een
begint te gillen. De volgende stap is dat we tot
blik, waarvan we ons afvragen of dat iets met zijn
gereduceerde prijs. Zie de bon op pagina 4.
verschenen bij Uitgeverij Icarus en wordt in Nederland verspreid door Unieboek.
"Zo'n diagnose op latere leeftijd heeft nog wel degelijk zin omdat deze je kan helpen om toch mee te doen met de samenleving. Door bijvoorbeeld te gaan werken in een aangepaste omgeving", vindt Vermeulen. "Dat is allesbehalve makkelijk. De broer en de ouders van die ambtenaar hebben hem zijn hele leven behandeld als iemand die lui en koppig is en plots moeten ze op een andere manier met hem omgaan. Dat zijn ze niet gewend. Het valt evenmin mee om aangepast werk voor zo iemand te vinden. De eilandjes van interesse van een autist kunnen worden benut voor een succesvolle carrière, maar dat is slechts voor een select groepje weggelegd. Niet iedereen heeft zo veel geluk als Temple Grandin of Kees Momma, een Nederlandse autist die zijn leven in boekvorm goot. Degenen die ik zie zijn depressief en belanden uiteindelijk in de psychiatrie. "De jobs waar de meeste autisten sterk in zijn, zoals klasseren en banen waarin strakke regeltjes en een strak ritme heersen, zijn aan het verdwijnen omdat ze door de computer worden overgenomen. Tegenwoordig worden voor de meeste functies vaardigheden gevraagd die autisten juist niet hebben: je moet goed kunnen communiceren, flexibel zijn, vlot contacten kunnen leggen. Daarom vallen ze tegenwoordig uit de boot. Einstein hoefde niet flexibel te zijn." Literatuur: U t r a Frith: 'Autisme: sleutel t o t het raadsel'; Hadewijch, 1996. Oliver Sacks: 'Een antropoloog op Mars'; Meulenhoff, 1995. Eric Schopler en Gary Mesibov (red.): 'High-functioning individuals w i t h autism'; Plenum Press, 1992. Peter Vermeulen: ' D i t is de t i t e l . Over autistisch denken'; Vlaamse Vereniging Autisme, 1996.
wcs
SEPTEMBER/OKTOBER
1997
25
Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt
voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen,
vragen, informatie: contact.
Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing.
Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this
database. Terms of use.
Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 januari 1997
VU-Magazine | 434 Pagina's