In de schaduwe des doods - pagina 70

62

Dan zou het voor de geldigheid van elk testament zoo onmisbaar ontzag voor de wilsbeschikking van den overledene geheel ontbreken. Men zou doen, als bestond de doode niet meer; aan wat hij wilde of niet wilde zich niet meer storen; en in het goed dat hij achterliet niet meer een erfenis zien, maar een heerloos geworden goed, dat kon worden geëigend. Nu daarentegen, als men na iemands overlijden zijn testament opent, en als leden van het geslacht om dat testament zich vereenigt, spreekt hieruit het besef, dat wie stierf, als ware het na den dood, toch nog in het midden is, en nu door middel van dit testament zijn kennen

wil te

Kon

geeft.

zoo zijn, dat de ontslapene nog even terugkeerde midden der zijnen, dan zou zijn woord met ontzag en eerbiedenis worden aangehoord; zijn wilsbeschikking voor allen als wet in

dit

feitelijk

het

gelden

;

en er zou van verzet geen sprake

Doch waar

dit

nu

zijn.

vervult het testament diezelfde heilige dat de voorlezing van een testament voor

niet kan,

en daarom is het, wien het aangaat een zoo plechtig oogenblik is; en dat door de overheid aan het testament zulk een ver reikende macht van beschiktaak

;

allen

kina; is toegekend.

Hieruit volgt vanzelf, dat ook het maken van zijn testament het geloof aan de eeuwigheid onderstelt. Zoo maar gedachteloos weg naar den notaris gaan en zijn testament maken, druischt tegen den aard dezer handeling in. Wie zijn testament zal maken, moet ernstig gestemd zijn. Iets wat niet zeggen wil, dat hij een uitgerekt en strak gezicht moet zetten; want alle gemaaktheid is den Heere een gruwel. „Ernstig gestemd" beduidt, dat ge niet zonder nadenken, niet zonder alles wel gewikt en gewogen te hebben, tot zulk een daad komt en ten volle de verantwoordelijkheid gevoelt, die door die daad op u komt te rusten.

Om

goed

verplaatsen

zijn

in

testament

den

toestand,

te

maken, dat

moet men zich dus eigenlijk is, en nu na zijn dood

men dood

nogmaals in het midden der zijnen verschijnt, om zijn uitersten wil bekend te maken. En zooals men dan zou spreken, zoo moet men het neerschrijven in zijn testament. Onze vaderen hadden daarom de vaste gewoonte, elk testament te beginnen met de aanroeping van God Drieëenig. Men beschouwde het testamentmaken als een daad, die men voor Gods oog verrichtte. De laatste daad van het rentmeesterschap. Of althans een bevel, waaruit die laatste daad vanzelf zou geboren worden. Vaak zelfs had men de gewoonte, eer het testament wierd opge-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen