Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 142

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

baar; ze hadden van hem gehoord via hun ouders en ontmoetten hem bij bijzondere gelegenheden. Manta: ‘Hoewel mijn ouders onverschillig waren tegenover religie (officieel waren ze vrijzinnig hervormd), hadden ze grote waardering voor prof. Waterink en er stonden nogal wat boeken van hem in hun boekenkast. We zagen prof. Waterink overigens niet dagelijks, maar slechts op hoogtijdagen en ... als er weer eens klachten gekomen waren van de achterburen over de ballen die regelmatig over de schutting in hun tuin vlogen en die we, door over het hek te klimmen, snel even gingen halen.’ Aanvankelijk brachten kinderen op de verjaardag van Waterink een aubade voor zijn huis. Zo schrijft Gerard, die van 1949 tot 1956 op het pi was: ‘De eerste jaren dat ik op het pi zat gingen we op de verjaardag van professor Waterink altijd voor de deur van zijn huis – ook in de Vossiusstraat, maar dan aan de andere kant van de Van Baerlestraat – een ingestudeerd lied zingen. Later verviel die gewoonte en zong het hele pi – binnen‑ en buitenschool – door meneer Grimme gedichte liederen in de collegezaal ter ere van de verjaardag van meneer Eisses, die in oktober jarig was.’ De wat oudere kinderen hadden op het pi veel vrije tijd. De schoolpauzes waren redelijk lang, zeker tussen de middag, en ook na schooltijd was er genoeg tijd om te spelen. Op het schoolplein was een grote zandbak, die halverwege de jaren zestig verdween om plaats te maken voor een noodgebouw van de zich uitbreidende school. Oudere kinderen kregen veel vrijheid om buiten de hekken van het instituut te spelen. Zo vertelde Gerard: ‘In die tijd had ik al veel schoolvrienden. Ik trok vooral op met Hans en Johan en ook wel met Achim. Na schooltijd deden we vaak “bakkie achter”, dat is dat we dan achter rijdende vrachtwagens gingen hangen. Ook hielpen we regelmatig groentemannen hun bakfietsen over de hoge bruggen te duwen. We kregen dan meestal wel een snoepje, een appel of een worteltje. Op een keer duwden we eens ongevraagd tegen een bakfiets. Maar de groeteman was nors en wilde onze hulp helemaal niet. Toen hij ons wilde wegjagen liet hij zijn bakfiets los en die rolde toen onbestuurd de brug af en reed in volle vaart de etalage van een bontwinkel in. Grote schade. Voor ons wel lachen, maar wij zorgden toch maar dat we weg waren.’ Ook onder schooltijd was hij ondernemend: ‘Zo vond ik altijd wel een smoes om de klas uit te gaan. Ik moest dan bijvoorbeeld zogenaamd naar het toilet, of er stond in het rekenboekje dat ik de lengte van de

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 141 2e proef

141

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen