Chrislus' oproep lot de juiste beproeving van den tijd

(I)

„Te dierzelfder tijd" is hier toch wel wat meer dan een tijdrekenkundige notitie. We kunnen deze woorden (ook aldus te vertalen: „juist in dien tijd") niet missen, om het heilshistorisch moment te bepalen, waarop Christus dit zwaar-geladen woord spreekt, over die nationale martelaren, en over die slachtoffers van een opzienbarende ramp.

Want welk moment is hier bedoeld ?

Dat de Heiland de re'de houdt, ons in Lucas 12 bewaard.

En in die rede laat Hij duidelijk zien, wat Zijn prediking beteekent voor allen, die Hem hooren. Hij werpt vuur op de aarde. Zijn Woord legt dynamiet onder hun leven. Hij stelt de crisis daarin: men moet óf ja óf neen zeggen. Niemand kan zich daaraan onttrekken, want in Zijn verkondiging van het Koninkrijk Gods haalt Christus den hemel of de hel in het hart Zijner hoorders. Zijn Woord is niet een objectief iets, dat buiten den hoorder blijft staan, waartegenover deze onverschillig zich kan stellen. Het wekt altijd reactie, want vuur heeft tweeërlei werking: óf het loutert, óf het verteert.

En zóó moet het Bondsvolk, zóó moeten ook de leidslieden hun tijd beproeven. Dat verstaan ze opper^ best, wanneer het natuurverschijnselen betreft: het weer van den komenden dag weten ze uit de teekenen af te leiden. Een wolk in het Westen? Regen op komst!

Een Zuidenwind? Nadering van een hittegolf. Maar voor de „geestelijke" meteorologie, dat is de beproe~ ving van den tijd uit den Geest, zijn ze blind: „en hoe beproeft ge dezen tijd niet? "^). Ze zien het niet, dat in Zijn verschijning. Zijn prediking, het vuur Gods reeds aan hun voeten lirandt, dat de beslissende crisis hen al te pakken heeft.

Nu leven zij nog „vredig" naast elkaar: die onrecht doen, en die gerechtvaardigd zijn — die vuil, en die heilig zijn. Maar dat mag en kan zoo niet blijven! De Zoon des menschen weet wel, dat in de meeste harten reeds het neen ligt, en slechts in enkele het j a. Nu bedient Hij Zijn ambt in de Kerk — Hij predikt onderscheidenlijk het Woord Zijns Vaders. Maar dan blijft het leven niet zoo! Dan komen de harten openbaar. Er komt uit wat er in zit. Tegenover Christus blijft niets stationair. Het aarzelend j a wordt het consequente j a, het sluimerend neen het consequente neen.

„Juist in dien tijd" staan daar onder de scharen menschen, die waarschijnlijk pas uit Jeruzalem gekomen zijn, en den Profeet uit Nazareth zoo ernstig hooren waarschuwen: beproeft toch uw tijd!

En dat slaat bij hen in. Hun gezicht staat bezorgd: de tijden zijn inderdaad donker en ernstig. Zij denken opeens aan het ontstellende nieuws, dat zij in de heilige stad hebben gehoord, misschien wel meegemaakt. Opgewonden zullen zij het verteld hebben: „Meester, hebt U 't al gehoord? Van die Galileeërs, die door Pilatus bij het groote brandofferaltaar gedood zijn? En dat de landvoogd hun bloed met dat vaii hun offerdieren gemengd heeft? "

Dat is zonder twijfel ontstellend nieuws.

Wat de oorzaak tot deze gruweldaad van den Romeinschen rijkscommissaris geweest is, weten we' niet, noch uit de Heilige Schrift, noch uit de „ongewijde" geschiedenis. Wèl, dat Pilatus met de Galileeërs op gespannen voet stond: daar in-die Noordelijke provincie was de bakermat van de Joodsche „illegaliteit" te zoeken. Daar kwamen de verzetsstrijders vandaan, die het Palestijnsche bezette gebied zoo onrustig maakten. Misschien hadden deze menschen een opstandige beweging voorbereid, die zij vanuit de Tempelgebouwen 't gemakkelijkst ten uitvoer meenden te kunnen brengen — was de Romeinsche „S.D." er achter gekomen, en had Pontius Pilatus bevel gegeven, deze „terroristen" neer te slaan, desnoods in het heiligdom. In ieder geval: terwijl zij bezig waren, hun offeranden te brengen, had de veiligheidspolitie hen overvallen: hun bloed mengde zich met dat hunner offerdieren.

Beproeven ze hun tijd niet? Maar Rabbi Jezus, wat zegt U dan van dit staal? Dat is toch wel heel actueel en concreet, niet waar?

Maar Christus doorgrondt hun hart. Daar zit' bij hen een onuitgesproken redeneering achter. We kunhen dat afleiden uit wat de Heiland hun antwoordt:

„M eent gij, dat deze Galileeërs zondaars geweest zijn boven al de Galilee ë'rs, omdat zij zulks geleden hebben ? "

De Profeet uit Nazareth heeft de scharen geteekend als zondaars, die hun tijd niet beproeven. Wat? zouden zij niet weten, wat er vandaag te koop is ? ! Zondaars ? ! Maar deze nationale martelaren dan? Afgezien van de vraag, of zij schuldig stonden aan een in dè oogen der bezettende macht rebellisch complot — ze moesten wel schuldig staan aan groote verborgen zonden!

Anders had Jahweh toch niet toegelaten, dat het geofferd bloed, strekkende ter Verzoening van hun zonden, onrein was geworden door de vermenging met hun eigen bloed, niet meer geschikt dus om die verzoening te bewerken? ! Met andere woorden: Jahweh gruwde van die Galileeërs!

Zoo was immers de Joodsche oplossing van zoo'n probleem — niettegenstaande het boek Job, dat zij blijkbaar nog nooit goed gelezen hadden!

Want in dat boek wordt juist de „vergeldingstheorie" der drie vrienden van Job door het Woord Gods geoordeeld. De vergeldingstheorie: moet iemand veel lijden — wordt hij zwaar gekastijd? dan heeft» hij groote, heimelijke zonden! U weet wel, hoe die eigengerechtige „theologen" daarmee Job getergd hebben, uit-en-te-na

Neen, zegt de Heiland: die Galileeërs waren niet grooter zondaars dan hun stamgenooten, aan wie dit lot niet overkwam.

Dat is ten diepste het vuur niet aan uw voeten. I k ben gekomen om vuur op de aarde te werpen. Dat doet Pilatus ten slotte niet, noch de bezettende macht.

I k doe het. Uw tijd wordt niet geteekend door de Romeinsche overheersching, maar door Mijn komst en Mijn prediking. Dat legt de bijl alreeds aan den wortel der boomen. En dat beslist, of ge uw tijd juist beproeft.

Wat komt g". met dit nieuwtje tot Mij? Ik zal het u nog sterker aanbinden. „Of die a c h t-

tien, op wie de toren in Siloam viel, en doodde ze " Dat was nog een heel ander geval, niets te maken hebbende met de nationale crisis. Want dit ongeluk, geschied bij een of ander bouwwerk (misschien herstelwerken aan de waterleiding te Jeruzalem, door Pilatus gefinancierd), is niet aan onrecht van menschen te danken, regelrecht aan Gods bestuur. Waren die achttien soms méér strafschuldig dan alle andere Jeruzalemmers? Houdt toch op met uw maatstaf van schifting!

Het ligt heel anders. Dat Ik hier sta en onder u predik — dat geeft aE^n den tijd een ultimatief karakter.

En zóó moet ge uw tijd beproeven!

1) Vgl. hfdst. 12 : 54—56.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen