Vijfenzeventig jaar Vrije Universiteit - pagina 102

lachte hij nog om de beschuldiging, dat de kerkelijke brand was aan-

gestoken om de V.U. kansen te geven. Als goed Hervormd man, die

niet met de Doleantie meeging, meende hij de V.U. te kunnen blijven

dienen. Maar twee jaar later bedankte hij om de kerkelijke kwestie.

Dit geval staat niet op zichzelf. We wezen er reeds op, dat het ledental

in 1886 en 1887 nog steeg, maar daarna ging dalen. Deels is dat mis-

schien toe te schrijven aan een soort administratieve traagheid: men

wil wel bedanken, maar het komt niet altijd dadelijk tot de daad;

deels is deze stijging te verklaren uit het feit, dat men kerk en universi-

teit nog wist te scheiden en dat de afkeer van bepaalde personen en

richtingen nog niet zo groot was, dat men V.U. en Doleantie ging

identificeren.

Met Ds Felix verliet één der trouwste en eerste strijders de gelederen

der V.U. Als president-curator had hij in de Nieuwe Kerk te Amster-

dam in 1880 de openingsplechtigheid verricht. In Friesland eerst, in

Utrecht later had hij met zijn grote wijsheid de zaak der Vrije Univer-

siteit georganiseerd. Met grote droefheid, zonder enig verwijt, zag de

V.U. ook deze voortrekker gaan.

En in de toch al zo kleine kring van professoren meende Dr Hoede-

maker I Januari 1888 niet te mogen blijven. Een man met groot talent,

met diep inzicht, met fijne opmerkingsgaven, met warmte van gemoed,

met een belangstelling, die zich uitstrekte tot zooveel verschillends . . .,

zei Kuyper diep-bedroefd bij dit vertrek. De vereerde Hoedemaker,

hoogleraar sinds de stichting, zou zich van nu aan tegen de V.U. gaan

keren.

De moeilijkheden bij het onderwijs werden door dit alles nog groter.

Nog vóór de Doleantie was Professor Dilloo naar Duitsland terugge-

keerd. Zijn theologische opvattingen hadden moeilijkheden gegeven en

wel was door het optreden van directeuren hierin enige klaarheid

gekomen, maar het bleek toch wel, dat deze Duitser zich temidden

der Nederlandse Calvinisten niet thuis voelde. Hij nam een benoeming

in Duitsland aan.

In de kleine kring van professoren bleven dus twee plaatsen on-

bezet. In 1888 moesten drie faculteiten tezamen met zes hoogleraren

werken, terwijl er minstens achttien nodig waren om vergelijking met

de andere universiteiten te kunnen doorstaan. M a a r ook hier zege-

vierde hetzelfde geloof, dat tot de oprichting had geleid. En toch

zagen deze mannen zo goed de kleinheid en bekrompenheid der

V.U.: Vier machtige universiteiten staan tegen ons over, elk met vijf

98

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen