Tiende Jaarverslag van de Vereeniging voor Hooger Onderwijs op Gereformeerden Grondslag - pagina 53

LI

VERSLAG VAN HET

S T U D I E F O N D S OVER 1 8 8 9 .

Een verslag te schrijven over den staat van ontvangst en uitgaaf van het Studiefonds heeft tot nog toe, en ook nu weev, dit tegen, dat wij telkens een aanmerkelijk tekort hebben te vermelden. Voorzeker geen aangename taak. En die op den langen duur zou moeten eindigen met „liquidatie", waarover de wereld zich niet schaamt, maar waar een Christen zich altijd voor zal te schamen hebben; indien de schadepost niet gedekt werd tot schade van een ander, die dit op 't oogenblik misschien beter „velen" kan, doch voorzeker die schade niet kan, noch mag blijven dragen. Doch laten wij ons verslag niet beginnen met klagen. Wij hebben te overvloedig stof tot dank. Wie van het beginsel uitgaat, dat wij voor God en menschen niets te pretendeeren hebben, en daarom iedere gave als een loutere gunst aanmerkt, vindt altijd meer stof tot roemen dan tot Magen. En zoo mag het ons ook wel gaan. Immers wat zouden wij bij God kunnen inruilen voor al den zegen, dien Hij ons schenkt? Niets dan schuld en zonde. En toch heeft Hij ons steeds overvloedig welgedaan, en ons zoo vele blijken Zijner gunst thuis gezonden. Wij zelven, onze jongelingen, ons huis, ons dagelijksch leven, de voorziening onzer vele behoeften, ons denken en ons danken mogen daarvan getuigenis afleggen, meer dan wij kunnen mededeelen, of geschikt zouden rekenen om in den vorm van een kort bestek onder uwe aandacht te brengen. Wie met ons mede leeft en bidt, en onze behoeften weet, en den nood der tijden mede doormaakt, heeft ook niet noodig, dat wij hiervan een relaas geven. Neen, wel hebben ivij noodig te erkennen, dat zoovele blijken van sympathie en offervaardigheid des harten, die wij onverdiend ook in het afgeloopen jaar ontvangen mochten, ons hart gesterkt, onze hope gevoed, en onzen moed geschraagd hebben. Bij zoo velerlei teleurstellingen, waarmee wij altijd door te tobben hebben, ook om de wispelturigheid van een menschen hart, en omdat wij zelven zoo licht vergeten, dat wij geringer zijn dan iedere wel-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen