In de schaduwe des doods - pagina 80

72 duurt,

eer

men dan

men

tot het vorige,

eindelijk

weer van

gewone leven terugkeert. Want komt dan is men o zoo slap en beenen dragen u nauwelijks. En ook

zijn leger op,

zoo moede. De eens zoo sterke het hoofd is nog zoo gevoelig. Bijna niets kunt ge velen, of het doet u zeer. Ge voelt u alsof ge een kruidje-roer-me-niet waart ge-

worden.

En ook

zoo

ongemerkt

als

het

gras groeit,

zoo ongemerkt wint dan

in kracht weer aan, tot ge ten leste het weer eens beproeft om uw arbeid op te nemen. En zoo schuift ge dan van lieverlede weer in het oude leven in. allengs

gij

En

op den langen weg nergens een aangrijindruk maakt niets dat u uitrukt uit uw gewone doen; en juist dat is dan zoo vaak oorzaak, dat de dank in het hart niet opwelt, geen uiting zoekt, en noch in lof noch

pend

natuurlijk,

feit,

dan

is

er

niet één gebeurtenis die

;

in dankotfer uiteaat.

dan ook diepe geloofswerking noodig, om Gode de eere zijns toekomen van een ziekbed, dat op herstelling, meer nog dan van een ziekbed, dat op den dood uitloopt. Ge zoudt het wel omgekeerd meenen maar toch is het zoo. Als uw God genadig is, en uw smeeken van uw ziekbed verhoort, en u weer opricht, is er minder kans dat de eere zijns Naams Hem gegeven worclt, dan zoo Hij doof blijft voor uw roepen en u in den

Er

is

Naams

te laten

;

kuil laat nederdalen.

Maar juist daarom moet onder Gods kinderen de geheiligde aandacht veel sterker dan dusver op dit punt gericht. Zij, die in vroeger jaren aan den rand van den dood waren gekomen, en tot God riepen, en genezen werden, en toen o zoo heilige gelofte deden, maar om sinds die gelofte ganschelijk te vergeten, zullen inkeeren in hun binnenste en zichzelven aanklagen over de logen in hun hart. Ze zullen opnieuw, als ware het in gedachten, hun angst en hun smeekingen doorleven, en zoo tot vernieuwing van gelofte en herhaling van gelofte komen, om de gunste die ze van hun God genoten. Dat voor het verleden; maar ook voor het heden en voor de toekomst, moest de ernste der dankzegging weer opwaken. Weet ge eenmaal, dat langzaam herstel uit krankheid er zoo sterk toe neigt om u Gods weldadigheid te doen vergeten, en Hem uw lofen uw dankott'er te onthouden, dan zult ge, als krankheid over u komt, ook hiertegen waken, bidden, strijden. Er u tegen inzetten. En door opzettelijke zielsherinnering deze zonde van den ondank van u afweren. Ook zal de een den ander hierin bijstaan. Wie vader of moeder is, zal zijn kind, dat herstellen mocht, hiertoe prikkelen. De broeder zal

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen