Jaarboek 1975-1976 - pagina 55

enige universiteit zich ieder ogenblik de gehele nood der wereld moet aantrekken. Maar ook in onze kring heerst te geringe bezorgdheid daarover dat wij als mensheid wel de kunst elkaar uit te roeien, niet die van gezamenlijk overleven beheersen; de problematiek van de kernbom zou grotere groepen met intense onrust dienen te vervullen dan feitelijk het geval is. Dit laatste bevreemdt te meer omdat wij ons zoveel aantrekken, zelfs is het een feit dat volgens velen aan de Nederlanders in het algemeen en aan de universiteiten dus ook aan ons in het bijzonder, de geestelijke bedisselzucht soms parten speelt als wij tegen allerhande misstanden elders ons vanuit onze verhoudingen verzetten. Wij braken met Potchefstroom ofschoon deze daad geen enkele bijdrage tot de oplossing van het afrikaanse rassenprobleem inhield inplaats van bezoeken over en weer tot vervelens toe uit te lokken terwille van de gedachtenwisseling en het bevorderen van meningsomkeer. Men ijvert ook onder ons voor de omzetting der uitbuitende maatschappij om tegelijk de hoogste eisen ten behoeve van de universiteit en haar leerlingen te stellen. Of simpeler men wil besnoeien in het groot, om daarentegen meer geld in beperkter kader te kunnen ontvangen; en dit niet zelden op aanmatigende toon. Liever dan de hand in eigen boezem te steken roeren sommigen bij voorkeur in anderer innerlijk, zich afvragend hoe groepen waartoe zij niet behoren en die zij voor veel verantwoordelijk verklaren nog rustig kunnen slapen. De klacht die Cromwell uitte tot beginselvaste fanatieke tijdgenoten lijkt volledig op lieden die wij kennen te slaan: „Nothing will satisfy them, unless they can press their fingers upon their brothers' conscience to pinch them". Juist zij die de betere wereld willen en daartoe de bestaande wensen om te stoten zijn bitter in hun uitingen; de academische dampkring is mede door hun toedoen samengesteld uit, naar een buitenlander vaststelde, oxygenium, nitrogenium en odium, zuurstof, stikstof en haat. De onverdraagzaamheid jegens hen die geen extremisten zijn, gaat ver; men trachtte in het verleden als studenten anderer oren toe te stoppen. Het ligt natuurlijk voor een gedeelte aan invloeden van de tijd, die zich kenmerkt door twijfelzucht — dit hangt samen met het universitaire klimaat waar verzekerdheid matig gedijt bij de geen fanatieke aanleg vertonende meerderheid, want één zaak heeft talloze kanten — dat wij aan deze door een grondslag gedragen en op een doel gerichte universiteit nogal eens van mening verschillen. Zo ontstond in de achterliggende periode enige bewogenheid rondom de bejegening van marxisten en communisten binnen onze academie. Hieraan heeft schuld vooreerst de Wet Universitaire Bestuursher53

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen