Uit het Woord - pagina 217

213 geschiedenis meldt dat in de vorige eeuw aan het Pransche hof wellii stelingen verkeerden, die, na hun eigen levensbloed in brooddronkenheid en uitspatting te hebben verteerd, jonge kinderen opkochten, wier aderen men opensneed, om door dit jonge bloed,

De

verfijnde

hun kranke aderen

in

spatting op te

Hoe noemt zich,

zij

overgeleid, de levenskracht voor

nieuwe

uit-

wekken' ge

het ook

dat,

met

indien

het

niet

verschil in graad

duivelsch

is

!

En

openbaart

van boosheid, niet dat zelfde

demonisch karakter in de botgevierde drift, in uitgezochte wreedheid, in plaag- en tergzucht, in de woeste uitbarstingen van den wrok en de bedekte loopgraven van den nijd? Is het niet merkbaar, dat achter en door het vleesch telkens een booze gedaante gluurt, die den reeds aan het vleesch gebonden mensch nogmaals in een dieper, veel afschuwelijker afhankelijkheid vernedert? Dit kan niet anders. Het vleesch had de bestemming voertuig en instrument voor den geest te zijn. Nu het den geest des menschen niet dienen wilde en derhalve geen voertuig meer kon zijn voor den geest des Eeuwigen, moest het zichzelf wel prostitueeren als voertuig en instrument voor den geest van den Booze. Op dien grond zegt de Apostel, dat we den strijd niet hebben met „vleesch en bloed," dat deze slechts de geschutpoorten zijn, waardoor men ons bestookt, maar dat de eigenlijke aanval van verder en dieper komt; niet uit het vleesch, maar van de geestelijke boosheden. Er is in den gevallen mensch geen stilstand; ook in den onbekeerde is iets bezig te worden er wordt ook in hem gegenereerd; maar die werking is uit het onheilige; die een gestalte in hem zoekt te winnen, is de Booze. „We hebben zijn versmading aanschouwd, een smaadheid als van een geborene uit den Sathan!" En wat komt nu uit dien mensch voort? Is het dat volle rijke leven, dat, wijl het immer welt en zich geeft, met de liefde eenzelvig is? Is het dat wondere leven, die geheimzinnige kracht, die altijd wellend, toch nimmer wordt uitgeput, maar integendeel, hoe meer het geeft en schenkt en dus lief heeft, zelf zich te rijker en heerlijker ontplooit? Is het ook bij hem nog een leven vol van gratie, vol van liefde, vol van genade? Ach, voor gratie vindt ge innerlijke armoe, voor liefde zelfzucht, in stee van genade rustelooze uitputting en zelfvernietiging. Die zelfzucht komt niet als toeval bij zijn verzinking in

maar vloeit er onmiddellijk uit voort. Door vleesch te worden, werd de mensch arm, leeg, ontbloot van dien overvloeienden rijkdom, die alleen in het leven des geestes is. De schatkist was leeg het

vleesch,

de boeken, als afdruk dier schatten, had men overgehouden, en armoe, het kan niet anders, brengt er van zelf toe, om meer op nemen dan op geven bedacht te zijn. Daardoor werd 's menschen leven in zijn tegendeel omgekeerd. Een fontein te zijn, waaruit de stroomen van kracht, liefde en leven rusteloos welden, was geschud,

alleen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen