1956 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 25

SAMENWERKING TUSSEN ARTSEN EN ZIELZORGERS

13

in een geheel ander vlak lagen. Dat hij de sexualiteit als het één en al zag, waaraan de mens als aan een speelbal causaal is overgeleverd, was zijn grote misvatting. Maar vooral de kerk valle hem daarover niet al te zeer lastig, daar zij in het verleden zich maar al te veel, ten koste van onnoemelijk veel leed, in het andere uiterste heeft verschanst, en de sexualiteit met de geheimzinnige sluier van de zonde par excellence heeft omhangen. Een term als onzedelijk klinkt voor het grote kerkelijk publiek als synoniem voor sexuele perversiteit, wekt in ieder geval dergelijke associaties op. De kerk van het Westen, Rome, zowel als het Protestantisme heeft tot op heden het teken van Augustinus aan het voorhoofd. Sedert hem staat de Westerse mens de christen daar als een in zijn Eros sterk geremde persoonlijkheid. Het „in zonde ontvangen en geboren" bij de Protestant en de nadruk op de onbevlekte ontvangenis van Maria bij de Katholiek, zijn insinuaties aan het adres van de cohabitatie. Dit is althans de volksmening. We zijn dan ook eigenlijk verlegen met de openhartigheid waarmede de bijbel over deze dingen spreekt: „Abraham bekende zijn huisvrouw." De dwaze exegese van het verhaal van de zonde van Onan heeft duizenden jongelingen de grootste ellende bezorgd, die een psychiater soms slechts met grote moeite kon elimineren. Bij het Hooglied is ons de allegorische verklaring te hulp gekomen. Wat kan men mooi en innig horen spreken over de tekst: „Zijn linkerhand zij onder mijn hoofd en zijn rechterhand ondersteune mij", alles ziende op Christus. Maar het is de tere liefdevolle ongeremde beschrijving van de houding van twee geliefden. Haar hoofd rust op zijn linkerarm, terwijl zijn rechterarm en hand haar omvat en streelt. Op dit terrein ligt de nood werkelijk opgetast. En als bedienaar van beide ambten heb ik kunnen constateren, dat deze nood ons artsen meer wordt opgebiecht dan ons zielzorgers. Komt dit misschien omdat wij met de uitspraak van Jung ook niet „den Anschein" hebben deze nood te verstaan? Wat kunnen artsen en zielzorgers prachtig samenwerken in een bureau voor gezins- en huwelijksmoeilijkheden ! Hoeveel jonge vrouwen, voorgelicht door de buurvrouw, verzeilen op een consultatiebureau, waar ze aan de lopende band worden ontvangen met: „Ook geen kindertjes meer?" En zonder het m.i. onmis-

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen