In de schaduwe des doods - pagina 86

78

aan hun dood hun morgenbrood

tot

Met hun vaste dagtaak ligt het ontwaken gereed. Dat werk werken ze dat als weer de nacht zijn vale schaduwen spreidt,

toe als kinderen voort. bij

;

brood eten ze en leggen ze zich neer, en slapen in. Maar zoo is het op verre na niet met allen. Er zijn er ook in hooger en in lager kringen, wier hart dag in dag uit door veelomvattende verantwoordelijkheid, door bange onzekerheden van allerlei aard, door overmaat van arbeid, of ook door kommer gedrukt wordt. Wat menigeen hierbij zichzelven oplegt, rekenen we nu niet meê. Ingebeelde nood en angst komt ons niet van God toe, maar is vrucht van ons klein geloof. En wie eiken morgen en eiken avond den geloof smoed grijpt om te luisteren naar Jezus' woord, dat we niet bezorgd zullen zijn voor den dag van morgen, zal door gestadige geloofsoefening spoedig genoeg van deze onnoodige zorge verlost zijn. Die ingebeelde zorge hoort bij de Heidenen, niet bij Gods kinderen thuis. En wie een discipel van Jezus durft zijn, wordt ook van die ingebeelde zorge door den Zoon waarlijk vrijgemaakt. De zelfmoord, die zoo dikwijls de helsche diepte bleek, waarin die ingebeelde zorge haar slachtofter ten leste doet neerstorten, is dan ook voor den man des geloots volkomen afgesneden. De zorge, die God ons oplegt, verlokt nooit tot deze vreeselij ke zonde. Zelfmoord is altoos vrucht van eigen, God onteerend ongeloof. Al die zorge, die de mensch zichzelven geheel noodeloos op de schouders legt, laten we dus hier geheel rusten. We spreken alleen van de zorge, die God een mensch oplegt en al bezit het geloof nu altoos veerkracht genoeg en te over, om in onze worsteling met die zorgen staande te blijvep, toch zijn ook die zorgen soms ontzettend bang en zwaar. ;

;

Vooral

Dan

's

nachts komt dat

slaapt een ieder;

gekrenkt wordt,

uit.

maar de man, wiens

hart door bange zorge

niet.

Hij kan niet slapen. Zijn hoofd is te vol van allerlei elkaar kruisende, elkaar verdringende en elkaar najagende gedachten. Zijn ziel is onrustig in hem. Zijn bloed is en blijft in te sterke gisting. Zijn hart klopt, dat hij het geluid er van met zijn eigen oor opvangt. En zoo blijft hij in spanning, om, waar hij ook even insluimerde, toch

aanstonds weer wakker te worden, na in die korte sluimering nog door vlijmende droombeelden te zijn verschrikt. Er is voor hem geen verkwikking; eer verergering van onrust. Want de nacht benauwt het zenuwleven, en de tergende worsteling •der slapeloosheid sloopt de kracht, inplaats van die te herstellen. En nu kan dat verschillend zijn. Bij den één kan het een enkele

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen