Een buitengewone plek voor bijzondere kinderen - pagina 164

herinneringen aan de tijd op het paedologisch instituut

succes en terugblikken De geïnterviewde ex-pupillen kijken zonder rancune terug op hun pitijd. Dat was ongetwijfeld deels te danken aan hun verdere levensloop. Ze zijn uiteindelijk goed terecht gekomen. Dat ging echter niet bij allen van een leien dakje. Jacqueline had aanvankelijk tegenslagen met opleiding en een ongelukkig huwelijk. Die kwam ze echter te boven. Uiteindelijk behaalde ze toch een hbo-diploma, waarmee ze kon werken onder randgroepjongeren. Jacqueline is opnieuw getrouwd en moeder van vijf kinderen: ‘Tenslotte dit. Ik heb nooit geheimzinnig gedaan over mijn verblijf op het pi. Waarom zou ik? Ik kreeg tijdens mijn verblijf ook veel post van oud-klasgenoten uit mijn laatst bezochte basisschool in mijn woonplaats, alsof ik tijdelijk in het ziekenhuis lag. Het is voor mij een belangrijke tijd in mijn leven geweest, waar ik toch veel geleerd heb. Regelmatig hoor ik mijzelf “vroeger toen ik in het pi zat” zeggen tegen mijn kinderen, die nu dan ook vragen: “het pi?, wat is dat en wat deed je daar?” ’ Astrid ging toen ze tien was ‘voorgoed’, zoals dat heette op het pi. Haar vader en meer nog haar stiefmoeder wilden haar aanvankelijk niet thuis hebben en zochten vergeefs een andere opvang. Dat was geen goede start voor Astrid: ‘Hoe het ook zij, ik had zo mijn twijfels en die werden in het gezin ook niet weggenomen. Integendeel, mijn stiefmoeder vernietigde mijn ‘voorgoed-boek’, een boek met bijdragen (teksten, en veel foto’s) van klasgenoten, leiding en leerkrachten ter herinnering aan mijn pi-tijd. Bovendien mocht ik geen contact meer onderhouden met het pi. Mochten mijn herinneringen – zulke goede herinneringen – er wel zijn? Voor mij was deze terugkomst een bewijs dat niet alleen ik, maar de hele gezinssituatie ‘gestoord’ was. Volgens mij had eigenlijk het hele gezin voor therapie naar het pi gemoeten en was het etiket ‘gestoord’ ten onrechte uitsluitend op mij van toepassing verklaard. Hoe dan ook, ik hield het er slechts tot mijn veertiende uit en toen ben ik weggelopen naar de ouders van een vriendin, die bereid waren om mijn pleegouders te worden. Daar heb ik een goede tijd gehad. Mijn pleegouders stimuleerden me toen om dagboeken bij te houden en die heb ik gelukkig bewaard.’ Op school ging het echter goed. Haar opgelopen achterstand haalde ze snel in en ze deed mavo en behaalde haar diploma meao (Middelbaar Economisch en Administratief Onderwijs). Meer dan twaalf jaar werkt ze nu op de admi-

Een buitengewone plek; Perfect Service; pag 163 2e proef

163

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen