Jaarboek 1976-1977 - pagina 42

Nu zijn wij echter in de situatie verzeild geraakt dat de randvoorwaarden niet meer functioneren aan de rand, maar dat het eerder kernelementen zijn geworden voor de bepaling van het beleid. En dat is in meer dan één opzicht een teken van armoede. Daarmee is er een groot woord uit: armoede. Zijn wij als instellingen voor wetenschappelijk onderwijs arm en is de malaisestemming die bestaat terecht? Het antwoord op deze vraag hangt af van het gezichtspunt van waaruit de vraag wordt gesteld. Ook hier hebben ja en neen beide hun geldigheid. Het „ja" betekent dat met nadruk tegenover de verantwoordelijke overheid moet worden gesteld en berekend waar bij het aangekondigd beleid knelpunten zullen optreden. Het veranderen van een groeimodel in een statisch model gaat met talloze problemen gepaard, vooral voorzover op de groei was geanticipeerd. Ook de door mij reeds gesignaleerde autonome sferen en de betrekkelijk geringe uitwisselbaarheid van taken en de daarmee samenhangende geringe flexibiliteit van het totale apparaat werken hier zeer bemoeilijkend. Ik wil dan ook niets afdoen aan vertogen die zijdens de instellingen tegenover staatssecretaris en kabinetsformateur zijn gehouden. Integendeel, in het beleid past dat werkelijke knelpunten worden opgeheven. Maar indien dit zal gebeuren moet toch een andere zijde worden belicht. De realiteit immers gebiedt dat ook voor ons het geloof in de groei moet plaats maken voor het benul van de grenzen aan de groei. Ieder beleid, ook iedere beschouwing over mogelijk te voeren beleid, zal daarvan moeten uitgaan. Ik blijf zo nog even bij de vraag: „Zijn wij arm?" En dan zet ik naast het ja van zojuist met evenveel overtuiging: neen. Ons armoedebesef is verbonden met onze wensen naar meer en die zullen niet vervuld worden. Maar indien wij nu eens afzien van het feit dat wij meer zouden willen hebben en wij ons concentreren op wat wij hebben en op de opdracht om daarmee te woekeren, dan is de weg open voor een wat meer positieve gemoedsgesteldheid. Laat ik nog eens dezelfde twee voorbeelden noemen. Indien wij (negatief) praten over studieduurverkorting, dan fixeren wij onze aandacht op de situatie dat wij — laat ik het objectief houden — X jaren menen nodig te hebben en dat wij daarvan X—i zullen moeten maken. 40

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen