1970 Geloof en Wetenschap : Orgaan van de Christelijke vereeniging van natuur- en geneeskundigen in Nederland - pagina 151

M. KUILMAN

119

emotionele sfeer „uitgewerkt" en doorleefd, maar dat bestempelt ze nog niet tot louter emotionele — c.q. psychologische — problemen. Aangezien er geen communis opinio — een soort collectief ethisch bewustzijn — bestaat over een voor allen bindende en door ieder aanvaarde moraal, wordt het abortusprobleem makkelijk in de sfeer getrokken van het conflict tussen gezag en vrijheid, autoriteit en onmondigheid. Is het geoorloofd om de vrijheid van een ander te beperken terwille van zijn eigen overtuiging? Men kan tegenwerpen dat deze vraag te simpel is gesteld omdat er sprake is van twee levensbelangen. Maar dat verandert niet zoveel aan ons probleem, want ook de waardering van het „ontkiemd leven" is een zaak van ethiek en mensbeschouwing. Waar nu de arts — met name de gynaecoloog — een sleutelpositie inneemt, omdat hij tenslotte de curette hanteert of weigert te gebruiken, wordt zijn relatie tot de vrouw licht als autoritair opgevat. Het spreekt vanzelf dat het verzet tegen een afwijzende uitspraak sterker is, naarmate de beslissing een meer persoonlijk stempel draagt. Voor de aanvraagster wordt de situatie nog onoverzichtelijker, omdat in de praktijk blijkt dat er ook onder de artsen geen eenstemmigheid van oordeel bestaat. Dat is onlangs nog eens duidelijk gebleken uit een enquête die door Sigling bij Amsterdamse huisartsen werd ingesteld. Intussen meen ik dat men niet altijd in negatieve zin van een „ethische vrijheidsberoving" kan spreken, indien de arts het verzoek van de vrouw afwijst. Dat is bijvoorbeeld het geval, indien hij reden heeft om schadelijke gevolgen te verwachten, die door de vrouw niet worden onderkend. In een dergelijke situatie staat hij als de deskundige tegenover de leek, niet als autoriteit tegenover een onmondige. Ook de medicus heeft zijn eigen deskundigheid en verantwoordelijkheid. Wanneer ik Prof. Kuitert goed begrijp dan is hij van mening dat abortusteams wel nuttig zijn maar dat de vrouw het laatste woord behoort te hebben. Ik zou deze stelling niet zonder meer willen onderschrijven, zij is mij te absoluut en ook elders in de geneeskunde gaat zij niet op. Men moet er vanzelfsprekend naar streven om de vrouw volledig aan het woord te laten met respect voor haar autonomie en eigen verantwoordelijkheid. Wie voor haar argumenten wel begrip heeft maar op grond van eigen levensovertuiging niet tot een provocatie abortus wil overgaan, zal voor haar de mogelijkheid moeten open laten om zich tot een collega te wenden wiens persoonlijke opvattingen liberaler zijn. Zelfs indien de arts het verzoek afwijst omdat hij vreest dat het afbreken van de zwangerschap schade zal toebrengen aan de verdere ontplooiing van de vrouw, dan doet hij er goed aan om overeenkomstig deze richtlijn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen