Jaarboek 1988-1989 - pagina 25

Ik moet u overigens bekennen dat ik van mening ben dat er te veel stukken geproduceerd worden, al dan niet op verzoek van hogerhand. De ministeriële plancyclus van HOOP in het jaar x, waarop gereageerd wordt in de universitaire ontwikkelingsplannen in het jaar x + 1, waarop in het jaar x + 2 dan weer het volgende HOOP verschijnt, om dan in het jaar x + 3 weer een ontwikkelingsplan te redigeren, vind ik eigenlijk te veel van het goede. Een plancyclus beschouw ik echt als waardevol, maar om het jaar een universitair ontwikkelingsplan opstellen leidt tot produkten van zeer betrekkelijke waarde. Immers, betrokkenen gaan bij een dergelijke regelmaat het voorbereiden van het plan als een obligate handeling beschouwen, die afleidt van het eigenlijke werk. En terecht, want de wereld en zeker de universitaire wereld verandert in twee jaar niet zo ingrijpend, dat een intrinsieke behoefte ontstaat aan een volgend meerjarenplan. Wanneer wij eens in de vier jaar een universitair ontwikkelingsplan zouden opstellen, dan krijgen we wellicht documenten die hout snijden. En mocht er behoefte bestaan aan tussentijdse verdieping op onderdelen, dan laat men ook nu al zich door geen enkele plancyclus daarvan weerhouden. Bepalend blijft natuurlijk wat men met een ontwikkelingsplan nu eigenlijk beoogt. Voor mij is het een werkprogramma dat een wezenlijke rol zou moeten spelen bij de vaststelling van de financiële kaders van de universiteit door de overheid. Zonder die kaders is een ontwikkelingsplan niet veel meer dan een public relations-document en daar zit ik althans niet om verlegen. De door mij voorgestelde werkwijze bevordert in ieder geval dat vele dingen die er niet om vragen gezegd te worden, ook daadwerkelijk niet gezegd of neergeschreven worden, hetgeen ook in ons midden, hoezeer wij ook liefhebbers van het woord zijn, een verademing zou betekenen. Hoeveel stukken hebt u in het afgelopen jaar onder ogen gehad, die achterwege hadden kunnen blijven of die u onmiddellijk naar de prullebak hebt verwezen? Of sterker, voor hoeveel van dat soort stukken bent u verantwoordelijk of medeverantwoordelijk? Als we niets te zeggen of te melden hebben, laten we dan ook niets zeggen of melden. Ik mag aannemen dat we binnen de universiteit weten of we iets te zeggen hebben. En als we dan iets te zeggen hebben, laten we het dan zo beknopt mogelijk doen. Maar ook hier geldt opnieuw: het meeste zeggen we door de kwaliteit van ons werk. Als die goed is, hoeven wij er verder weinig woorden aan te besteden. U ziet, mijn belangstelling gaat uit naar de kwaliteit van ons werk. Welnu, als we die willen leveren, dan moeten we ons allereerst richten op onze wezenlijke taken, die primair nog immer bestaan uit wetenschappelijk onderwijs en onderzoek, in een maatschappelijke setting. Het wezen van het universitaire onderzoek behoort fundamenteel van aard te zijn dan wel strategisch. Dat houdt wel in dat de overheid de universiteiten tot het doen van dergelijk onderzoek in staat moet stellen. Anderzijds zullen de universiteiten begrip moeten tonen voor budgettaire kaders, hetgeen inhoudt dat onderzoek waarvoor een zeer zware infrastructuur nodig is, verricht moet worden in interuniversitaire netwerken of, op kleinere schaal gesproken, in 23

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen