Van strak gespannen snaren - pagina 15

III

„Vader Rudolph, kom, kom spoedig. Wij hebben uwe

leiding

zoo noodig, waar ons de ouderlijke leiding ontbreekt?"

Is

het

wonder, dat Ds. Rudolph hoopte, ziende ook op de Almacht Zijns Gods, tot op het laatste toe?

Voor de 4e maal kwam hij uit Heidelberg terug. De doctoren hadden hem diets gemaakt, dat hij een catarrhe in de keel had en de lucht daarvoor

„Ga zoo

in

Heidelberg was.

Heimat en

als

de

is,

Men

geheel anders.

Trots

Uw

kom dan weder, zoo zullen we de kuur voortZóó werd gesproken. De werkelijkheid was evenwel

catarrhe over zetten!"

Holland beter dan

in

spoedig mogelijk terug naar

had

hoop op

alle

herstel

moeten opgeven.

middelen van wetenschap en kunst, woekerde het

alle

proces met door niets te voor verbloeding en dan

.

Zóó was aanzeggen?

stuiten .

.

de naakte werkelijkheid.

Aan

ondergeteekende

Hadden deskundigen

vervullen.

Men

kracht voort.

vreesde

weldra het einde. viel

niet

Wie

zou het den

lijder

deze zware opdracht te verklaard,

dat

er

groot

gevaar voor verstikking bestond, zoo den patiënt deze vreeselijke

werd bekendgemaakt? Biddend en bevend wordt de gang gemaakt naar het St. Elisabethsgesticht te Amersfoort. „Heere, voorkom, wat gevreesd wordt, geef de woorden in de opening mijns monds en den armen lijder kracht van Boven!" Ik schel aan en treed binnen. Daar lag hij, de kankerlijder, die tijding

maanden tot zwijgen gedoemd was. was de begroeting met dien vriendelijken glimlach, krullend om de hppen en die zachte trekken op het gelaat, waarop de stille smart reeds diep haar sporen afgedrukt had. De vraag werd gedaan, of de hope op beterschap niet begon te verflauwen, daar er van vooruitgang toch zoo weinig viel te bespeuren. „Ik heb idee, dat herstel nog zeer goed mogelijk is. Dit zegt de dokter. Dat mag ik dus aannemen. Maar is 't, dat reeds

sedert

ettelijke

Allerhartelijkst

je

't

anders weet, zeg

't

dan. Ik ben bereid

Met woorden, dooraderd van verholen,

maar

in het

gebed.

is

oogen

ontperst.

alles

gezegd!

Twee 't

Is

heen

te

gaan!"

De

zieke

vouwt de handen.

Hij

groote tranen worden aan de gesloten

een

plechtige,

ernst-volle

zieken- en bidvertrek. Onwillekeurig dacht

der Schrift:

om

diep medegevoel, wordt nu niets

„En David

sterkte zich in

ik

stilte

in

dit

aan het woord

den Heere Zijnen God!"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen