Onjuiste aanklacht.

Naar aanleiding van de Verklaring, die de heer W. Hovy onlangs publiceerde, schrijft Dr. Schot van Hardenberg in de Overijselsche Kerkbode dit:

Zal nu de kieinel groep, die zoo stout, en voor mij althans ook aanstootelijk sprak, tevreden wezen ? Er werd uitgebazuind in gloeiende taal, dat men ongerust was over de juridische faculteit. De Heraut bovendien deelde nog mede, dat er een geschil bestond en dat curatoren zich er al mede bemoeid hadden.

En nu komt deze verklaring. Zal dan die zoo plotseling en voor slechts korten tijd uitbrekende brand, hierdoor geheel gebluscht zijn? Deze verklaring is, de stijl en woordenkeus wijst het duidelijk uit, gesteld door Dr. Kuyper.

Hetgeen zij, behalve wat men reeds wist, eigenlijk komt zeggen, is te vinden in het slot waar staat dat de vraag., hoe voor het onderwijs in het gemeen en voor de onderscheidene vakken afzonderlijk te verwerkelijken zij, dat dit geheel en uitsluitend op den grondslag der Gereformeerde beginselen zal rusten van nu voortaan een onderwerp ooh van hun gemeenschappelijk onderzoek zal uitmaken.

Voortaan zal er ook gemeenschappelijk onderzoek zijn.

Dat is het nieuws hetwelk ons wordt gebracht, en daarin wordt tevens medegedeeld, dat tot op heden dat gemeenschappelijk onderzoek derzelfde zaak heeft ontbroken.

Wij meenden in onze goedgeloovigheid, dat het er al lang zou geweest zijn, maar moeten nu onze oogen wel gelooven.

Het staat daar duidelijk in die verklaring, dat het nog steeds er niet was.

Hoe goed was men er toe in de gelegenheid! Hoe begeerlijk zoude het hebben moeten toeschijnen !

Maar het was er dan nog maar niet. Zou dan niet kunnen worden gevraagd: Aan wie de schuld ? Of is hier geen schuld ? Heeft hij, die het eerst en zeer helder inzag dat zulk een gemeenschappelijke arbeid noodig was, toen getracht gemeenschappelijk te handelen ?

In bedekte termen, maar toch tamelijk doorzichtig, wordt hier de schuld van de nog steeds bestaande spanning aa}i Dr. Kuyper gegeven.

Hij, zoo is der langen Rede urzer Sinn, zag reeds lang in, dat een gemeenschappelijk onderzoek noodzakelijk was, en toch stak hij geen vinger uit, om hiertoe te geraken.

Alzoo op hem de eerste steen.

Deze bedekte aanklacht van Dr. Schot doet ons leed, omdat ze ons noopt te zeggen, wat we anders liever verzwegen hadden, t. w. dat deze aanklacht te eenen male onjuist is.

Zwart op wit, in heel een reeks vanstellingen gebracht, zou aan Dr. Schot het onwraakbare bewijs zijn te leveren, dat Dr. Kuyper, evenals meer andere collega's, reeds voor jaren, meer dan eens, pogingen heeft aangewend, om tot zulk een bespreking van de beginselen te komen.

Meer zeggen we hiervan niet.

Dr. Schot acht dat hij, de zake der Universiteit aldus besprekende, de tolk is van de overgroote meerderheid van onze leden en begunstigers en dat zij die van eenige bezorgdheid blijk gaven, slechts een klein groepje zijn.

Nu het is begrijpelijk, dat hij, in die voorstelling inlevende, vonnis strijkt, op een wijze, die voor den kenner geen oogenblik steek houdt.

Ten overvloede werpt hij in zijn jongste nummer nu reeds den tweeden steeti op Prof. Dr. Rutgers.

Voor wien zal de derde zijn ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen