De classis Schiedam,

Op de Classis Schiedam is het volgende voorstel ter tafel gebracht:

De classis Schiedam, toestemmende dat onze bijna drie eeuwen oude Statenoverzetting des Bijbels niet meer in overeenstemming geacht kau worden met den tegenwoordigen stand der taalwetenschap;

ten volle overtuigd, dat tot geen nieuwe overzetting behoort te worden overgegaan, tenzij zulk een arbeid verricht worde door mannen vaa Gereformeerde belijdenis, wien ook, wat wetenschap en godsaligheid aangaat, het volste vertrouwen mag geschonken worden;

met smart vernemende, dat ons volk door particuliere bijbelvertalingen, die óf geheel-verwerpelijk, óf althans onbetrouwbaar zijn, geheel cal verontrust en in verwarring gebracht worden; besluit aan de part. Synode van Z.-Holland (ï.g.) te verzoeken, om aan de e.k. Generale Synode in overweging te geven, of thans niet de tijd gekomen is, om maatregelen te nemen voor een nieuwe overzetting der H. Schrift, uitgaande van de Getef. Kerken in Nederland.

Dat dit voorstel in heel onze pers en ook daarbuiten de aandacht getrokken heeft, is wel te begrijpen. Zelfs de Kjerkelijke Courant nam het uit de Standaard over, hoe schaars hare redactie anders haar lezers inlicht omtrent hetgeen onze Kerken aangaat. Juist deze algemeene belangstelling toont wel, dat dit Schiedamsche voorstel een zeer belangrijk vraagstuk raakt, dat voor het leven onzer Kerken van groot gewicht kan zijn. En daarom willen ook wij gaarne over dit voorstel onze meening zeggen.

Gelijk wij reeds vroeger hebben opgemerkt, toen een dergelgk plan aan de rde kwam, geven we grif toe, dat onze tatenoverzetting, al was ze voor dien ti^d en meesterstuk, niet geheel meer beantoordt aan de" cischcn van onzen tijd. Het ezwaar, dat ons volk, waarmede wel beoeld zal wezen ons Gereformeerde volk, oor particuliere Bijbelvertalingen, die of eheel verwerpelijk of althans onbetrouwbaar zijn, in de war zal gebracht worden, eelen we niet. Ons Gereformeerde volk angt veel te veel aan zijn Statenbijbel an dat het van de moderne Leidschs ertaling of van welke andere ook gebruik al maken. Eer zou het de vraag wezen, f wanneer op last onzer Generale ynode een nieuwe overzetting het licht ag, het wel gelukken zou deze nieuwe ertaling er bij ons Gereformeerde volk in e krijgen. De vervanging van de oude salmberijming van Datheen door de nieuwe, eeft hier en daar bijna tot burgeroorlog eleid. En het verzet zou nog veel sterker ijn, wanneer in plaats van onze Statenverzetting, die nu b^na drie eeuwen lang oor ons volk gebruikt is, een nieuwe werd egeven. Dit bezwaar onderschatte men iet. Want het zou niet alleen voor den rede onzer Kerken zeer bedenkelijke geolgen kunnen hebben, wanneer de Synode en nieuwe overzetting ging invoeren, maar e vreezen, dat zulk een nieuwe vertaling och de Statenoverzetting bij het volk niet ervangen zou en dat dan al de moeite an dezen arbeid besteed, tevergeefsch zou eweest zgn. Een nieuwe vertaling vanden r o e d i o d o l a b t o w s b v d I v e h v m o a Bijbel in te voeren, zou een zoo gewichtige daad wezen, dat alleen dan, wanneer de Gereformeerden in ons land een kerkelijke eenheid vormden en mannen, aan wie ons volk schier onbeperkt vsttfouwen schonk daartoe hun arbeid en kracht gaven, aan welslagen zou te denken zijn. Een nieuwe BqbelvertaUng is altoos alleen tot stand gekomen in oogenblikken van machtigen omkeer in de geesten, , waardoor het oude ais verouderd v/erd terzijde geschoven en het volk ijereid was een nieuwen weg in te slaan. Ea ia zulk een tijd van hoog. geestelqke spanning leven we thans niet.

Maar ook afgezien van dit bezwaar gelooven we aiet, dat da tijd voor zulk eea nieuwe ovetzitdog thans rijp is. Reeds vroeger hebben we er op gewezen, dataaa zulk een nieuwe overzetting vooraf zou moeten gaan eea vaststtUing vaadenjutsten tekst van het Oude en Nieuwe Testament. Onze vaderen stonden voor deze moeilijkheid niet; aan tekstcritiek werd destijds nog zeer weinig gedaan; de textusreceptus stond met ongeschonden autoriteit nog vast, ea de Statenoverzetters hebben dazen tekst gevolgd. Maar in onze dagen zou een overzetting, die op wetenschappelijken naam aanspraak kan maken, deze quaesties aiet terzijde kunnen schuiven. Het terugvitsden van lal van handschriften en de critische studiën van uitnemende geleerden hebben doen zien, dat deze zoogenaamde textus receptus niet geheel juist is. Intusschen is deze arbeid volstrekt nog niet afgeloopen, heeft h^ ook niet tot algemeen aangenomen resultaten gevoerd, en wat het hoofdbezwaar is, deze studie is meestal uitgegaan van mannen, die met het geloof aan het Goddelijk gczïg der Schrift hadden gebroken en die niet altoos met genoegzame piëteit tegenover den tekst der Schrift zijn opgetreden. Een nieuwe overzetting nu kan niet gebaseerd worden op een tekst, die aan de een of andere critische uitgave van het Oude en Nieuwe Testament ontleend is. Indien, om slechts deze voorbeelden te noemen, in zulk een nieuwe omzetting op grond van de critische studiën van den tekst, niet alleen enkele woorden en zinnen, maar zelfs geheele teksten, zooals i Joh. 5 : 7, de pericoop van de overspelige vrouw en het slot vaa het Markus-Evangelie werden weggela ten, omdat de tekstcritiek deze voor „onecht" heeft verklaard, dan zou zulk een overzetting met het grootste wantrouwen ontvangen worden, en het volk zou klagen, dat men het een geschonden Bijbel in handen gaf. Er zal eerst ook van Gereformeerde zijde eea zeer ernstige studie van de tekstcritiek moeien gemaakt worden, en de resultaten dezer critiek zullen geschift en gekeurd moeten worden, voordat men tot een nieuwe overzetting komen kan. En tot dusverre is op dit terrein nog zoo goed als niet gearbeid door onze Gereformeerde theologen. Het is een terrein, waarop men zich behielp met de resultaten van anderen, maar waar men nog niet tot zelfstandigen arbeid kwam.

Ontbreekt dus nog geheel de voorarbeid, die voor zulk een nieuwe overzetting noodig zou wezen, niet minder klemt het tweede bszwaar, dat we zoo goed als geen exegeten hebben, die wetenschappel^k berekend zouden wezen voor de taak om de Schrift opnieuw te vertalen. Reeks bij de jongste benoemingen te Kampen bleek, hoe uiterst moeilijk het viel, een hoogleeraar te vinden die voor de Exegese van het Oude Testament in aanmerking komen kon. Er mogen onder onze jongere doktoren enkelen zfjn, die [zin en aanleg voor de exegese hebben en waarvan wc op den duur ook voor deze wetenschap iets te wachten is, maar wel niemand zal beweren, dat we in onze Kerken of aan onze Hoogescholen een keurbende van mannen bezitten, die de exegese van het Oude en Nieuwe Testament onder de knie hebben en in staat zouden zgn, hier zelfstandigen arbeid te verrichten. We hebben zelfs niet eens een exegetisch handboek van de Heilige Schrift, van Gereformeerd standpunt uit bewerkt, en hoe zouden we dan aan een nieuwe vertaling kunnen denken? En dit spreekt toch wei vanzelf, dat een nieuwe vertaling alleen dan waarde kan hebben, wanneer ze de vrucht is van zeer ernstige exegetische studie. Nu wilien we aan de bekwaamheid van onze hoogleeraren in geenen deele te kort doen, maar Prof. van Gelderen is van huis uit Assyrloloog en pas begonnen met aan deze exegetische studiën zich te wijden, terwql Dr. Grosheide nog als hoogleeraar moet optreden. Ook te Kampen stuit men op dezelfde moeilijkheden; Prof. Lindeboom is eeds op te hoogen [leeftijd gekomen, m zulk een arbeid nog op zich te nemen, n Dr. Ridderbos moet op dit gebied nog z^n sporen verdienen. Natuurlek staat e zaak geheel anders, wanneer enkele geleerden een particuliere Bgbelvertaling wilden leveren, die zoo ongeveer weergeeft wat de tegenwoordige stand der wetenschap s. Maar wanneer een Synode een nieuwe verzetting geeft, moet dit een werk z^n, at voor eeuwen bestemd is en daarom ok de volrqpe vrucht moet wezen van angdurigen wetenschappelijken arbeid, die an de vaststelling van den tekst en van de eteekenis van den inhoud der Schrift is en koste gelegd.

Op deze ernstige bezwaren meenden we ok thans onze Kerken te moeten wijzen, aar het voorstel van Schiedam wel kans chijnt te hebben op de Generale Synode ehandeld te worden. Dat een verbeterde ertaling van de Heilige Schrift op den uur noodig zal wezen, ontkennen we niet. n dit opzicht gaan we met het Schiedamsche oorstel akkoord. Ook achten we het plicht n roeping van de Kerk om te zorgen, dat et Woord Gods in zoo zuiver mogelijken orm aan het volk worde gegeven. Te eenen, dat, nu we eenmaal aan de Statenverzetting gewend zijn, deze vertaling voor lle eeuwen gelden moet, is een dwaling,

die we ofls niet ten laste mogen laten leggen. Maar wel dient klaar en helder te worden ingezien de moeiigkheid, die aan zulk een nieuwe overzetting verbonden Is. We gelooven daarom, dat de tgd voor zulk een nieuwe vertaling thans nog niet gekomen is en ook hier de wqze les in toepassing zal moeten gebracht worden: grijpt als 't rijpt. Laat eerst een geslacht van exegeten zich ontwikkelen, dat In staat is omtrent de critische ea exegetische quaesties zelfstandig een oordeel te vellen; een geslacht, dat met vollen eerbied voor het Goddelijk gezag der Schrift vervuld, de resultaten van het wetenschappelijk onderzoek weet te keuren en te schiften. Dan zal ook het oogenblik gekomen zijn, om als vrucht w& a deze studiën een nieuwe vertaling ter hand te nemen. En ook dan zouden we nog liever aanraden, dat men liever niet een geheel «ïVaw^ overzetting gaf, maar er zich toe beperkte onze Statenvertaling te verbeteren, waar dit gebiedend noodzakelijk was. Een herziene uitgave van OCZÏ Statenoverzettiag zal altoos meer kans hebben bij ons volk ingang te vinden, dan een gehecle nieuwe.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen