Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 75

typeert zijn denken, de weg van die alle moeilijkheden oplossende Godsmanifestatie, maar er zal op voorstel van het Woord een vergadering gehouden worden met menselijke vertegenwoordigers van onderscheiden volkeren en godsdiensten. Zij verschijnen weldra voor het Woord ,,quasi in extasim rapti", en hun wordt verklaard, waarom en waartoe zij daar zijn: zij moeten trachten, in eengezinsheid van alle mensen, de verscheidenheid der godsdiensten terug te brengen tot één enkele, onschendbare godsdienst. Als plaats van samenkomst wordt Jeruzalem aangewezen. Hoewel men mag aannemen, dat voor Cusanus de eenheid als wezensvorm van de Kerk, noodzakelijk eenheid met de Heilige Stoel betekent en dat voor hem „het Katholieke Christendom identiek is met de ware religie,^"^ mag er toch ook niet aan voorbij gezien worden, dat de 17 gesprekspartners op zijn utopistisch en heel sterk geïdealiseerdoecumenisch concilie,3' niet allen behoren tot de Christenheid, hoe wijd men daarvan de grenzen ook nemen wil. Er zijn nl. aanwezig: een Italiaan, een Fransman, een Spanjaard, een Duitser, een Engelsman, een Bohemer, een Griek, een Turk, een Armeniër, een Syriër, een Chaldaeër, een Jood, een Pers, een Arabier, een Skyth, een Tartaar en een Indiër. In hoofdstuk 3 neemt de Logos het voorzitterschap over, en de apostelen Petrus en Paulus fungeren elk gedurende enige tijd als ondervoorzitter. Er zijn vele vraagstukken die behandeld moeten worden, voordat in deze vergadering van toch zeer goedwillende en deskundige en uitgelezen mannen, de beoogde eensgezindheid is verkregen. Niet alleen belangrijke dogmata als de Vleeswording van het Woord, de Maagdelijke geboorte, e.a. komen ter sprake, maar ook het voorkomen van polytheïsme naast de éne ware religie van de éne God. Op echt middeleeuwse wijze wordt dit probleem opgelost. Het Woord antwoordt op de desbetreffende vraag, dat allen die ooit vele goden hebben vereerd, de éne godheid hebben voorondersteld. Want deze divinitas aanbidden zij in alle goden, als deel hebbende aan één en dezelfde godheid. Met een aan Aristoteles ontleend voorbeeld, wordt via een vergelijking, geconcludeerd, dat zoals, wanneer er geen witheid was, er ook geen witte dingen zouden zijn, zo ook „divinitate non existente non sunt dii". Beeldenverering en heihgenverering worden op grond van soortgelijke redeneringen als toelaatbaar gezien, mits de latriae cultus maar bewaard blijft voor de éne God, „uni solo Deo". 73

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen