1959 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 161

DE PSYCHIATRISCHE INRICHTING

129

voor „selective inattention" is geschapen. De sociotherapie bevordert, en eist zelfs, normale tussenmenselijke verhoudingen en gedragingen. Als wij even een schematische en ontoelaatbare grens trekken tussen normaal en pathologisch: sociotherapie stimuleert de nog aanwezige gezonde kontakt- en belevingsmogelijkheden ten koste van de ziekelijke. Hoewel de spectaculaire successen van de behandelingen met reserpine en de phenothiazine-derivaten Largactil en Trilafon een vergelijkbaar effekt hebben, staat hun werkingsprincipe diametraal hiertegenover. Deze middelen verminderen de intensiteit van de zieke gevoelens en gedragingen en maken zo de ontplooiing van normale mogelijk. Dit lijkt een woordenspel. Het is geen woordenspel, als men het werkingsprincipe analyseert. De zogenaamde neuroleptica (in afgrenzing van de tranquillizers zoals meprobamaat) zijn middelen, die de laatste jaren over een breed front de geneeskunde en vooral de psychiatrie zijn binnengedrongen. Over hun werkingsprincipe en aangrijpingspunt bestaan evenveel theorieën als onzekerheden. Maar hun invloed op het geestesleven van normalen en gestoorden is nauwkeurig te beschrijven. Zij leggen de mens een zeer eigengeaarde beperking op van al zijn ervarings-, belevings- en uitingsmogelijkheden, dus een beperking van zijn persoonlijke vrijheid. Waarnemingen en ervaringen uit de buitenwereld worden genivelleerd en monotoon. Zij werken geen deelnemende interesse meer op. Het beleven van zowel normale als pathologische gemoedsbewegingen verliest zijn warmte, zijn heftigheid, zijn modulaties. Liefde, haat, wanen, hallucinaties, angsten, zij blijven bestaan, maar verliezen grotendeels hun karakter van eigen emoties en worden ik-vreemde psychismen. Zij worden niet meer beleefd, maar geregistreerd. Parallel met dit verlies aan interesse, aan spontaniteit, dus eigenlijk met het verlies aan bewogenheid ontstaat een bewegingsarmoede. Mét de vermindering van kontakt en emotie vermindert de verwerkelijking van kontakt en emotie in het kontakt- en expressiemedium bij uitstek, de motoriek. De hypokinesie en de amimie vervangen de normale beweeglijkheid, dan wel de pathologische onrust. In principe gebeurt hier hetzelfde als bij de spontane ontwikkeling van een Parkinson-syndroom. Wij bezorgen onze psychiatrische patiënten in meerdere of mindere mate een reversibel, medikamenteus parkinsonoid en zien dan hetzelfde gebeuren, wat in de encefalitis-literatuur zo vaak is beschreven. Parallel met het ontstaan van de motorische remming ontwikkelt zich een

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen