Kentering?

Kentering ? Komt er eenige kentering op bet terrein van onze schoolpolitiek ? Naar verluidt, staat het in onze kringen niet meer zoo paalvast, dat de verschillende conclusies van het Gewij'zigd Unierapport nog altijd ons ideaal uitdrukken. Met nam© de tweede conclusie, dat de gemeent«i niet meer zouden moeten worden belast met de bekostiging van de lagere school, zou men willen laten vallen. Het brengen van de geheele zorg voor het onderwijs aan het Rijk vindt men niet meer zoO' ideaal D© wet van 1920 geei? t aan de gemeenten heel wat te doen, inzake de gebouwen en voor de exploitatie en men vindt dat langzamerhand wel goed. In de groote steden vooral vindt men die afzonderlijk© zorg van het Gremeentebestuur voor het onderwijs wel fijn. De verdedigers van de gedachte:

„schrap conclusie twee van bovengenoemd rapport" moeten dan ook vooral in de groote steden wonen, naar men mij vertelde. In die gedachte werd ik versterkt door ©en artikel in „De School met den Bijbel" van V. G. te R. Zoo bij mijzelf heb ik die R. maar omgezet

in Rotterdam en dat klopte ook, want ik ken daar wel een V. G., die het stukje best kan geschreven hebben. Niemand zal er bezwaar tegen hebben, dat men pleit voor een andere zienswij'ze dan tot dusverre algemeen gegolden heeft. Wij morgen best ons schuitje van de schoolpolitiek eens van all© kan­

ten bezien of het nog wel zeewaardig is. 't Is daarbij evenwel noodig, dat we de zaak van all© kanten bezien. De bemoeiingen van onze Gemeentebesturen met moeten ons door die geschiedenis laten leeren. Als het er over gaat, de plaats aan het vrije onderwijs te gunnen naast dat van de overheid, dan is maar altijd gebleken, dat het voor de dorpsoverheid moeilijker was dan voor de landsoverheid. En daarom kan ik het ook zoo goed begrijpen, dat men in de steden van de overheid inzake het gunnen van vrijheid niet zooveel' last heeft als op de dorpen. Daar is de overheid zoo ver af, het loopt over de bureaux wat wordt aangevraagd en het gaat langs vaste regels. Maar we vergissen ons, wanneer we meenen, dat het overal zoo gaat. Op het dorp is de overheid zoo dicht bij. Daar weet men dadelijk, wie de zaak van een Chr. school aan de orde stelt. Daar komt de overheid in de persoon van den burgemeester zelf het terrein verkennen. Daar zijn allerlei dorpsgevoeligheden en de stichting van heel wat scholen in de laatste jaren is er het bewijs van, dat het nog niet zoo ideaal is, wanneer de gemeente veel wordt gemoeid in de bouw van de scholen en in de exploitatie van het onderwijs. En wanneer men beweert, dat de gemeente goedkooper bouwt dan het rijk, dan meen ik daar tegenover te mogen beweren, dat ook menige gemeente duur gebouwd heeft.

Neen, dan moeten, we terug tot de gedachte, dat de schoolbesturen de zaken weer meer in handen moeten nemen. Dan moeten ook voor de openbare scholen de ouders leeren optreden. Dan komen we terug tot ons oud© ideaal. Nooit hebben we ervoor gestreden, dat de school overvoogd zou worden door rijt en gemeente samen. Als het rijk voor een eenvoudig ingerichte school zorgt en verder aan het particuliere initiatief overlaat, wat men meer verlangt, dan komen we tot gezonder toestanden.

Men wil zoo graag beweren, dat een gemeente toch ook vrij moet wezen in het bezorgen van wat het voor het onderwijs noodig acht. 't Is evenwel jammer voor die groote steden, dat ze menigmaal vooT al die goede zorgen geen gelden genoeg hebben, maar dat ze daarin moeten leunen op de staatskas. Men kan gelooven, dat zooiets in menige plattelandsgemeente een aUes behalve pleizierig© indruk maakt, waar men eigen zaken zuinig beheert en de landspeimingen mede naar de groote steden ziet stroomen.

Voorloopig blijf ik dan ook overtuigd, dat we ons Gewij'zigd Unierapport niet moeten loslaten. Wel moeten we terug van de Wet-1920, maar dan in deze richting, dat de ouders in hun particuliere vereenigingen meer zeggenschap en meer zorg over de scholen krijgen. W.at men zelf moet betalen, daar is men zuinig voor. En waar het nu vaststaat, dat ons onderwijs minder moet gaan kosten — ook in Engeland, zag ik, komt men met ingrijpende voorstellen tot bezuiniging — dan moet deze ge^ legenheid aangegrepen worden, de stroom van ons onderwijs weer in zijn natuurlijk© bedding terug te leiden. Daar zullen de scholen ook beter bij varen, dan dat ze in handen zitten van ©en paar voogden, die straks niet meer kunnen betalen. Het rij'k waakt voor het peil van het onderwijs in vergelijking met het buitenland en de ouders komen op voor de belangen van hun kinderen.

Of hebben we dat ideaal losgelaten en zijn we al tevreden, wanneer we nu maar een gemeentelijke overheid treffen, die wel geld voor het onderwijs voteert ?

G. MEIMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen