Omstreden normalisering - pagina 76

organiseren. In 1965 telt ze 60 leden, in 1967 is het aantal toegenomen

tot bijna 100, in 1969 staat de teller op 134. Het profiel van de SVB (ma-

teriële belangenbehartiging), hoe gematigd ook, blijkt relatief ver af te

staan van de gereformeerde achtergrond en opvattingen van het over-

grote deel van de VU-studenten. Binnen de SRVU, waarin studenten-

verenigingen de toon zetten, is weinig enthousiasme voor het optre-

den van de SVB. Een SRVU-bestuurder van de oude stempel vindt dat

de SVB met haar vakbondsconcept studenten degradeert tot simpele

intellectuele arbeiders.^^ De eis van studieloon, die de SVB ook aan de

VU stelt, kan op geen enkele steun rekenen van de studentenvereni-

gingen. Ook het feit dat de SVB syndicale en maatschappijkritische ac-

ties voert, vindt men niet getuigen van goede smaak, ondanks het

nieuwe engagement dat er wel degelijk is. Gezagsgetrouwheid blijft

voor de meeste verenigingen een kernwaarde; het voeren van con-

structief overleg en het leveren van bijdragen aan humanitaire acties

(bijvoorbeeld door de actiegroep Hulp Ontwikkelingslanden) typeren

het traditionele handelingsrepertoire. Student Politicologie Elco

Brinkman kan zich medio jaren zestig weinig voorstellen bij de ont-

stane opwinding binnen en buiten de universiteiten. Hij snapt niet

veel van de roep dat alles anders moet: 'Dat werkt niet zo, natuurlijk.'

Tradities hebben ook hun waarde, vindt hij.^* De aantrekkingskracht

van de traditionele studentenverenigingen blijft vooralsnog groot,

ook op studenten uit niet-universitaire milieus, wellicht mede als ge-

volg van het ontbreken van linkse politiek-culturele tegenpraktijken

en alternatieven aan de VU. Een groot verschil met de GU, waar bij-

voorbeeld linkse groepen als Politeia en Pericles actief zijn en het

roemruchte tijdschrift Propria Cures verschijnt. Binnen de landelijke

SVB wordt de SVB aan de VU als wat rechtser gezien dan de andere

stedelijke SVB-groepen.^^ Zelfs in de jaren dat de SVB aan de VU een

bescheiden rol speelt, houden VU-bestuurders de SRVU graag kort en

lijken niet vies te zijn van enige repressie. Als de SRVU in 1966, in het

kader van een landelijke actie tegen numerus clausus en numerus

fixus, de rector magnificus verzoekt een briefte ondertekenen ter on-

dersteuning van de studenteneisen, komt de VU-rector persoonlijk in

actie. De Gaay Fortman weigert de briefte tekenen. Hij eist bovendien

dat de SRVU niet meedoet aan landelijk acties - tegen mannenbroeder

en minister Diepenhorst - anders zou hij 'het klimaat voor de SRVU

aan de VU zo onmogelijk maken als in zijn vermogen lag en hij ver-

mocht heel wat', aldus SVB'er Tom Louman.^" Redacteuren van Pha-

retra kunnen hierover meepraten. In 1964 heeft de voorganger van De

74

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen