Jaarboek 1984-1985 - pagina 103

van onze overtuiging dat wij de macht hebben en dat wij zullen heersen en regeren'. En in deze overtuiging wordt geweldig veel gedaan om de militarisatie van ZuidAfrika te versterken, terwijl de zwarte jeugd toekijkt en zegt: Wij zijn machteloos. Wij hebben geen wapens, wij hebben geen granaten, wij hebben geen bommen, wij hebben geen geweren, maar dit systeem dwingt ons om op te nemen wat wij hebben, wij hebben stenen, waarvan God ons in overvloed gegeven heeft in ZuidAfrika, wij hebben bommen die wij maken van eenvoudige benzine en flessen. Op onze onhandige manier gaan wij nu onszelf verdedigen, keren wij ons tegen het geweld van een onrechtvaardig systeem, tegen het geweld van een machtig leger, het geweld van een succesvolle politie-actie. Staat een David met zijn slinger tegenover Goliath? De toekomst zal dat moeten leren. Daarbij hebben wij de recente ontwikkeling van de uitspraak van de Commissie Kannemeyer, die aan de ene kant zeer zeker een scherpe veroordeling uitgesproken heeft in verband met het optreden van de politie in Uitenhage, waar 20 mensen die op weg waren naar een begrafenis, doodgeschoten werden, maar aan de andere kant tot de eindconclusie kwam dat niemand blaam trof. Vrienden, als formele, juridische uitspraak kan dat misschien bij juristen, kan het misschien bij de blanke bevolking in Zuid-Afrika begrip oproepen, maar voor mensen die daar gestorven zijn, voor familieleden en vrienden die daar in Uitenhage elke dag bedreigd worden, voor 70 tot 80 duizend mensen die de begrafenis bijgewoond hebben van deze 20 anderen die doodgeschoten zijn, zegt zo'n uitspraak niets meer. Begrijpen de blanken in Zuid-Afrika dat niet? Daar tegenover staat een andere realiteit in Zuid-Afrika; en ik wil graag billijk staan tegenover wat er wordt gedaan om werkelijk betekenisvolle veranderingen teweeg te brengen. De realiteit van de erkenning van zwarte vakbonden die er tevoren niet was, de realiteit van het terugtrekken van het verbod op rasgemengde huwelijken en art. 16 van de immoraliteitswet, de realiteit dat zwarten in stedelijke gebieden niet alleen een huis maar ook grond kunnen bezitten, de realiteit van de aankondiging van de regering, dat ernstig overwogen wordt om in de een of andere vorm tot een algemeen Zuidafrikaans burgerschap te komen, al is van tevoren altijd gezegd: De toekomst, ook de politieke toekomst van de zwarten is nergens anders dan in de thuislanden. Zeer zeker moet deze andere realiteit erkend worden, zeer zeker moeten wij daarom proberen te vernemen in hoeverre deze stemmen hoopvolle tekenen zijn van een beter begrip van de kant van de blanke bevolking en de regering om de oplossing niet langs de weg van apartheid te zoeken. Vele mensen zeggen op grond daarvan: De zaak loopt weer in de goede richting, oefen alstublieft niet meer druk uit, geef Botha en de regering tijd; zij proberen het allerbeste om in een situatie van geweldige druk van de rechtse-blanke groepen naar hun beste vermogen de zaak zo snel mogelijk in een nieuwe richting te brengen. Als u mij om een antwoord vraagt dan zeg ik, ik heb het nog altijd gezegd: Ik heb geen reden om aan de oprechte bedoelingen van President Botha te twijfelen. Ik ben bereid om hem de volgende paar maanden de gelegenheid te geven om heel 101

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen