Jaarboek 1971 en 1972 - pagina 50

woordde Grosheide: „Dat is juist. Hij doet het niet en hij zou het niet kunnen en eigenlijk ook niet willen". De aprioriteit schakelt het subjectieve criterium uit. Als tweede indicatie van Grosheide's bezig-zijn met het probleem der subjectiviteit zou ik willen noemen zijn critische notities bij de zgn. „analogia fidei" d.w.z. de Schriftuitleg naar de analogie van het geloof. Hij verzette zich daartegen niet eerst, nadat Hepp er een pleidooi voor had gehouden, maar reeds in zijn inaugurele oratie, waarin hij i.p.v. de analogia fidei, die exegetiseert in verband met het reeds verworven geloofsbezit, wil vervangen door de analogia Sacrae Scripturae die altijd weer terugleidt - juist ook de gelovige - tot het opnieuw luisteren naar het bijbels getuigenis. Door dit alles - de aandacht voor de gevaren der subjectiviteit - wordt het begrijpelijk, dat Grosheide wel waarschuwde, maar toch niet het researchwerk t.o.v. het synoptisch vraagstuk wilde bepalen vanuit deze gevaren. Het is interessant op te merken, hoe Grosheide spreekt nadat anderen, die hem in de Gereformeerde traditie zeer na stonden, op dit vraagstuk een andere kijk hadden gekregen. In 1921 promoveerde bij Grosheide C. Bouma over ,,De literarische vorm der evangeliën" met een sterke honorering van het aandeel, de eigen benadering van het werk van Christus - het woord subjectiviteit keert dan frequent terug - niet in een afzonderlijke applicatie, maar in het vertellen van het verhaal. Het woord subjectief krijgt het woord vrij naast zich: „vrije, subjectieve mededeling van woorden van Jezus", waarin Johannes het verst is gegaan, zonder dat daarbij gedacht wordt vanuit de sfeer van een ,,pia fraus" en zonder besef van een crisis in de betrouwbaarheid. Sindsdien is men met steeds minder aarzeling gaan spreken over die eigen benadering, compositie, doelstelling en zelfs van eigen theologie. Het is voor mijn besef merkwaardig, dat deze ontwikkeling bij Bouma en anderen na hem bij Grosheide niet tot een vertrouwenscrisis heeft geleid. Dat hangt er mee samen, dat Grosheide bij zijn promovendus te midden van dit alles in aanraking kwam met oppositie tegen die gemeente-theologie, die tussen tendens-geschrift en betrouwbaarheid een onverzoenlijke tegenstelling zag. Daarin lag de mogelijkheid om over modus en betekenis te blijven nadenken. Bovendien kwam in verband met het research-werk en de erkenning der ordende activiteit door Grosheide de vraag naar voren, of juist de aard dier ordening - in de relatie Matthéüs-Lucas èn Marcus - niet meer licht kon worden ontstoken over die 48

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen