Een hoeksteen in het verzuild bestel. De Vrije Universiteit 1880-2005. - pagina 396

LEERSTOELENBELEID

Bezuinigingen leiden dikwijls tot hergroeperingen en reorganisaties. Zo verging het ook

de faculteiten. Ter wille van de doelmatigheid werd eerst hun aantal uitgebreid en later

weer ingekrompen. De laatste stand van zaken is hierboven al weergegeven, in paragraaf

6.3.1, maar rustig is het aan dat front nog niet. ^'^erschillende faculteiten zijn ook afge-

slankt. Psychologie en pedagogiek hief in 1991 de sectie sociale pedagogiek op.^^s Lette-

ren maakte een einde aan het bestaan van enkele studierichtingen en specialisaties met

zeer beperkte toeloop: patristisch Grieks en Latijn, Arabisch en Fries. Misschien was

het toch geen toeval, dat deze drie elk op hun manier hun geboorte te danken hadden aan

het bijzonder karakter van de Vrije Universiteit. Het Arabisch werd bij zijn creatie als

studievak gedragen door de zendingsdrang van Attema. Sizoo had zijn kennis van de

klassieke en de christelijke Oudheid dienstbaar gemaakt aan het gereformeerde publiek.

De invoering van het Fries ten slotte stond niet los van de vanouds zeer sterke vu-sym-

pathieën in de provincie Friesland. Eens dus drie manieren om de identiteit van de Vrije

Universiteit scherper te profileren, nu veranderd in curiosa die te kostbaar werden in het

gebruik.

Zo ruimden drie hoogleraren het veld, omdat ze te weinig studenten om zich heen

verzameld hadden. Dat illustreert de dubbelzinnige positie van leerstoelhouders in som-

bere tijden. Zij genoten de hoogste bezoldiging, en dat leverde bij de verplichte bezuini-

gingen de grootste besparing op. De vakbond ABVA/KABO pleitte in 1981 voor de afschaf-

fing van het hoogleraarschap.^99 Hun hoge salarissen prikkelden tot jaloezie. 'Wij zitten

allemaal in schaal drie, dat is toch wel het minste,' zeiden vijf dames van de voedings-

dienst in 1982. 'Degenen die het minst verdienen moeten het hardst werken.' Hadden

de hoogleraren het dan ook niet heel druk.? Dat was iets anders. 'Er wordt gezegd dat een

professor 70 uur in de week werkt. Geef die andere 20 uur dan maar aan een ander. Zeg-

gen ze: kan niet. Maar dan geven ze hun nevenfunkties maar eens af.'3

Maar ontslag juist van een hoogleraar betekende dikwijls ook het einde van een stu-

dierichting, en verminderde dus de variatie in het onderwijsaanbod. Dat was vooral het

dilemma van de faculteit der letteren. In 1982 telde ze 33 gewone hoogleraren, een aan-

tal dat alleen door de veel grotere medische faculteit werd overtroffen. In dat TVC-jaar

van extreme bezuinigingen heeft het faculteitsbestuur dan ook druk uitgeoefend op alle

hoogleraren een deel van hun werktijd in te leveren, zonder noemenswaardig resultaat.

In 1997 kwam nog eens zo'n plan op tafel. Toen stelde het bestuur voor nieuwe hoogle-

raren slechts aan te stellen voor 70 procent van de normale werktijd.3' Maar zo'n plan is

natuurlijk alleen uitvoerbaar als alle universiteiten meedoen, anders zullen de besten

vertrekken en alleen de zwakkeren overblijven. De zogenaamde besparing levert dan uit-

eindelijk slechts verlies op. Ook zonder de invoering van een dergelijke ontmoedigings-

korting had de zwaar onder druk staande letterenfaculteit al moeite haar mensen vast te

houden. In 2002 vertrokken gelijktijdig drie hoogleraren, naar respectievelijk Gronin-

392 EEN HOEKSTEEN IN HET VERZUILD BESTEL

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen