Ad Valvas 2008-2009 - pagina 5

AD VALVAS 25 augustus 2008

REPORTAGE / DE ALUMNUS 05

Waar is Ad? Wekelijks hopt de nieuwsgierige Ad ergens binnen: een feest, evenement, lezing of happening. Deze week schuift hij aan bij Surinaamse studenten in het Crea-gebouw. TEKST: WELMOED VISSER FOTO: JORDI HUISMAN

Ad waant zich even in Paramaribo, bij het etentje van Surinaamse studentenvereniging VSSA. Uit een laptop komt Caribische muziek. Er staan een heel grote bak bami, een bak nasi en een bak met kippenpoten te wachten. Het is genoeg voor zeker dertig mensen. Maar er is iets misgegaan met de kaartverkoop: de Idee-commissie heeft de foute datum op de kaartjes gedrukt, waardoor de eerstejaars denken dat ze hier morgen moeten zijn. "Dus we hebben vanmiddag onze vaste leden maar gebeld of ze konden komen", vertelt voorzitter Shareen Bodha, die zelf bedrijfswetenschappen aan de Rotterdamse Erasmus Universiteit studeert. "Het eten was toch al besteld."

Surinaamse Surinamers Langzamerhand druppelen er mensen binnen. Bestuurslid Serena Tjeon Atsoi, student actuariële wetenschappen aan de UvA, zet waxineUchtjes op de tafel om het klaslokaal op de eerste verdieping van het Crea-gebouw wat gezelliger te maken en schenkt cola en sinaasappelsap in. "Dit is onze harde kern", vertelt ze. "We hebben Surinaamse Surinamers en Nederlandse Suri-

'Wat is er nou aan om alleen iets te drinken? Bij ons moet er ook altijd eten zijn' Bami, nasi of Itippenpoten? namers." Surinaamse Surinamers? "Ik bedoel mensen die opgegroeid zijn in Suriname en hier komen studeren. Zelf is Tjeon Atsoi ook zo iemand. Ze kwam vier jaar geleden naar Nederland en haar ouders wonen nog in Suriname. Zijn Surinaamse Surinamers dan anders dan Nederlandse Surinamers? "Je merkt toch wel verschillen", vertelt Bodha, die zelf op haar derde naar Nederland kwam en zichzelf beschouwt als Nederlandse Surinamer- "Als je hier op school hebt gezeten, ben je gewend om assertiever en zelfstandiger te zijn." "Maar de VSSA wil geen gesloten club zijn waar we met z'n allen gaan zitten mijmeren hoe mooi het leven is in Suriname", benadrukt Tjeon Atsoi. "We wiUen mensen juist helpen om zich in Nederland te redden. Daarom helpen we ze bij het regelen van een verblijfsvergunning, bij het

vinden van woonruimte en organiseren we sollicitatietrainingen en afgelopen juli een congres, waar veel grote bedrijven aanwezig waren." VUstudent bestuurskunde Imran Taus, drie jaar in Nederland, noemt een simpel voorbeeld waarom contact met andere Surinaamse studenten handig kan zijn: "Ze hebben mij verteld waar ik een goedkoop belabbonnement moet nemen."

Primeur Het aantal studenten is aangegroeid tot een kleine twintig. Ze behoren duidelijk niet tot één etnische groep. "We hebben hier alles", vertelt Tjeon Atsoi, "Chinezen, Hindoestanen, Creolen en blanke Siurinamers. Daar zijn we trots op. Het wachten is op schrijver Clark Accord die een lezing komt geven. "Hij is veel te laat, een echte Surinamer", grapt Tjeon Atsoi. "Ik ga hem nu

bellen." Tien minuten later komt de schrijver binnen. Hij heeft haast enbegint meteen met zijn lezing. "Iedereen kent mij als de schrijver van De \oningin van Paramaribo. Dat boek heb ik in 1999 geschreven. Daarna heb ik nog heel veel andere dingen gedaan, maar ik blijf de schrijver van dat ene boek, waarschijnlijk tot mijn dood." Accord heeft zich er blijkbaar bij neergelegd, want de rest van zijn lezing gaat over zijn bestseller, waarvan inmiddels honderdduizend exemplaren verkocht zijn. "Eenjaar of vijftien geleden zag ik de musical Evita op Broadway. Toen begon ik te denken, hebben wij in Suriname ook niet zo'n vrouw?" Accord deed zes jaar research voordat hij begon met schrijven. "Ik deed het eigenlijk voor mezelf Ik had een carrière als makeup-artiest en ik was van plan om dat te bUjven. Ik dacht dat ik met dat boek misschien genoeg

geld zou verdienen om een keer op vakantie te gaan." Het Hep anders: het boek werd in veel talen vertaald, er kwam een toneelstuk en Accord was ineens de bekendste Surinaamse schrijver. "En jullie hebben een primeur", vertrouwt hij de studenten toe. "Zo meteen ga ik het contract tekenen met idTv. Er komt een film." De zaal is er stü van. Accord moet verder, naar zijn etentje met de televisiebazen. "Toch fantastisch dat zo'n man tijd maakt om hier te zijn", zegt Tjeon Atsoi naderhand. Het is tijd om te eten. Uiteindelijk zijn er toch nog ruim twintig mensen. Bodha schept op. "Iets waar bijna elke allochtoon aan moet wennen, is julUe borrelcultuur. Wat is er nou aan om alleen iets te drinken? Bij ons moet er ook altijd eten zijn", zegt ze terwijl ze een grote schep bami op een bord doet.

>De alumnus HANNA HOORENMAN (29) STUDIE Engelse taal en letterkunde (19972005) BAAN pronnovendus aan Trinity University in Dublin, Ierland (sinds 2006) SALARIS Geen, in het eerste jaar vijfduizend euro van het Prins Bernhard Cultuurfonds, vorig jaar nog eens vijfduizend euro van het Dr. Hendnk Muller's Vaderlandsch Fonds. Daarnaast verdiende Hoorenman vorig jaar ongeveer drieduizend euro met het geven van werkcolleges.

-*»«^^^^S!»Ä.^*..fctftC«'-

"De eerste tijd had ik vreselijke heimwee. Ik had helemaal geen coUeges, aUeen gesprekken met mijn begeleider en verder kende ik helemaal niemand. Mijn vriend woonde in Amsterdam. Dat was best zwaar. Dan zat ik 's avonds weer alleen in de bioscoop. Dublin is een leuke stad, maar niet als je zo eenzaam bent. Ik ben er wel heel zelfredzaam van geworden. Ik moest wel. Vorig

jaar werd het leuker: ik kreeg kantoorruimte op de universiteit omdat ik coUege gaf en daar had ik collega's. Langzamerhand leerde ik wat meer mensen kennen. "Mijn onderzoek gaat over de weergave van dieren in de contemporaine Amerikaanse poëzie. Ik heb veel met literatuur en wilde heel graag promoveren omdat ik later graag aan een universiteit wil werken. Mijn scriptiebegeleider van de VU heeft me geholpen bij het schrijven van een onderzoeksvoorstel. Ook verder was mijn studie een prima voorbereiding op het werk dat ik nu doe." "Ik zit aan Trinity omdat het de eerste universiteit is waar ik had gesolliciteerd en ze me hebben aangenomen. De sluitingstermijn voor Amerikaanse universiteiten was al voorbij toen ik in november afstudeerde. Ik ben blij met mijn plek aan Trinity. De universiteit heeft een goede naam. Het grootste nadeel is dat je hier als pro-

movendus nog gewoon student bent, je krijgt dus geen salaris. "Mijn ouders waren gelukkig enthousiast en betalen nu grotendeels mijn levensonderhoud. Dat voelt soms ongemakkelijk, maar het is niet anders. Volgend jaar wil ik klaar zijn met mijn proefschrift. Ik hoop na mijn promotie een baan te vinden aan een Nederlandse universiteit. In de zomer heb ik mijn kamer opgezegd om geld te besparen. Huren is zo duur in Dublin. Dus als ik terugkom, moet ik een nieuwe kamer zoeken. Maar deze keer ben ik niet aUeen: mijn vriend gaat mee. Hij is bezig met zijn masterscriptie aan de VU en dat kan hij net zo goed daar doen. Ik heb erg veel zin om samen in Dubhn te wonen, maar ik ben achteraf ook wel blij dat ik er de eerste jaren alleen zat: anders had ik veel minder mensen leren kennen." (WV) >Ken of ben je zelf een VU-alumnus die wil meedoen aan deze rubriek' Mail naar redactie@advalvas .vu. n I.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen