Uit de diepte - pagina 245

239 veel meer aan om met verdubbelden ijver in 's Heeren dienst werkzaam te zijn in de verkondiging van de woorden des levens. Mocht het ook hen, die totnogtoe stille beschouwers

ons

waren, of, om wat reden ook aarzelden om de hand aan den ploeg te slaan of hunne medewerking te verleenen, nopen tot handelend optreden. Wat men ook aanvoere, als b.v. of het wel de rechte tijd is om te handelen; of het niet dwaas is, om met alle geweld tegen den machtigen stroom in te gaan; of men op die manier den vijand niet al te zeer verbittert en tot nog stouter optreden aanzet; of men niet onder dit oordeel Gods zwijgend bukken moet, het zou ons niet moeilijk om al deze vonden éen voor éen zegevierend te weerzijn, maar mij dunkt, voor hen die in waarheid en oprechtleggen heid den Heere vreezen, moet het genoeg zijn, dat de Heere wil, dat zij niet stilzitten en zwijgen, en het volk en hunne kinderen aan het ongeloof prijsgeven. De discipelen moesten ook tegen den stroom in, nog sterker dan de tegenwoordige. Ook zy verbitterden niet weinig hunne vijanden. En was dat geen oordeel Gods over zijn volk, dat de leidslieden zoozeer met blindheid geslagen waren, dat zij den Christus Gods aan het kruishout nagelden? Waar dan nu de Heere zijn volk oproept ten strijde, daar blijve niet één der zijnen achter, ook de zwakste ongeringste niet. De Heere veracht ze niet en heeft ze zelfs menigmaal uitverkoren, om er het groote door tot stand te brengen. Arbeid, lijden en strijd, zoowel als opofferingen en gevaren, verhoogen en versterken een volk. Dan eerst wordt het zich zijner kracht en grootheid bewust. Dan blijkt het, hoe groote genade het van den Heere heeft ontvangen. Dan begint het Dan wordt het geoefend, en dan leert zijn rijkdom te zien. het zijn God en zijn Heiland kennen, maar dan wordt ook het oog geopend voor wat nog ontbreekt, en voor de zwakke plaatsen, die er nog zijn. Dat is de meest gezegende, de schoonste tijd, dien een Christenvolk kan doorleven. Dat zien wij in onze vaderen. Nooit zijn zij zoo groot en zoo sterk geweest als in de dagen van den strijd tegen Spanjes wreedo overheersching. En zou het niet evenzoo gaan met het volk ;

des Heeren in den bijzonderen zin van het woord? De martelaarskerk is de meest bloeiende geweest. Ik weet het, zoolang de verdrukkingen dreigen of tegenwoordig zijn, is het geen tijd van juichen en roemen, en wie zal voor de verdrukkingen danken, als zij nog tegenwoordig zijn? En toch, ja, de Christen kan soms juichen in de verdrukking, als hij dan reeds don zegen mag ondervinden, dien zij brengt. En het geloofsoog

mag

dien zegen menigmaal ook reeds zien, vóór

hij

er

is.

De

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen