Geen duimbreed?! - pagina 220

DE B I J Z O N D E R E A C T I V I T E I T E N V A N ' j A N

WAT'

de psychologie laten geven door zes van zijn instituutsmedewerkers, van wie er twee, dr. G. Wielenga en dr. A. Kuypers, gepromoveerd waren. De studenten zouden minstens twee jaar practica moeten volgen op het laboratorium en hier zou al in 1945 mee moeten worden begonnen.

220

Waterink rekende dus minstens op een bevrijding in 1945. In Arnhem zou alleen praktisch werk moeten worden gedaan, terwijl er ook instituten in Groningen, Rotterdam en Enschede zouden moeten komen. De theoretische psychologie zou moeten worden afgesplitst van wijsbegeerte. Naast Waterink en Van der Horst als ordinarii zouden drie lectores moeten worden aangesteld. Waterink legde zijn rapport op tafel bij het bestuur van de letterenfaculteit en deze stuurde het aan curatoren door met een positief commentaar, waarin wel geconstateerd werd dat in ieder geval voorlopig geen nieuwe benoemingen zouden kunnen plaatsvinden. 52 In de loop van de tijd zou een aantal van Waterinks voorstellen inderdaad worden gerealiseerd. Waterink ging er tijdens de oorlog vanuit dat zijn expansieve voorstellen wel zouden worden overgenomen door curatoren. Met administrateur Faber pleegde hij al in april 1944 overleg over een aanzienlijke verhoging van de brand- en molestverzekering van zijn laboratorium, waar op dat moment alleen al 2 5 0 . 0 0 0 protocollen van onderzoeken ('een schat van wetenschappelijke gegevens') waren opgeslagen, waarvan het verlies door brand, niet ondenkbaar met de invasie voor de deur, onherstelbaar zou zijn. 53 Vrijwel tegelijkertijd zag Waterink zich genoodzaakt met Faber te praten over problemen in verband met zijn salaris. In 1934 hadden de vu hoogleraren besloten per jaar 1 0 % van hun salaris af te staan ten behoeve van de vu om zo de economische gevolgen van de crisis de baas te kunnen blijven. Het jaar daarop werd die gift tot 15% verhoogd, maar zonder dat Waterink dit wist gold dat niet voor hemzelf. Een deel van zijn salaris werd namelijk gefinancierd door het Gereformeerd Schoolverband en daarvan werd de verhoging van 1 0 % naar 15% niet doorgevoerd. Hierdoor verdiende Waterink in die jaren iets meer dan zijn collegae. In 1941 besloten directeuren de verhoging van 5% weer te schrappen. Dit gebeurde in 1 9 4 2 en 1943 door de restitutie van de volledige 10%. Tot zijn verbazing merkte Waterink nu opeens dat hij minder verdiende dan zijn collegae omdat voor hem de restitutie niet werd doorgevoerd. Toen Faber hem duidelijk maakte

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen